FREESTYLE μία dance άποψη

Μία από τις πιο εκλεκτικές dance ετικέτες (με ό,τι γενικότερο και ωραιότερο συμπαρασύρει η λέξη), που παρεπιδημούν τώρα στη Μεγάλη Βρετανία είναι η Freestyle Records. H εταιρία ιδρύθηκε το 2003 από τον Adrian Gibson (ιδιοκτήτη του λονδρέζικου Jazz Café), κατορθώνοντας μέσα σε μια δεκαετία να παρουσιάσει μια σειρά 80 και πλέον κυκλοφοριών, οι οποίες αποτελούν (συχνά), απόλυτα dance κοσμήματα. Να, μερικά από τα πιο πρόσφατα…Οι Black Lillies είναι δύο βασικά· ο Tonny Svensson (συμμετέχει συνθετικώς) και ο Jens Minke (μπάσο, σαξόφωνα, κιθάρες, πλήκτρα, φωνητικά), που έχουν για έδρα τους την Κοπενχάγκη. Το παρθενικό φερώνυμο CD τους [FSRCD072, 2010] κυριαρχείται από electro, funky και ακόμη jazz και house ρυθμοδομές, σε μια προσπάθεια, καθ’ όλα επιτυχημένη, να συνδεθεί, συν τοις άλλοις, το groovy στοιχείο (που είναι… επιβεβλημένο) με τα φωνητικά και το τραγούδι. Οι guests που συμμετέχουν, όπως η Thulla Wamberg, η Jo Harrop, η Hannah Vasanth (keyboard player της Rihannα) και μερικές-οί ακόμη προσφέρουν όλα τα απαραίτητα εφόδια προκειμένου τα deep beats των Black Lillies ν’ αποκτήσουν και την περισσότερο pop χροιά τους.Οι Root Source είναι σεπτέτο αποτελούμενο εκ των Andy Fairclough πλήκτρα, Ben Packer κιθάρες, Spencer Brown μπάσο, Larry Clack ντραμς, John Martin τενόρο, σοπράνο, Tom East φλάουτο και Roberto Ares Rio κρουστά. Η μουσική τους, έτσι όπως εμφανίζεται στο “Firewalker” [FSRCD078, 2010], είναι ένα πάντρεμα acid και funk στοιχείων δανεισμένων από τα sixties και τα early seventies, στηριγμένη κατά βάσιν στα πλήκτρα (hammond, fender rhodes, wurlitzer, clavinet… και δε συμμαζεύεται). Σχεδόν όλες οι συνθέσεις ανήκουν στον Fairclough· σχεδόν, γιατί υπάρχει και η version σε δύο θέματα από το “Charlie and The Chocolate Factory” (1971) των Leslie Bricusse και Anthony Newly. Το άλμπουμ ρέει σαν νεράκι, με τους παίκτες να σφαδάζουν και τα παιξίματα να εξακοντίζονται στην… πίστα. Killer το δικό τους 11λεπτο “Echoes of your past”.Ακόμη σε πιο βαθείες electro-μαύρες συνταγές και με beats που κινούνται, ενίοτε, στα όρια του techno, o Aroop Roy προσφέρει με τη “Nomadic Soul” [FSRCD079, 2010] ένα θερμό, θερμότατο άλμπουμ με έντονη DJ-ική επίγευση. Εγκατεστημένος στο Λονδίνο, ο Roy αναζητά τα female vocals σε… φίρμες του ψαγμένου r&b (που αγγίζει έως και τα jazz όρια) όπως, ας πούμε, στην Καναδή(;) Sacha Williamson ή και σε λιγότερο προβεβλημένα πρόσωπα, όπως την Sarah G (προσφέρει την αγέρωχη ερμηνεία της στο “Ain’t that sweet”), και την rapper Lyric L. Μα και στα male vocals (όπου απαιτούνται) ο Roy χτυπάει διάνα· με τον Replife, βασικά, που παίρνει επάνω του το σημαντικότερο κομμάτι του άλμπουμ (“Stand up”).Ποιος είναι ο Big Pimp Jones; Αν δώσω βάση σε όσα γράφει στο ΜySpace του είναι ένας funkster και hip-hopper από την Philadelphia. Και τότε πώς έμπλεξε με το… soundtrack κάποιας «σιγκαπουρινής» παραγωγής, καρικατούρα τής καρικατούρας των blaxploitations; Η απάντηση φαίνεται (φαίνεται λέω) να είναι απλή. Ούτε ταινία υπάρχει, ούτε soundtrack, ούτε τίποτα. Πόσω μάλλον, όταν το “Jimmy Ruckus and The Five Fingers of Death” (η ταινία) αποτελεί sequel, κάποιας προηγούμενης που κανένας δεν γνωρίζει (εκτός κι αν είναι Σιγκαπουρινός). Τούτο γράφεται εν είδει σημειώσεως στο εξώφυλλο του… OST “Jimmy Ruckus and The Five Fingers of Death” [FSRCD081, 2010], βάζοντας, κάπως, τα πράγματα στη θέση τους. Faux ταινία, faux OST, αλλά καθόλου faux εκείνο που ακούγεται, μια και τα θέματα του Big Pimp Jones διατρέχουν μέρος της πινακοθήκης των κλασικών μουσικών του είδους, προσαρμοσμένες κάπως προς το… νοτιοανατολικο-ασιατικότερον. Δεν είναι, απλώς, οι νύξεις κάποιων τουριστικών μελωδιών της περιοχής (κάπως έτσι θα μπορούσε να τις αντιληφθεί ένα μέσο αυτί), όσο η ικανότητα του Big Pimp Jones να πλάθει μιαν ηχητική περιπέτεια με σαφή στοιχεία ασιατικής blax exotica. (Original αστυνομικά από Χονγκ-Κονγκ και Φιλιππίνες έχω δει – κι έχω ακούσει – από Σινγκαπούρη δεν είμαι σίγουρος…). The Apples present: Kings [FSRCD083, 2010]. Ποιοι είναι οι μεν και τι (δε) παρουσιάζουν; Εννεαμελές συγκρότημα ακαθορίστου προελεύσεως (Krasnobaev, Ouzana, Naiman, Todres, Wertheim… μερικά από τα επώνυμα των μουσικών), το οποίο στα μισά κομμάτια συνεργάζεται με τον τρομπονίστα Fred Wesley(!) και στα άλλα μισά με τον μαροκινο-ισραηλινό κρουστό Shlomo Bar (εδώ δεν έχει θαυμαστικό, επειδή κάποια από τα μέλη μπορεί να είναι Ισραηλινοί και άρα θεμιτό να συνεργάζονται με κάποιον συμπατριώτη τους). Τα πρώτα είναι κολπατζίδικα funky, με τον Wesley να τα χώνει (“All right all right”) και τα υπόλοιπα ethnic-οφέρνουν (κάπως σαν σακατεμένους Embryo). Η αντίστιξη μπορεί να μη λειτουργεί, αλλά, αυτονομημένα, τα δύο μέρη έχουν ενδιαφέρον.