παραμύθια με τη ρίγανη

Έριξα μια ματιά στη συνέντευξη του Διονύση Σαββόπουλου στον Γιώργο Δημητρακόπουλο, στην τελευταία Athens Voice (τ.336, 3-9/3/2011). Ο δημοσιογράφος προϋπαντεί τον καλεσμένο του, γράφοντας πως ο Σαββόπουλος είναι «Ιδανικός αφηγητής. Πάντα ήξερε να λέει ιστορίες».
Η δική μου γνώμη είναι πως ο Σαββόπουλος δεν είναι καθόλου καλός αφηγητής, γιατί σε real time ποτέ δεν κρέμεσαι από τα χείλη του. Όσα λέει είναι προβαρισμένα, ενώ άλλα τα επαναλαμβάνει με μαθηματική ακρίβεια μέσα στα χρόνια, στις κατά καιρούς συνεντεύξεις του. Μη συγχέουμε τα τραγούδια του, που, φυσικά, δεν είναι όλα «ιστορίες» –προσωπικώς θα έλεγα πως τα περισσότερα και τα καλύτερα δεν είναι «ιστορίες»– με το επικοινωνιακό χάρισμα, που μπορεί να έχουν χιλιάδες καθημερινοί άνθρωποι, γνωστοί στις παρέες του καθενός μας. Ο Σαββόπουλος είναι πάντα «κουμπωμένος» και δύσκολος στην επικοινωνία. Τούτο το λέω εμπιστευόμενος την προσωπική μου αίσθηση, που αγγίζει και την εμπειρία. Αλλά επειδή η αίσθησή μου δεν λέει τίποτα σε κανέναν άλλον πλην εμού, ευρύτερη αξία έχουν τα λόγια ενός ανθρώπου που γνώριζε τον Σαββόπουλο από πολύ κοντά, και που κάποτε είχε πει τα παρακάτω. Αναφέρομαι, βεβαίως, στον Τάσο Φαληρέα.
«Ο Σαββόπουλος έχει έναν τρόπο να συζητάει με τους φίλους του. Δεν έχει κανένα τρόπο να συζητάει με οποιονδήποτε άλλο. Αυτό είναι το πρόβλημά του. Από τη στιγμή που γίνεται δημόσιο πρόσωπο, είναι ο πιο άτεχνος άνθρωπος που υπάρχει. Είναι ο πιο αντικοινωνικός χαρακτήρας που κυκλοφορεί. Οτιδήποτε πει, από την ώρα που δημοσιοποιείται, είναι καθαρά συμπτωματικό και προέρχεται από πανικό»
(Ήχος & Hi-Fi, τεύχος 243, 6/1993).
Τελευταίως, πληροφορούμαστε πως ο Σαββόπουλος μετετράπη ξαφνικά σε… εθνικό παραμυθά. Και με αφορμή τη «Θεογονία» του ξαναγίνεται ο σχετικός ντόρος. Στην εν λόγω συνέντευξη στην A.V. λέει απίστευτα πράγματα· με τον δημοσιογράφο, φυσικά, ν’ ακούει, αλλά χωρίς να παρεμβαίνει (τι διάβολο, με e-mail έκανε τη συνέντευξη;).
Επειδή ο Σαββόπουλος είναι ανίκανος πια να γράψει και το παραμικρό τραγούδι (το έχει πει και ο ίδιος για τον εαυτό του), καταφέρεται εναντίον του τραγουδιού, μ’ έναν τρόπο που δεν μπορεί παρά να εγείρει απορίες (το λιγότερο).
Απαντώντας στη χαζή ερώτηση «Τι ρόλο μπορεί να παίξουν σήμερα τα τραγούδια για να ξεπεράσουμε την κρίση;», ο Σαββόπουλος απαντά:
«Προς θεού, όχι άλλα τραγούδια! Όχι άλλοι τραγουδιστές-προφήτες. Πολύ τραγουδήσαμε στην Ελλάδα, χρειάζεται και λίγη περισυλλογή, δεν νομίζετε;».
Δεν ξέρω σε ποιους τραγουδιστές-προφήτες αναφέρεται ο Σαββόπουλος και, κυρίως, δεν ξέρω, αν εντάσσει και τον εαυτό του στη συγκεκριμένη «προφητική» ομάδα. Εκείνο, όμως, που είναι σαφές είναι πως χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ το τραγούδι· τη μουσική και το στίχο. Και κυρίως χρειαζόμαστε το τραγούδι, που προσπαθεί να διακρίνει το φως πίσω από τ’ αποκαΐδια.
Το ρόλο που έπαιξε ο Σαββόπουλος με το τραγούδι του τη δεκαετία 1965-75, ο ίδιος δεν τον αναγνωρίζει σήμερα σε κανέναν. Μιλάμε για την απόλυτη εγωπάθεια. Φυσικά, κανείς δεν πρόκειται να τον ακούσει. Κανείς δε θα σιωπήσει, εξ όσων έχουν την ορμή να βγουν και να τραγουδήσουν εκείνο που τους καίει.
Μία δεύτερη χαζή ερώτηση –«ποια θα μπορούσε να είναι η διέξοδος από την κρίση;»– απαντάται μ’ έναν τρόπο διφορούμενο, για να μην πω… τριφορούμενο.
«Θα σας πω αυτό το κουλό που λέγανε παλιά στις δημόσιες υπηρεσίες (σ.σ. ακόμη το λένε). ‘Τι να σας πω, κι εγώ υπάλληλος είμαι’».
Κάνει πλάκα ο Σαββόπουλος, αποφεύγοντας ν’ απαντήσει, σε στυλ καφενείου, σε μια κοινότοπη ερώτηση; Ρίχνει τα βέλη του κι αυτός, κεντράροντας στο γνωστό… παγκαλικό στόχο τού «όλοι μαζί τα φάγαμε»; Θεωρεί και ο ίδιος τον εαυτό του ως «μέρος» του προβλήματος; Όλα θα είχαν δημοσιογραφικό ενδιαφέρον. Αντί, λοιπόν, ο Δημητρακόπουλος να επιμείνει πάνω σ’ αυτό, το προσπερνά, προκειμένου να διατυπώσει την απόλυτη ερώτηση κλισέ: «Ποιος είναι ο ρόλος των διανοουμένων σήμερα; ». Για ν’ απαντήσει ο Σαββόπουλος:
«Χάθηκε δικαιολογημένα κάθε εμπιστοσύνη στους διανοουμένους, στους καθηγητές, στους δημοσιογράφους και στους τραγουδιστάδες του λαού». 
Για τους διανοούμενους που δεν σιωπούν τα είχα πει κι εδώ (http://is.gd/vUy4yK) και δεν υπάρχει λόγος να ξαναγράψω τα ίδια. Έχω, όμως, μιαν απορία. Γιατί τσουβαλιάζει ο Σαββόπουλος τους πάντες, διανοουμένους, καθηγητές, δημοσιογράφους, τραγουδιστάδες του λαού, δίχως να λέει ποιους εννοεί; Σίγουρα δεν εννοεί τον Ράμφο (καθότι αναφέρεται σ' αυτόν παρακάτω). Αλλά δεν κατάλαβα; Μόνον ο Ράμφος μιλάει; Δεκάδες άνθρωποι μιλάνε και γράφουν στις εφημερίδες και στο δίκτυο, επιχειρώντας να φωτίσουν το γιατί φθάσαμε εδώ που φθάσαμε και κυρίως για το τι θα πρέπει να γίνει από τούδε και στο εξής. Γιατί χάθηκε η εμπιστοσύνη προς όλους; Ποιους βολεύει η συνολική απαξία; Μην απαντήσω, είναι προφανές. Ή μάλλον ν’ απαντήσω. Σε όσους κυβερνούν ή ετοιμάζονται να κυβερνήσουν ή να ξανακυβερνήσουν με 17 και με 20%. Οι ευθύνες δεν είναι ποτέ συλλογικές. Κάποιοι έχουν μεγαλύτερο μερίδιο, κάποιοι μικρότερο και κάποιοι δεν έχουν καθόλου. Και αυτό ισχύει και για τους διανοούμενους και για τους… τραγουδιστάδες του λαού.
Διονύση Σαββόπουλε έχεις το κουράγιο, τη διάθεση, τη θέληση να πεις ονόματα; Περιμένει ο κόσμος ν’ ακούσει. Ποιοι είναι οι (καθεστωτικοί) διανοούμενοι, δημοσιογράφοι και τραγουδιστάδες, που έχουν απολέσει και την παραμικρή εμπιστοσύνη; Πες το, να τ’ ακούσουμε απ’ το στόμα σου. Παίξε, αν θέλεις, κι εσύ μια φορά για να δυσαρεστήσεις. Μίλησε –αφού θες να μιλήσεις– καθαρά, και όχι με αναμασήματα. Πες μας για τους Λύκους κι άσε κατά μέρος τις Κοκκινοσκουφίτσες…

Υ.Γ. Προς τα τέλη της δεκαετίας του '80 θυμάμαι ένα τραγούδι, που είχε γράψει ο Δημήτρης Λέκκας σε στίχους Δημήτρη Βενιζέλου, και το οποίο -αν δεν κάνω κάποιο λάθος- τραγουδούσε ο Γιάννης Παλαμίδας. Ήταν μία πολύ ωραία funk/rock εκδοχή της "Θεογονίας".
"Από το Χάος, τη Γη και τον Έρωτα/ πρώτα γεννήθηκε το Έρεβος κι η Νύχτα/ κι όταν το Έρεβος κι η Νύχτα κάναν έρωτα/ γεννήθηκε η Μέρα κι ο Αιθέρας. Απ' τη Νύχτα γεννήθηκαν κι άλλα παιδιά, χωρίς το σπέρμα κάποιου άντρα/ η Τύχη, η Μοίρα, η Εκδίκηση, ο Σαρκασμός, ο Πόνος, η Απάτη"...
Δεν νομίζω να βγήκε ποτέ σε δίσκο...