ARUÁN ORTIZ TRIO feat. ERIC REVIS & GERALD CLEAVER

Από τους πιανίστες που κάνουν τώρα την διαφορά στη σύγχρονη αφροκουβανική jazz, ή και jazz γενικότερα, ο Aruán Ortiz έχει καινούριο CD στην ελβετική Intakt, στο οποίο συνεργάζεται με τον μπασίστα Eric Revis και τον ντράμερ Gerald Cleaver. To άλμπουμ τους “Hidden Voices” [Intakt, 2016] περιέχει δέκα tracks, από τα οποία τα τρία είναι διασκευές. Ξεκινώ από ’κει, μιας και αυτές ακριβώς οι διασκευές κάτι δείχνουν. Έχουμε κατ’ αρχάς το “Open & close/ The sphinx” (αμφότερα συνθέσεις του Ornette Coleman – το δεύτερο το θυμόμαστε όλοι από το ιστορικό “Something Else!!!!” του 1958) και εν συνεχεία το “Skippy” του Thelonious Monk. Απ’ αυτά τα δύο tracks διαφαίνονται, θα έλεγα, κάποιες από τις γενικότερες προθέσεις του Ortiz. Από τη μια μεριά η δημιουργική εμμονή του με το ρυθμικό στοιχείο, και από την άλλη η επισταμένη μελωδική διαχείριση, με τις επάλληλες πιανιστικές «στρώσεις» και την ελεύθερη, γενικώς, αυτοσχεδιαστική ανάπτυξη. Η τρίτη version αφορά στο “Una, dos y tres, Qué paso más chévere”, που και αυτή δείχνει τη διάθεση του Ortiz να αναδιατάξει τυπικές όψεις της μουσικής της πατρίδας του (είναι γεννημένος στην Κούβα ο Ortiz, ασχέτως αν ζει από χρόνια στο Brooklyn), «πατώντας» στην παράδοση στην εισαγωγή, αλλά φεύγοντας προς έναν κλασικό τρόπο (πιανιστικές μινιατούρες) στη συνέχεια.

Όσον αφορά στα πρωτότυπα θέματα, τούτα διακρίνονται κατ’ αρχάς για την επιμελημένη ρυθμική επεξεργασία τους. Και αυτό ισχύει τόσο για το εισαγωγικό “Fractal sketches”, όσο και για το τρίτο στη σειρά “Caribbean vortex/ Hidden voices”, με το original κρουστό ή σαν κρουστό (πιανιστικό) παιγνίδι να διατηρεί, καθ’ όλη τη διάρκεια, τα πρωτεία. Πάνω λοιπόν σ’ αυτές τις αφρο-καραϊβικές ρυθμικές βάσεις, ο Ortiz προβάλλει άλλοτε ένα avant πιάνισμα, εμμένοντας σε λίγες σχετικώς νότες, και άλλοτε μελωδεί σαν ένας «τυπικός» αφροκουβανός αυτοσχεδιαστής. Άλλα tracks, όπως το “Analytical symmetry”, παίζουν με τα μουσικά patterns, τις επιταχύνσεις και τις επιβραδύνσεις, ενώ άλλα όπως τα “Arabesques of a geometrical rose” (Spring και Summer) διατηρούν έναν ιμπρεσιονιστικό αέρα, μέσα πάντα από μια τζαζ οπτική.

Σε γενικές γραμμές θα έλεγα πως αυτό που βγαίνει πάνω απ’ όλα στην περίπτωση του “Hidden Voices” είναι ένα πληθωρικό οργανοπαικτικό προφίλ – κάτι που δεν αφορά μόνο τον Ortiz, αλλά γενικότερα το τρίο του.

Επαφή: www.intaktrec.ch