ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ άκρα ταπείνωσις

Είναι δύσκολο ν’ απομονώσω το έργο του Κορνήλιου Διαμαντόπουλου από τον ίδιον το δημιουργό του. Και ο λόγος είναι απλός. Με τον Κορνήλιο γνωριζόμαστε από 15ετίας, ως συνεργάτες κατ’ αρχάς στο Jazz & Τζαζ, έχοντας κάνει πάμπολλες κουβέντες, έχοντας ανοίξει δεκάδες ζητήματα μέσα στα χρόνια, γύρω από θέματα που αφορούν στην Τέχνη, αλλά όχι μόνο σ’ αυτήν. Ο Κορνήλιος είναι άνθρωπος-καλλιτέχνης με πλατιά γνώση. Δεν είναι μόνο συνθέτης, μουσικός, κομικογράφος, εικαστικός και τεχνοκριτικός (πέντε ιδιότητες, που μοιάζει να κυριαρχούν στις ενασχολήσεις του), αλλά κι ένας οξυδερκέστατος συνομιλητής, από τον οποίον θ’ ακούσεις πάντα πρωτότυπα ή παράξενα πράγματα, ενδεδυμένα με μια φυσική ευγένεια, διανθισμένα, συγχρόνως, μ’ ένα λεπτό, ιδιότυπο χιούμορ. Αυτά τα τέσσερα χαρακτηριστικά (που είναι σχετικά το ένα του άλλου), η οξυδέρκεια, η πρωτοτυπία, η ευγένεια και το χιούμορ δηλαδή, φρονώ πως αποτελούν και τον πυρήνα του ταλέντου του. Είναι, αν θέλετε, και τα χαρακτηριστικά των μουσικών του, έτσι όπως ξετυλίγονται εκείνες μέσα από το τελευταίο του CD, που έχει τίτλο «Σκηνικές (& Κλινικές) Περιπτώσεις»· μίαν απολύτως προσωπική έκδοση, χρηματοδοτημένη, φυσικά, από τον ίδιον.Το άλμπουμ, που διαρκεί περί τα 68 λεπτά αποτελεί τον καθρέφτη (έναν καθρέφτη, μάλλον) της συνθετικής εργασίας του Κορνήλιου Διαμαντόπουλου, την τελευταία 25ετία. Περιλαμβάνει, δε, όπως χαρακτηριστικώς γράφει ο ίδιος στο οπισθόφυλλο «θεατρικές, κινηματογραφικές, ραδιοφωνικές, χοροθεατρικές, ετερόκλητες, ποικίλες, πολυστυλιστικές, συνθέσεις… δείγματα γραφής από ολότελα διαφορετικές περιστάσεις και ανάγκες πάσης φύσεως». Το ίχνος, το εύρος αναζητήσεων του καλλιτέχνη είναι, νομίζω, σαφές. Ο Κορνήλιος, ως ένας δημιουργός, που γνωρίζει απολύτως τα όρια πλεύσης του – το να γνωρίζεις πώς να κινείσαι εκτός ορίων, σε εξαναγκάζει, εκ των πραγμάτων, στην πιο σκληρή οριοθέτηση – έχει αντιληφθεί και κατανοήσει το ρόλο και το είδος των διαφορετικών μορφών, τις οποίες καλείται να υπηρετήσει, προτείνοντας γι’ αυτές (τις μορφές) συγκεκριμένες ηθικές επιλογές. Στο “Paradise lost or found” (11:43), μουσική από τη φερώνυμη animation ταινία της Αρτέμιδος Αλκαλάη – μία απλή, στοιχειώδης, και άρα έξυπνη, απεικόνιση της… επαναστατικής διαδικασίας –, ο Κορνήλιος Διαμαντόπουλος ετοιμάζει ένα, το ίδιο, στοιχειώδες θέμα («οι συνθέσεις βασίζονται σε μια ελάχιστη αφετηρία τεσσάρων φθόγγων», όπως γράφει ο ίδιος), προσφέροντας περαιτέρω ένα πανέμορφο παιδικό τραγούδι, από τα ωραιότερα που έχω ποτέ ακούσει. (Δεν ξέρω γιατί, αλλά ανακάλεσα στη μνήμη μου το ανατριχιαστικό Fleance των Third Ear Band, από το “Macbeth” του Roman Polanski).
Στο «Αυτός Δεν Είναι Αυτή», επίσης μικρού μήκους φιλμ σε σκηνοθεσία Τάσου Ρηγόπουλου («μια 15λεπτη σουρεαλιστική κωμωδία μεταμορφώσεων»), ο Διαμαντόπουλος χειριζόμενος ο ίδιος πιάνο, σύνθι, φλογέρες, μπαγλαμά, σφυρίχτρες, λοιπά ιδιόφωνα και κάνοντας φωνητικά, διαμορφώνει ένα απολύτως απρόβλεπτο 4λεπτο, με το βοκαλιστικό του τμήμα να κινείται σε extreme περιβάλλοντα. Απεναντίας στο «Πω, πω, αγωνία!!!», μουσική για ένα θρίλερ, που ποτέ δεν γυρίστηκε, το τετρακάναλο σύνθι αφήνει κάτι από την giallo αισθητική των Goblin. Σε άλλα θέματα, όπως ας πούμε στην 5λεπτη «Πόζα» (στην πραγματικότητα ήταν ημίωρη) για σόλο koto (το ιαπωνικό σαντούρι, ή, αν θέλετε η ιαπωνική επιδαπέδια άρπα), ο Κορνήλιος μοναχικώς τελετουργεί, ενώ στην… αρχαιοελληνική «Πομπή» τα αρχαιοελληνικά στοιχεία είναι καλώς κρυμμένα πίσω από τα αναγνωρίσιμα μεσαιωνικά-αναγεννησιακά μοτίβο (από τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές του άλμπουμ). Το σόλο κοντραμπάσο με δοξάρι (χειρίζεται ο Georg Janker) στο “Eva - Out of their Symbols”, από τη χοροθεατρική “Eva” της Ρούλας Καραφέρη, είναι ενδεικτικό της ολιστικής αντιμετώπισης του οργάνου από τον Κορνήλιο (και βεβαίως από τον οργανοπαίκτη), την ώρα κατά την οποίαν στο “Synergiart” τα street-jazz ηχοχρώματα, σε συνδυασμό με την χιπ-χοπάδικη απαγγελία δίνουν τη δυνατότητα στο συνθέτη να δημιουργήσει ένα 4λεπτο κομψοτέχνημα (πλησίον της «σιγανίδειας» αισθητικής). Δύο ακόμη θέματα που μου προξένησαν εντύπωση ήταν το «Άκρα ταπείνωσις», εκεί όπου το υπερβατικό κλίμα επιτυγχάνεται μέσω της αντιστικτικής συμβολής 12… ηλεκτρονικών πνευστών και το 11λεπτο “Neanderthal”, στο οποίο ο Διαμαντόπουλος, μέσα από πολλαπλές φωνητικές εγγραφές, παραδίδει το πιο απρόβλεπτο έργο των «σκηνικών (& κλινικών) περιπτώσεων», επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον του σε αρχέτυπες φωνολογικές περιοχές.
Το περίπου κλείσιμο με το «Jazz Στο Κόκκινο», από το σήμα της σχετικής ραδιοφωνικής εκπομπής τού Κορνήλιου Διαμαντόπουλου στον Κόκκινο 105,5 (2008-09), ακούγεται στ’ αυτιά μου σαν μία ανάδυση στο τώρα, κάπως σαν μιαν υπενθύμιση των καθημερινών μας υποχρεώσεων. Ό,τι ακούσαμε, δεν ήταν παρά το σάρωμα μιας απόλυτης φανταστικής (ραδιοφωνικής) μπάντας, σ’ έναν απολύτως φανταστικό (μη ραδιοφωνικό) κόσμο.