ΠΕΤΡΟΣ ΘΕΟΤΟΚΑΤΟΣ & ΜΠΑΝΤΑ «τι θλίψη μεγάλη/ πατρίδα μού έχεις βάλει/ στη θλίψη σου τη μεγάλη/ δε σκύβω το κεφάλι»

Για δίσκους του Πέτρου Θεοτοκάτου έχω γράψει καλά λόγια – παλαιότερα στο Jazz & Τζαζ. Μου άρεσαν πάντα τα ροκάδικα τραγούδια του, αυτό το κιθαριστικό ροκ με ελληνικό στίχο εννοώ, που ανήκει στη γνωστή σε όλους μας ηχητική γραμμή… αν και εδώ θα πρέπει να κάνω μιαν επισήμανση. Ο Θεοτοκάτος έχει τη δική του προσωπικότητα. Έχει το δικό του κόσμο, που τον μετατρέπει, με γνώση, σε ωραία τραγούδια – δεν αντιγράφει, ούτε αρέσκεται στο λίγο και το τετριμμένο όπως διάφορες παρέες ελληνοκιθαριστικών συγκροτημάτων τής 15ετίας 1985-2000 (αφήνω τα πιο μετά...). Από την άλλη έχει και κάτι αισιόδοξο η τραγουδοποιία του, παρ’ όλο το ανεκπλήρωτο και το όποιο ενδεχόμενο και περιστασιακό ζόρι. Είναι και ο τρόπος που τραγουδά εξάλλου. Καθαρός και ίσιος, δίχως να αναπαράγει μίζερα, σπασαρχίδικα και κίβδηλα… ελληνοαντεργκράουντ πρότυπα. Έχουν μια γλύκα τα τραγούδια του θέλω να πω, χωρίς να είναι γλυκερά. Έχουν μιαν απλότητα, χωρίς να αφορούν στον πρώτο τυχόντα. Είναι αθόρυβα, αλλά και διαβρωτικά ταυτοχρόνως. Δεν κραυγάζουν, αλλά λένε πράγματα και εντοπίζουν καταστάσεις. Ακούστε το «Ηρώδειο» ας πούμε, από το τελευταίο LP του «Αυτό που Καίγεται» [B-otherSide, 2016] ή διαβάστε τους στίχους του:

«Στο Ηρώδειο/ το έργο αλλάζει κάθε μέρα/ κι εγώ πεθαίνω/ το πρωί/ δε με κοιτάει η μέρα. Τι θλίψη μεγάλη/ πατρίδα μού έχεις βάλει/ στη θλίψη σου τη μεγάλη/ δε σκύβω το κεφάλι. Στο βράχο που έχω/ για ιερό με έβαλαν να πεθάνω/ για μέλλον μου/ για παρελθόν/ κουβέντα να μην κάνω».

Γενικώς, οι ρυθμοί είναι έντονοι στο «Αυτό που καίγεται», δίχως πάντως να αποφεύγονται και τα πιο αργά κομμάτια (που είναι μια χαρά), ενώ και η μπάντα (Γιάννης Κόκκινος μπάσο, Νίκος Μαυρίδης τύμπανα, Πέτρος Θεοτοκάτος φωνές, κιθάρες, πλήκτρα, προγραμματισμός) κάνει ωραία δουλειά, συντελώντας κι αυτή απ’ τη μεριά της στο τελικό αποτέλεσμα. Μάλιστα –κάτι που μου προέκυψε μετά την τρίτη-τέταρτη ακρόαση– ένοιωσα πως το «Αυτό που Καίγεται» κάνει μια βουτιά… προς τα πάνω, όσο περνάει η ώρα, που με ξάφνιασε ευχαρίστως· και αναφέρομαι στα τραγούδια «Κι εγώ το σύννεφο», «Ανατολή» και «Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα» (ποίηση Κώστας Καρυωτάκης) που κλείνουν το άλμπουμ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Τα δύο instros κατά βάση bonus tracks, τα οποία υπάρχουν μόνο στο τέλος του CD που εμπεριέχεται στη βινυλιακή έκδοση των 150 αντιτύπων –το ένα πιο electro και το άλλο πιο rock–, δεν αλλάζουν τη γενική εικόνα. Ο Πέτρος Θεοτοκάτος, έτσι αθόρυβα όπως πάντα, έκανε ένα ακόμη δυνατό άλμπουμ.

Επαφή: www.b-otherside.gr