CONFERENCE CALL free circle

Πιστή στο free/improv σκηνικό, το οποίο υπηρετεί με ξεχωριστό ζήλο καιρό τώρα, η πολωνική εταιρία Not Two Records παρουσιάζει το έκτο άλμπουμ των Conference Call, ενός από τα πιο… εργατικά κουαρτέτα που παρεπιδημούν, τώρα, στις σκηνές του κόσμου.Σχηματισμένοι το 1998 από τον γερμανό σαξοφωνίστα Gebhard Ullmann, τους Νεοϋορκέζους Joe Fonda μπάσο, George Schuller ντραμς, καθώς και τον πιανίστα Michael Jefry Stevens από το Memphis, οι Conference Call έχοντας δισκογραφήσει για την Soul Note, την Leo Records, την 482 Music, την Clean Feed εμβαθύνουν σ’ εκείνο το πεδίο του ελεύθερου αυτοσχεδιασμού, το οποίο εξακολουθεί ν’ απασχολεί… ψυχοσωματικώς, κατ’ αρχάς εκείνους ως μουσικούς, και εν συνεχεία, συναισθηματικώς κι αισθητικώς, τα υποψιασμένα ακροατήρια. Όχι, δηλαδή, πως απαιτούνται τίποτα… χοντρά διαπιστευτήρια, προκειμένου να παρακολουθήσει κάποιος τις ηχητικές περιπέτειες των Conference Call, αλλά, να, μία εξοικείωση με τους (αναλόγους) ήχους του ’60 μόνο χρήσιμη μπορεί ν’ αποδειχθεί, στην απόπειρα να κατανοηθεί πληρέστερα το “ What About….?” [Not Two MW 829-3, 2010] .Στο διάρκειας 52:39 πρώτο CD – το άλμπουμ είναι διπλό – κυριαρχούν τα δύο μέρη του “After like”, στα οποία η επικοινωνία των τεσσάρων περνά από διάφορα στάδια αυξομειούμενων εντάσεων, με τα σαξόφωνα του Ullmann να δημιουργούν εκρηκτικά περιβάλλοντα, εν αντιθέσει με το piano playing του Stevens, που οδεύει, συνήθως, προς έναν… αφηρημένο λυρισμό. Το φερώνυμο με το γκρουπ κομμάτι (17:25), που κλείνει το πρώτο CD δίνει το περιθώριο στον μπασίστα Fonda να δημιουργήσει την… κατακερματισμένη ατμόσφαιρα (σε σόλι και με δοξάρι) στην οποίαν συμβάλλουν ανά δύο, ανά τρεις κ.λπ. οι υπόλοιποι μουσικοί, με το πιάνο και ιδίως με το σοπράνο να σουινγκάρουν κατά ριπάς.
Και στο δεύτερο CD (46:12) συνθέσεις και αυτοσχεδιασμοί ανήκουν εξ ολοκλήρου στο γκρουπ। Στο 11λεπτο “Could this be a polka?” (σύνθεση του Stevens) η δύναμη και, κυρίως, οι δυνατότητες των Conference Call εμφαίνονται σε όλη τους την έκταση। Το μπάσο κλαρίνο του Ullmann κρατά την αρχική μελωδία, τα κρουστά τού Schuller δημιουργούν τις κατάλληλες γέφυρες, προκειμένου να επανέλθει ο πνευστός, για να παραχωρήσει τη θέση του, εν συνεχεία, στο μπάσο του Joe Fonda (ένα 3λεπτο δεξιοτεχνικό σόλο), πριν επανέλθει το γκρουπ, για να ξεκινήσει, και πάλι, μια νέα περιπέτεια. Τα συγκρατημένα χειροκροτήματα του τέλους (πρόκειται για live στην Κρακοβία, από το 2007) είναι ενδεικτικά της… διαβρωτικής ανταπόκρισης που βρίσκει η μουσική των Conference Call στα ώτα τον Πολωνών, και… όποιων άλλων.
Επαφή: http://www.nottwo.com/