RUNE GRAMMOFON νορβηγικός εκλεκτισμός

Οι El Doom & The Born Electric είναι καινούριο συγκρότημα. Πόσο καινούριο δεν ξέρω, αλλά πάντως καινούριο. Άρα δεν είναι καθόλου παράξενο το παρθενικό CD/2LP τους να τιτλοφορείται… “El Doom & The Born Electric” [Rune Grammofon RCD2122, 2012].

Μπορεί το ύφος του γκρουπ να μην σχετίζεται τόσο φανερά με την πρωτοπορία (ορισμένοι θα πουν «καθόλου»), όμως μία προσεκτικότερη ακρόαση θα αποκαλύψει πολλά (και κυρίως συνειδητά) που συμβαίνουν στα 54 σχεδόν λεπτά τής διάρκειάς του. Το γενικό πλάνο είναι rock. Σκληρό rock, ενίοτε στα όρια του «μετάλλου», επί του οποίου παρεισφρέουν hard progressive, fusion, επικά-δραματικά ακόμη και FM στοιχεία, και όλα αυτά με τη σιγουριά και τη βιασύνη μιας συνθετικής αυτοδυναμίας. Τέσσερις είναι οι El Doom & The Born Electric, οι: Old Petter Andreassen φωνή, κιθάρες, κρουστά, Brynjar Takle Ohr κιθάρες, Hedvig Mollestad Thomassen κιθάρες, hammond και Håvard Takle Ohr ντραμς. Διαθέτουν δε έξι ακόμη βοήθειες (κι άλλα μπάσα, κι άλλες κιθάρες, κι άλλα hammond, κι άλλες φωνές), οι οποίες συμβάλλουν ακόμη πιο πολύ στο ηλεκτροφόρο τέντωμα, που, ώρες-ώρες, μοιάζει να μην γνωρίζει όρια. Πολύ… οπισθοβαρές άκουσμα (για τα δεδομένα της Rune), αλλά με τον προσήκοντα σεβασμό στους «πατέρες» και βεβαίως με τις απαραίτητες πινελιές στο τώρα. Δύσκολο να βρεις κομμάτι που να ξεχωρίζει εδώ, αν και το έσχατο 11λεπτο “Red flag” θα μπορούσε να κοσμεί –και μάλιστα σε περίοπτη θέση– την παγκόσμια πινακοθήκη των riffs.

Να ένα παράξενο συγκρότημα. Ένα από εκείνα που μπορεί να δώσουν άπειρα credits στο νορβηγικό label. Λέγονται Astrïd, είναι Γάλλοι, είναι τετραμελείς (Cyril Secq κιθάρες, harmonium, juno όργανο, Yvan Ros ντραμς, κρουστά, κοντραμπάσο, Vanina Andreani βιολί, καλίμπα, Guillaume Wickel κλαρινέτο, μπάσο κλαρίνο, harmonium, rhodes), με το άλμπουμ τους να τιτλοφορείται “High Blues” [Rune Grammofon RCD2126, 2012]. Το πρώτο track, που διαρκεί σχεδόν 22 λεπτά, είναι το παν. Ξεκινά, σ’ ένα μέσο tempo με βαριά κιθαριστικά riffs, για να ακολουθήσει ένα πληκτρονικό νέφος ηπίων ηχητικών μεταμορφώσεων με ηλεκτρονικό κοντίνουο (το άκουσμα θυμίζει τους Σουηδούς Älgarnas Trädgård), πριν η σύνθεση ολοκληρωθεί μέσω μιας rock τελετουργικής αποφοράς. Folk, δωματίου, improv και progressive ηχοχρώματα συνιστούν ένα μοναδικής σύλληψης και αισθητικής άκουσμα. Όμως και τα υπόλοιπα tracks του “High Blues” δεν είναι λιγότερο ενδιαφέροντα. Το 6λεπτο “Erik S.” (αφιερωμένο προφανώς στον Erik Satie) εμφανίζει ένα melodic-avant προφίλ, η “Suite” είναι οπωσδήποτε ηλεκτρικώς γλαφυρότερη με τα κιθαριστικά riffs να υπερτονίζουν ένα ούτως ή άλλως rock μεγαλειώδες, με το “James” να μας επαναφέρει σε πιο world-acoustic ηχοχρώματα. Το έσχατο 11λεπτο “Bysimh”, ένα χαμηλών τόνων, ατμοσφαιρικό track (χαρακτηριστικό ενός radical γαλλικού ήχου, που θα μας γυρίσει πίσω στα seventies και σε σχήματα όπως οι Ilitch και οι ύστεροι Heldon) δείχνει απλώς πως οι Astrïd είναι ένα σημαντικότατο σύγχρονο γκρουπ, χωρίς ορατές καταλήξεις, αλλά με άψογα χαρτογραφημένες διαδρομές.

Συνεχίζοντας το ταξίδι της στα απάτητα ή ελαφρώς πατημένα ηχητικά μονοπάτια, η νορβηγική εταιρεία παρουσιάζει ένα ακόμη άλμπουμ της Susanna, άλλως Susanna Karolina Wallumrød. Η νορβηγίδα τραγουδοποιός (πιανίστα και κιμπορντίστα) ίσως είναι σε κάποιους γνωστή λόγω του προπέρσινου ECM-άλμπουμ “If Grief Could Wait”, το οποίον συνυπέγραφε με τους Giovanna Pessi, Marco Ambrosini και Jane Achtman, ενώ άλλοι πιθανώς να τη γνωρίζουν από το indie-pop σχήμα Susanna and The Magical Orchestra. Η ουσία είναι πως στο παρόν “Wild Dog” [Rune Grammofon RCD2128, 2012] η Susanna (που έχει ως συνοδοιπόρους της επτά μουσικούς, οι οποίοι χειρίζονται κιθάρες, ντραμς, κοντραμπάσα, συν ποικίλα έγχορδα) κινείται κοντά και στις δυο όψεις της τραγουδοποιητικής προσωπικότητάς της. Υπάρχουν δηλαδή κομμάτια (είναι τα περισσότερα), που εμφανίζουν εκείνο το nordic κλίμα (προβάλλουν δηλαδή «ανοιγμένες» μελωδίες, ήπιους τόνους, cool ατμόσφαιρα), αλλά και τραγούδια όπως π.χ. το “Wild horse wild dog” που είναι κάπως… αμερικανόφερτα (με τις ηλεκτρικές κιθάρες να πρωταγωνιστούν, το κλίμα να… σκουραίνει και τα εν γένει vibes να ανεβαίνουν). Παρότι τα τραγούδια της Susanna μοιάζουν μεταξύ τους, αφού κινούνται όλα σχεδόν σ’ ένα mid αβίαστο τέμπο, με τις μελωδίες να μην ξεχωρίζουν, εντούτοις υπάρχει κάτι που τα κάνει να λάμπουν. Το πρώτον είναι η φωνή της τραγουδίστριας (πλήρης, γεμάτη, με εύρος, δεν ζορίζεται) και το δεύτερον οι ενορχηστρώσεις τους.

Για τους Fire! τα λέγαμε και παλαιότερα. Αφορμή μας είχε δώσει το προηγούμενο άλμπουμ του συγκροτήματος, το “Unreleased?”, το οποίο είχε γίνει σε συνεργασία με τον κιθαρίστα Jim O’Rourke. Εκείνο το κείμενο κατέληγε: «Οι Fire! έχουν και πιο καινούριο 2LP/CD, υπό τον τίτλο “Fire! with Oren Ambarchi: In The Mouth...”, μια συνεργασία δηλαδή του γκρουπ με τον κιθαρίστα Oren Ambarchi, που κυκλοφόρησε από την rune grammofon, πριν λίγες ημέρες». Αυτό ακριβώς το άλμπουμ, το “In the Mouth – A Hand” [Rune Grammofon RCD2130, 2012], έχω τώρα στη διάθεσή μου και γι’ αυτό θα πω λίγα λόγια. Ας υπενθυμίσω λοιπόν πως Fire! είναι οι Mats Gustafsson τενόρο, fender rhodes, όργανο, live electronics, Johan Berthling μπάσο και Andreas Werliin ντραμς, ένα τρίο δηλαδή που μετατρέπεται σε κουαρτέτο με την προσθήκη του μεσανατολίτη/αυστραλού κιθαριστή Oren Ambarchi, ο οποίος έχει συνεργαστεί με τους Sunn O))), Fennesz, Keith Rowe, Z'EV, Keiji Haino κ.ά. Το αποτέλεσμα καταγράφεται στα σχεδόν 68 λεπτά ενός CD (το 2LP διαρκεί 23 λεπτά παραπάνω!), ήτοι σε τέσσερα κομμάτια διάρκειας 18, 23, 19 και 8 λεπτών. Οι σκληρές τενορικές γραμμές που επιβάλλει ο Gustafsson στο “A man who might have been screaming” (κινούμενες, οπωσδήποτε, στην Ayler-ική παράδοση), ίπτανται πάνω από ένα μονότονο κοντίνουο, με τις ντραμιστικές ομοβροντίες να προετοιμάζουν την επερχόμενη κιθαροκαταιγίδα. Το παραληρηματικό παίξιμο, φίσκα στις αναδράσεις, δεν μπορεί παρά να γειτνιάζει με τις ακραίες όψεις του ιαπωνικού hard core. Το 23λεπτο “And the stories will flood your satisfaction (with terror)” εκκινεί μέσω μιας zeuhl μπασογραμμής, πριν εξελιχθεί προς ένα heavy-psych track ανακατεύοντας kraut, free jazz και noise στοιχεία. Με το “He wants to sleep in a dream (he keeps in his head)” οι Fire! προσφέρουν το… ψυχεδελικότερό τους track. Κι εδώ η bass-line του Berthling είναι όλα τα λεφτά, με τα πλήκτρα του Gustafsson να κινούνται σε space Floyd-ικές κατευθύνσεις και τις κιθάρες του Ambarchi να ακούγονται σαν… πριονοκορδέλα (εκπληκτικό κομμάτι!). Το έσχατο “I am sucking for a bruise” είναι ένα low-profile θέμα, στηριγμένο σε drone και feedback καταστάσεις, κάπως σαν… μουσική από το τίποτα… αλλά για τα πάντα.

Επαφή: www.runegrammofon.com