ΓΕΝΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ

Πάνω από 40 χρόνια έχει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου στο χώρο. Παρ’ όλα αυτά δεν το βάζει κάτω. Εξακολουθεί να βγάζει δίσκους (από ένα σημείο και μετά άρχισε να γράφει, καθ’ ολοκληρίαν, και τις μουσικές), εξακολουθεί να προτείνει καινούρια τραγούδια. Το έχω ξαναγράψει. Ο Παπακωνσταντίνου αξίζει να κατεβάσει τελείως το volume. Η φωνή του, ως μεταφορέας ροκομηνυμάτων έχει φθαρεί σε απελπιστικό βαθμό (εννοώ ως ηχητική εικόνα, όχι αναγκαστικώς ως εύρος ή ως δύναμη). Απεναντίας, στις μπαλάντες, στα λιγότερο… οργίλα κομμάτια, είναι μια χαρά. Στο «Παιχνίδι Παίζεται» [Lyra, 2010], βασισμένο σε στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου, υπάρχουν καλά τραγούδια, όπως η «Παραμονή πρωτοχρονιάς» ή το «Γέλα μου» (ο Παπακωνσταντίνου γράφει ενδιαφέρουσες μελωδίες), κι αυτό δεν μπορεί παρά είναι θετικό για τον ίδιον, μετά από μία τόσο μακρυά καριέρα. Προσωπικώς, πάντως, θα ήθελα ν’ ακούσω τον Παπακωνσταντίνου σε τραγούδια χωρίς ρεφρέν. Έχω το λόγο μου. #
Είναι ωραία δομημένα τα τραγούδια της Στέλλας Γαδέδη, στη «Μόνα Λίζα» [Lyra, 2010]. Έχουν καλές μελωδίες, είναι λαϊκά (ακόμη κι όταν είναι ροκ ή τζαζ…), χωρίς να λαϊκίζουν, έχουν ωραία παιξίματα και κυρίως έχουν μία νέα ωραία φωνή, εκείνη της Αντιγόνης Μπούνα· για την οποίαν θα έλεγα πως δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να θυμίζει την Ελευθερία Αρβανιτάκη – οι φωνές τους δεν είναι ίδιες. Αν κάπου χωλαίνουν (τα τραγούδια) είναι στο στιχουργικό κομμάτι, αφού τα λόγια είναι μεν απολύτως ευπρεπή, είναι δε και κοινότοπα. Προδομένοι ή μη έρωτες και τα σχετικά. Μην μπω σε λεπτομέρειες. Δεν βρίσκεται (εν προκειμένω) η ουσία στις λεπτομέρειες. #
Δεν μου αρέσει ο τίτλος τού νέου άλμπουμ του Γεράσιμου Ανδρεάτου Ψυχή που δεν αμάρτησε ποτέ της δεν αγιάζει [Μικρός Ήρως, 2010]. Ας ξεκινήσω από ’κει, καθότι τα τραγούδια (δώδεκα τον αριθμόν), όλα σε μουσικές του Δημήτρη Παπαδόπουλου και σε στίχους διαφόρων μου… αρέσουν. Εννοώ, για να μην παρερμηνευτώ, πως είναι λαϊκά, βαμμένα με τα παλιά χρώματα (όχι με τα οικολογικά… που δε μυρίζουν), οριοθετημένα γερά από τις συντεταγμένες του χώρου. Βεβαίως, θα πρέπει να πω πως ελάχιστα απ’ αυτά ξεχωρίζουν (το «Χιλιάδες σκέψεις» σε στίχους Φώτη Πετρίδη π.χ.), ενώ οι κοινωνικοί στίχοι του Βασίλη Παπαδόπουλου θα έλεγα πως δεν ευτυχούν συνθετικώς, πλην των «βοτσάλων», σημειώνοντας, ακόμη, κάτι που το νομίζω από παλιά. Ο Ανδρεάτος είναι αχτύπητος στις λαϊκές μπαλάντες. #
Δεν βρίσκω λειτουργικά σε λαϊκούς δίσκους, όπως είναι το «Η Αγάπη Είναι Ελεύθερη» [Eros, 2010] της Γλυκερίας, τα reggae (Σταρόβας) και τα country (ο ηθοποιός Χαραλαμπόπουλος) ηχοχρώματα. Αποπροσανατολίζουν το άκουσμα και το κάνουν… ethnic του συρμού. Κρίμα. Γιατί και η Γλυκερία έχει την ιστορία που έχει στο λαϊκό (και παραδοσιακό) τραγούδι, αλλά και γιατί σ’ αυτόν το δίσκο της υπάρχει η τραγουδάρα της Βάσως Αλλαγιάννη «Ο γλάρος» (το είχε πρωτοπεί ο Μανώλης Λιδάκης, αλλά με τη Γλυκερία με πιάνει καλύτερα), όπως και το άψογο ζεϊμπέκικο «Απόψε σιωπηλοί» (επίσης της Αλλαγιάννη, που το είχε πει ο Παπάζογλου στα «Σύνεργα» – το προτιμώ). Προσωπικώς, με τα κομμάτια του Γιώργου Ζήκα… τραβάω ένα μικρό ζόρι, με τον θυμοσοφικό τους στοχασμό δηλαδή, σε συνδυασμό με την ελαφράδα των μελωδιών τους, αλλά ok. Το «Ό,τι ζητάω το αρνιέμαι» είναι καλό τραγούδι. #
Πλούσιο 2CD (διαρκεί περισσότερο από δυόμισι ώρες!) με ό,τι έχει πει και ξαναπεί ο Χρήστος Θηβαίος. Στο ζωντανό «Πιο Πέρα Από Τα Μάτια» [Legend, 2010] αναφέρομαι, που αποτελεί, βασικά, μεταφορά των εμφανίσεων τού καλού τραγουδιστή (Νοέμβριος του ’09) στον Σταυρό του Νότου, συν κάποιες στιγμές από τη συναυλία του Διφώνου στον Νάκα (1/2005). Ένα θα πω. Δεν γνωρίζω πως μπορεί να λειτούργησε το concept στη σκηνή του club, όμως στην εδώ αποτύπωσή του δυσκολεύομαι να το παρακολουθήσω. Δεν είναι μόνον η διάρκειά του. Είναι και η πολυσυλλεκτικότητά του, τα διαφορετικά κομμάτια, οι καλεσμένοι μουσικοί… όλο το πακέτο. Ο Θηβαίος έχει γράψει ενδιαφέροντα τραγούδια. Τα περισσότερα υπάρχουν κι εδώ. Προτιμώ, όμως, να τ’ ακούω από τους κανονικούς του δίσκους.#