PHIL MINTON - DYLAN NYOUKIS ζωντανοί στην KNOT Gallery

Επισήμως στη δισκογραφία από το 1972, ως μέλος των Solid Gold Cadillac του Mike Westbrook, και ανεπισήμως από το 1969 ως ηγέτης του Phil Minton Quartet (το 1999 κυκλοφόρησε ένα CD με σουηδικές ηχογραφήσεις του εκείνης της χρονιάς), ο βρετανός τρομπετίστας και βασικά τραγουδιστής, ή μάλλον βοκαλίστας, Phil Minton είναι μία από τις ζωντανές μορφές της improv φωνητικής τέχνης. Με δεκάδες δίσκους, σε πάμπολλους συνδυασμούς (σόλο, ντούο, τρίο κτλ.), στις πιο αναγνωρισμένες εταιρείες του είδους (Emanem, Leo, Hat Art, FMP, Matchless, Ogun, Intakt, Soul Note κ.ά.) ευτυχεί, τώρα στα γεράματά του (ο Minton είναι πλέον 73 ετών), ν’ αποκτήσει και μια ελληνική κυκλοφορία! Επί της ουσίας ελληνική, καθότι αναφερόμαστε σε ηχογράφηση από την Knot Gallery της Αθήνας (26/11/2011) τυπωμένη από τα… Πτώματα Κάτω απ’ το Κρεβάτι του Νικόλα Μαλεβίτση (σε συνεργασία με τις Phase! και Mafia) σε 300 αριθμημένα αντίτυπα 1-sided 12ιντσου βινυλίου. Δίπλα στον Phil Minton ένας άλλος βοκαλίστας (ή, μάλλον, εδώ μόνο βοκαλίστας), ο νεότερός του Σκωτσέζος Dylan Nyoukis – γνωστός ίσως από τις experimental περιπέτειές του την τελευταία κυρίως δεκαετία. (Ο Nyoukis, σε duo με την Karen Constance, είχε δώσει, το 2006, το CD-R “Here Comes Blood Stereo” στην absurd, ένα προηγούμενο label του Μαλεβίτση).

Τι έχουμε λοιπόν εδώ; Κάτι μάλλον ασυνήθιστο. Μία βοκαλιστική «συνομιλία», μία «μονομαχία» ανάμεσα στους Minton και Nyoukis (δεν είμαι σίγουρος αν ο Minton με την μεγάλη στο χρόνο καριέρα έχει καταγράψει ποτέ κάτι ανάλογο), μέσα από την οποίαν ανασύρονται αρχετυπικές μορφές επικοινωνίας με κάθε δυνατό φωνητικό τρόπο (ψίθυροι, κραυγές/ φωνές χαράς ή πόνου, άναρθροι, κοφτοί ήχοι, σφυρίγματα, λόξυγκες, ρεψίματα, οδυρμοί, ακόμη και κάποιες λέξεις –με απτό νόημα ή χωρίς δεν έχει σημασία–, αλλά και ό,τι άλλο μπορεί να επιτευχθεί μόνο με το στόμα, τη γλώσσα, τα χείλη, τα δόντια και τα πνευμόνια). Αυτή η… προγλωσσική καταγραφή –μια βουτιά, όπως αντιλαμβάνεστε, σε αχαρτογράφητες επικοινωνιακές πρακτικές– έχει οπωσδήποτε μία θεραπευτική αξία. Και δεν εννοώ πως τα συμπεράσματά της θα μπορούσε να συνεισφέρουν, μόνον, στην προσπάθεια μιας «γλωσσικής» αποκατάστασης μεταξύ ατόμων ειδικών αναγκών (αυτό θα μπορούσε να είναι ένα ενδεχόμενο), αλλά και στη συνειδητοποίηση από μέρους μας (ημών των… υπολοίπων αναγκών) των δυνατοτήτων της φωνής (όχι της γλώσσας) στην καταμέτρηση ενός πλήρους (αλλά συμπυκνωμένου για τις ανάγκες της δισκογραφίας) συναισθηματικού συνεχούς.

Επαφή: www.blog.noise-below.org, www.phasejunk.com