Το Σικάγο και η Νέα Υόρκη είναι οι δύο πόλεις, που
κυριαρχούν έως ώρας στη ζωή, και στην πορεία στη μουσική, του
φιλιππινεζο-αμερικανού σαξοφωνίστα Jon Irabagon – ενός μουσικού, που μας
απασχολεί συχνά στο blog
είτε με τους προσωπικούς δίσκους του, είτε με τα σχήματα στα οποία συμμετέχει,
είτε με τις παραγωγές της εταιρείας του, της Irabbagast Records. Τώρα έχουμε κι ένα σχήμα, στο
οποίο ο Irabagon είναι μέλος και βασικός συνθέτης των κομματιών του, και μια
παραγωγή της εταιρείας του, στην οποίαν αποτείνεται φόρος τιμής στην Windy City, το Σικάγο δηλαδή, το
τρίτο μεγαλύτερο πολεοδομικό συγκρότημα των ΗΠΑ.
Κουαρτέτο είναι οι PlainsPeak (Jon Irabagon άλτο σαξόφωνο, Russ Johnson τρομπέτα, Clark Sommers ακουστικό
μπάσο, Dana Hall
ντραμς) και “Someone to Someone”
[Irabbagast Records, 2025] αποκαλείται το CD τους, που περιλαμβάνει έξι συνθέσεις του Irabagon, οι οποίες, ως τίτλοι,
σχετίζονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με το Σικάγο.
Μεγαλωμένος, o Irabagon, στη μεγαλούπολη του Illinois, σπουδαγμένος στη Νέα Υόρκη και τώρα ξανά κάτοικος Σικάγου, αποφασίζει, εδώ, να συνθέσει με άξονα την πόλη και κάποιες πολύ χαρακτηριστικές φάσεις, στιγμές της, ιστορίες της... πείτε το όπως θέλετε.
Φυσικά, εκείνο που υπερισχύει, παντού και κάθε φορά, είναι η σύγχρονη και εκρηκτική jazz – αυτή τέλος πάντων στην οποία μας έχει συνηθίσει ο Irabagon από την εποχή των Mostly Other People Do the Killing (2005). Ξεκινώντας από το εισαγωγικό και κάπως ελεγειακό “Someone to someone”, που διαθέτει και σόλο στο κοντραμπάσο (με δοξάρι) από τον Sommers και συνεχείς ρούλους (συν σόλο) από τον Hall στα ντραμς, γίνονται φανερές οι επιδιώξεις του κουαρτέτου. Σύγχρονη, συναρπαστική jazz, με avant αιχμές, δίχως ποτέ να χάνονται οι συναισθηματικές διαστάσεις της. Αυτό το αντιλαμβάνεσαι, ας πούμε, σε κομμάτια σαν το “Malört is my shepherd” (το malört είναι ένα πικρό παραδοσιακό λικέρ, κάπως σαν σήμα κατατεθέν της πόλης), που ξεκινά πιο... φολκλορικά, για να εξελιχθεί προς ένα πύρινο αυτοσχεδιαστικό ντεμαράζ, με τη συμμετοχή όλης της ομάδας. Στο “Tiny miracles (at a funeral for a friend)” συνδυάζεται στον τίτλο μια αθλητική επιτυχία της πόλης (η κατάκτηση του πρωταθλήματος στο μπέιζμπολ από τους Chicago Cubs, το 2016, μετά από 108 χρόνια!), με κάποιες πιο προσωπικές και δύσκολες στιγμές. Φοβερό blues, σε μελαγχολική γραμμή, και γεμάτο από παιξίματα, από τον Irabagon και τους συνεργάτες του, που αναστατώνουν. Για δε το “Pulseman” τι να πεις; Πρόκειται για ένα καταιγιστικό κομμάτι, με τον Irabagon να παίζει με φοβερή δύναμη και ενάργεια.
Δισκάρα είναι το “Someone to Someone” των PlainsPeak, για να το πω με τα ελάχιστα δυνατά λόγια.
Επαφή: www.jonirabagon.com
Μεγαλωμένος, o Irabagon, στη μεγαλούπολη του Illinois, σπουδαγμένος στη Νέα Υόρκη και τώρα ξανά κάτοικος Σικάγου, αποφασίζει, εδώ, να συνθέσει με άξονα την πόλη και κάποιες πολύ χαρακτηριστικές φάσεις, στιγμές της, ιστορίες της... πείτε το όπως θέλετε.
Φυσικά, εκείνο που υπερισχύει, παντού και κάθε φορά, είναι η σύγχρονη και εκρηκτική jazz – αυτή τέλος πάντων στην οποία μας έχει συνηθίσει ο Irabagon από την εποχή των Mostly Other People Do the Killing (2005). Ξεκινώντας από το εισαγωγικό και κάπως ελεγειακό “Someone to someone”, που διαθέτει και σόλο στο κοντραμπάσο (με δοξάρι) από τον Sommers και συνεχείς ρούλους (συν σόλο) από τον Hall στα ντραμς, γίνονται φανερές οι επιδιώξεις του κουαρτέτου. Σύγχρονη, συναρπαστική jazz, με avant αιχμές, δίχως ποτέ να χάνονται οι συναισθηματικές διαστάσεις της. Αυτό το αντιλαμβάνεσαι, ας πούμε, σε κομμάτια σαν το “Malört is my shepherd” (το malört είναι ένα πικρό παραδοσιακό λικέρ, κάπως σαν σήμα κατατεθέν της πόλης), που ξεκινά πιο... φολκλορικά, για να εξελιχθεί προς ένα πύρινο αυτοσχεδιαστικό ντεμαράζ, με τη συμμετοχή όλης της ομάδας. Στο “Tiny miracles (at a funeral for a friend)” συνδυάζεται στον τίτλο μια αθλητική επιτυχία της πόλης (η κατάκτηση του πρωταθλήματος στο μπέιζμπολ από τους Chicago Cubs, το 2016, μετά από 108 χρόνια!), με κάποιες πιο προσωπικές και δύσκολες στιγμές. Φοβερό blues, σε μελαγχολική γραμμή, και γεμάτο από παιξίματα, από τον Irabagon και τους συνεργάτες του, που αναστατώνουν. Για δε το “Pulseman” τι να πεις; Πρόκειται για ένα καταιγιστικό κομμάτι, με τον Irabagon να παίζει με φοβερή δύναμη και ενάργεια.
Δισκάρα είναι το “Someone to Someone” των PlainsPeak, για να το πω με τα ελάχιστα δυνατά λόγια.
Επαφή: www.jonirabagon.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου