RENÉ LUSSIER / ROBBIE KUSTER improv-rock από ένα προχωρημένο ντούο

Δεν έχουμε την ευκαιρία να γράφουμε συχνά στο δισκορυχείον για πειραματικά ροκ άλμπουμ ή κάπως improv-rock τέλος πάντων, αλλά τώρα έχουμε τη χαρά να το κάνουμε.

Λέμε λοιπόν για το “Fiat Lux” [Circum-Disc / CALQ / Spectacles Bonzai, 2025] των René Lussier κιθάρα, μπάσο, daxophone (παράξενο ξύλινο, ηλεκτρικό πειραματικό όργανο) και Robbie Kuster ντραμς, μουσικό πριόνι, όργανο νυχιών (ένα επίσης ιδιόμορφο όργανο, με κάτι πλήκτρα σαν καρφιά, που τα χτυπάς με τα νύχια), ένα CD εν πάση περιπτώσει εντελώς απρόσμενο, που μπορεί να ανακαλεί ποικίλες στιγμές του περιπετειώδους παρελθόντος. Εξάλλου ο Lussier γιορτάζει, με αυτό, τα 50 χρόνια παρουσίας του στη σκηνή του Κεμπέκ –κάποιοι ίσως να τον ξέρουν από την συμβολή του στους Conventum των 70s, στους Ambiances Magnétiques των 80s ή στους Fred Frith Guitar Quartet των 90s– με τον Kuster (νεότερος αυτός) να του συμπαρίσταται στο αυτό επίπεδο.
Λέμε για ένα άλμπουμ δεκατεσσάρων μικρής και μέσης διάρκειας κομματιών (από 0:25 έως 5:45), που περικλείουν... μεγάλα ποσά ελεύθερης ηλεκτρικής έκφρασης και φαντασίας, και τα οποία καταγράφονται σε ιδιόμορφους συνδυασμούς. Μπορεί οι μουσικοί που ακούγονται στο “Fiat Lux” να είναι μόλις δύο, αλλά στην πράξη ό,τι φθάνει στ’ αυτιά σου μοιάζει ως το αποτέλεσμα μιας πολυμελούς ομάδας, που ξέρει να συνεργάζεται κατά τον τρόπο του πειραματικού χθες.
Οι δύο διασκευές που υπάρχουν στον δίσκο, το “Haven’t been where I left” του Ornette Coleman και το “Biscuit-la-feullile d'érable” του Albert Larrieu (1872-1925) δείχνουν αν θέλετε και τα όρια αυτού του ντουέτου, που δεν παύει να εκπλήσσει με τις εκτός ορίων διαπλοκές του και με τις αναφορές του σε μιαν ευρύτατη γκάμα ηχοχρωμάτων. Εντάξει, το είπαμε, το rock κυριαρχεί εδώ, ως πλαίσο, αλλά στο “Fiat Lux” θ’ ακούσεις και funk, και experimental, και R.I.O., και free-improv, και avant-folk κ.ο.κ., άπαντα προβαλλόμενα με ένταση και δύναμη.
Επαφή: https://renelussier.bandcamp.com/album/fiat-lux-2025