διάφορα άλμπουμ, ελληνικά και ξένα, με λίγα λόγια

CRESTFALLEN: Chamber Works [GR. Spleen & Doom Library/ General Music, 2015]

Παράξενο άλμπουμ που κυκλοφορεί σε 2LP και CD, από την άγνωστη προς εμένα Spleen & Doom Library. Crestfallen πρέπει να είναι ο Αλέξανδρος Ζαφειρόπουλος, ο οποίος δημιουργεί μια σειρά εννέα τραγουδιών, που ηχούν στ’ αυτιά μου… εντελώς διαφορετικά. Δύσκολο να προσδιορίσεις τις επιδιώξεις του Crestfallen… πέραν του κλασικού «κάνω το κέφι μου». Έτσι, ένα ρομαντικό και κάπως gothic σκηνικό από την μια μεριά, έρχεται να επικοινωνήσει με στοιχεία κλασικά και οπερατικά – δίχως η πολύ καλή φωνή να είναι, αυτό που λέμε, των στάνταρ κλασικών απαιτήσεων. Υπάρχει μια καλώς εννοούμενη εμμονή με τις ενορχηστρώσεις στο “Chamber Works” (που δεν έχουν σχέση με το rock, αλλά με μια neo-classical αντίληψη) και πάνω σ’ αυτό το μοτίβο, που αναπαράγεται με θρησκευτική ευλάβεια, «κάθονται» τραγούδια που έχουν ευρύτερο νόημα (όπως το “Wax arlequin” για παράδειγμα, ή το “Sleep remedy”). Μοναχική, αλλά αξιόλογη προσπάθεια, που αξίζει να ανακαλυφθεί.

Επαφή: www.crestfallenarchive.com

SKYDIVE TRIO: Sun Moee [NOR. Hubro, 2015]

Ροκ τρίο είναι οι Skydive Trio (Thomas T. Dahl κιθάρες, Mats Eilertsen κοντραμπάσο, Olavi Louhivuori ντραμς) και όχι τζαζ τρίο… αν και τούτες οι κουβέντες δεν ξέρω τι νόημα μπορεί να έχουν πια, όταν υπάρχει… από αιώνες ο Terje Rypdal ή ακόμη και οι e.s.t. Θέλω να πω πως τα πράγματα (τα ροκ και τζαζ πράγματα) είναι επιμελώς ανακατεμένα στον “Sun Moee”, και πως οι τρεις βορειοευρωπαίοι μουσικοί δεν κάνουν τίποτ’ άλλο από το να… πηδάνε πότε από ’δω και πότε από ’κει ροκάροντας, μελωδώντας και αυτοσχεδιάζοντας. Γενικώς, και σε κάθε περίπτωση, οι καταστάσεις είναι minimal, λεπτές, και χωρίς ιδιαίτερες στουντιακές προσθήκες (guests, περαιτέρω όργανα κ.ο.κ.), γεγονός που καθιστά το “Sun Moee” ένα άλμπουμ «κλειστό», αλλά με ταυτότητα.

Επαφή: www.hubromusic.com

MONKEY PLOT: Angående omstendigheter som ikke lar seg nedtegne [NOR. Hubro, 2015]

Τρίο είναι και οι Monkey Plot (Christian Winther κιθάρες, Magnus Skavhaug Nergaard κοντραμπάσο, Jan Martin Gismervik ντραμς), και free το σκηνικό που κατασκευάζουν. Στο site της εταιρείας τους διάβασα πως οι Neil Young και Nick Drake αποτελούν μεγαλύτερες επιρροές για τον κιθαρίστα τους Winther, απ’ όσο ο Derek Bailey… πράγμα που με παραξένεψε, καθότι οι μουσικές των Monkey Plot έχουν από ελάχιστη έως ανύπαρκτη σχέση με το folk και το folk-rock. Έχουν μ’ εκείνες του Derek Bailey; Κατά τι περισσότερο, κάποιες φορές. Τέλος πάντων, μ’ αυτά δεν βρίσκεις άκρη… Γενικώς στο “Angående κτλ.” χωράει πολύς αυτοσχεδιασμός, με το τρίο, που είναι ακουστικό, να επιδίδεται σε μια μουσική χαμηλών τόνων, μα εντελώς ατίθαση.

Επαφή: www.hubromusic.com

CHRISTOPH IRNIGER TRIO: Octopus [SWI. Intakt, 2015]

Ακόμη ένα τζαζ τρίο… το Christoph Irniger Trio αποτελείται εκ των Christoph Irniger τενόρο, Raffaele Bossard μπάσο και Ziv Ravitz ντραμς. Το γκρουπ έχει τις βάσεις του στην κεντρική Ευρώπη (Ελβετία, Γερμανία) και άρα, θα πω, πως η jazz που παίζει είναι το… κεντροευρωπαϊκό ιδίωμα, με την «ελεύθερη» ανάπτυξη και την βαθειά πίστη στον αυτοσχεδιασμό. Ο ήχος του γκρουπ είναι πρώτης τάξεως. Αυτό για αρχή… και για τέλος. Το τενόρο ακούγεται χαμηλά και πολύ «ζεστά», ενώ και το rhythm section παίζει απλά, αλλά επιστημονικά οικοδομώντας ένα εξ ίσου απέριττο πλαίσιο. Υπάρχει, με άλλα λόγια, η πίστη και η γνώση πως η jazz είναι πάνω απ’ όλα η επαφή και η εσωτερική επικοινωνία μεταξύ των οργανοπαικτών, κάτι, που, με τον καιρό, μεταφράζεται σε μουσική που ακουμπάει την ψυχή –  ακόμη και όταν αυτή ακριβώς η μουσική προβάρει τα «δύσκολά» της.

Επαφή: www.intaktrec.ch

TRANSATLANTIC CONVERSATIONS: 11 piece band live [SWE. Linedown, 2015]

Κάποια στοιχεία τα έχουμε ήδη από τον τίτλο. Σουηδική ενδεκαμελής μπάντα, που «πιάνεται» live, από την 5/12/2013 στο Palladium τού Malmö. Ορισμένοι από τους μουσικούς που αποτελούν την Transatlantic Conversations είναι κάπως περισσότερο γνωστοί, όπως η πιανίστα Maggi Olin, η σαξοφωνίστα Christine Jensen ή ο κιθαρίστας Torben Waldorff, όμως είναι το σύνολο που εδώ κρίνεται και όχι τα μεμονωμένα άτομα. Με υλικό εντελώς πρωτότυπο, με τραγούδι, αλλά και με χωρίς τραγούδι, με σεμνά soli, αλλά και με ακαταπόνητο ομαδικό παιγνίδι, με jazzy groove, αλλά και με υπαινιγμούς από folk μέχρι και progressive rock, η Transatlantic Conversations είναι μια μπάντα που στέκεται γερά στη σκηνή, φέρνοντας στη μνήμη ήχους και μέρες του παρελθόντος (ακόμη και κάτι από Zappa ανακάλεσα, περιόδου “The Grand Wazoo”).