ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 655

25/7/2025
Υπάρχουν διάφορα πρόσωπα του χθες, υπεράνω πάσης υποψίας, που δεν τα έχουν πιάσει οι καλοθελητές του ψευτο-αναθεωρητισμού για να τα αποκαθηλώσουν. Σκηνοθέτες, συγγραφείς, ηθοποιοί και ό,τι άλλο φανταστείτε, Έλληνες ή μη. Ένα τέτοιο πρόσωπο είναι ο Θανάσης Βέγγος.
Σκέφτομαι πως θα μπορούσα, άνετα, να κάνω ένα κείμενο, που θα έσπαγε τα κοντέρ, αποκαθηλώνοντας τον Βέγγο (σχολιάζοντας αποσπάσματα μέσα από τις ταινίες του), αποδεικνύοντας πως ο «καλός μας άνθρωπος» είχε κι αυτός τα θέματά του. Εντάξει τα 4/5 θα με βρίζανε (αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει – το κλικ ενδιαφέρει), όμως θα υπήρχε και το 1/5, αυτοί που θέλουν να ξαναγράψουν την ιστορία, με όρους μετα-υπαρκτούς, αγοραίους και φιλελερικούς, που μπορεί να μου έριχναν δίκιο. Αδιάφορο.
Δεν σκοτίζομαι για κάτι τέτοιο. Όχι επειδή έχω μεγαλώσει με τον Βέγγο διασκεδάζοντας ακόμη με τις ταινίες του, αλλά γιατί δεν γουστάρω να προκαλώ για τα κλικ. Δεν γουστάρω να γράφω σκεπτόμενος το πώς θα γίνω viral. Βασικά, αυτό δεν με απασχολεί καθόλου.

Παρά ταύτα στο νέο βιβλίο μου «Ροκ, Ελληνικό Ροκ Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του '60 (Μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025] και μέσα στο πλαίσιο της μελέτης των πολιτισμικών χαρακτηριστικών του ροκ στην Ελλάδα δεν γίνεται να μην προβώ σε μία... αντι-ανάγνωση του Βέγγου, σε σχέση με τον τρόπο που αντιμετώπιζε το μακρύ αντρικό μαλλί (και τις μακριές φαβορίτες). Δεν γίνεται να μην σχολιάσω τον τρόπο, για παράδειγμα, που απαξίωνε τον «αγριάνθρωπο» Σταμάτη Κόκοτα.
Οι «τρίχες» -και το ξαναλέω αυτό- είναι ένα κομμάτι του βιβλίου πολύ σημαντικό (καθώς για το ροκ των late 60s-early 70s μιλάμε), που δεν γίνεται να περάσει ασχολίαστο.

25/7/2025
Βασικά η προδικτατορική "δημοκρατία" του Γκρούεζα και του Γκόρτσου αποκαταστάθηκε το 1974, όπως μας υπενθυμίζει ο ΟΠΕΚΕΠΕ και άλλα τινά. Για να μην αυταπατώμεθα το λέω...

24/7/2025
Πάτε αριστερά, μετά δεξιά, μετά ίσα, μετά ξανά αριστερά, μετά όλο δεξιά. Ε άμα βρείτε το γκρεμό, παρ’τε φόρα και πέστε μέσα.

24/7/2025
«Ελλάδα, γλώσσα τυφλή στη Γεωγραφία
Ελλάδα, οικόπεδο και αποικία»

«Εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι
κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό
που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι»

«Ελλάς, Ελλάς, τι θα γίνει φίλε μου με μας;»

«Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο
τώρα πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούργιο παν' να δουν διυλιστήριο»

«Επιβάτης... στην εξουσία αυτού του κράτους
που τα κάγκελά του χτίζει υπογράφοντας θανάτους
Επιβάτης... στην υστερία αυτού του τόπου
που τα κόκαλα τσακίζει και τα όνειρα του ανθρώπου»

«Πού πήγαν οι ώρες, πού πήγαν οι μέρες, πού πήγαν τα χρόνια,
φωτιά στα Χαυτεία, καπνιά στην Αιόλου, βρωμιά στην Ομόνοια,
ουρλιάζουν τριγύρω Φολκσβάγκεν και Φίατ, Ρενώ και Τογιότα,
σε λίγο νυχτώνει, στους άχαρους δρόμους θ’ ανάψουν τα φώτα
κι ανθρώποι μονάχοι στην κόλαση ετούτη θα γίνουν λαμπάδα.
Πώς τα ’κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα»

24/7/2025
O Διονύσης Σαββόπουλος, ο Ζήσιμος Λορεντζάτος και ο Άλκης Σαχίνης είναι τρία πρόσωπα που συνδέθηκαν στο «Περιβόλι του Τρελλού». Ο πρώτος σαν τραγουδοποιός φυσικά, ο δεύτερος σαν ένας πνευματικός οραματιστής σε σχέση με το «χαμένο κέντρο» και τον ρόλο της παράδοσης στην καθημερινή ζωή και ο τρίτος κάπως σαν ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στους δύο (και φωτογράφος του δίσκου).
Ο Σαββόπουλος δεν ήταν αντι-δυτικιστής όπως ο Λορεντζάτος, γιατί ήθελε να κάνει ροκ ας πούμε, αλλά ήξερε από νωρίς πως δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστικό ροκ στην Ελλάδα δίχως πίσω του να λειτουργεί, δημιουργικά, η παράδοση. Το πράγμα το πήγε στα όριά του με τον «Μπάλλο» και «Το Βρώμικο Ψωμί», αλλά και στο «Περιβόλι» υπάρχει το υποτιμημένο από πολλούς «Ντιρλαντά», όπως και η «Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη».

Γι’ όλα αυτά θα διαβάσεις στο «Ροκ, Ελληνικό Ροκ Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του '60 (Μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025].

23/7/2025
Αν και το κύκλωμα των αμερικανών αποκρυφιστών (Harry Smith, Kenneth Anger) επηρέασε το ροκ μέσω Bobby BeauSoleil, Charles Manson κ.λπ. στην Αγγλία υπήρχε ο Aleister Crowley, η «παρακαταθήκη» του οποίου δεν είχε αφήσει «κανέναν» ασυγκίνητο, αφού οι Beatles με το “Sgt. Pepper’s…” (τον είχαν στο εξώφυλλο) και οι Rolling Stones (με τα “Their Satanic Majesties Request”, “Sympathy for the devil” κ.λπ.) είχαν αποφασίσει γι’ αυτό.
Έχοντας περάσει λοιπόν στις πιο λαϊκές τάξεις και μάζες, ο αποκρυφισμός, μαζί με τη σχετική βιβλιογραφία (την πιο «σοβαρή» ή την πιο pulp) και φυσικά μαζί με το σινεμά (ταινίες με τον Δράκουλα, παραγωγές της Hammer, ιταλικά b-movies, που παίζονταν παντού, τύπου “Black Sabbath” του Mario Bava) έφτιαξαν μια κατάσταση που μέσα στην πλάκα της θα κατέληγε σε κάποιες ακραίες μορφές – με εγκλήματα, που έγιναν στο όνομα του ροκ, με χαμούς μουσικών, όπως του Graham Bond ας πούμε, και άλλα πολλά, που δηλητηρίασαν αυτή την πολυδιάστατη νεανική έκφραση (το ροκ εννοώ), που την εξέτρεψαν από το πολιτικοκοινωνικό κομμάτι της, συνδέοντάς την με την παράνοια, τη μαύρη μαγεία, το occult, τους σατανάδες, τους φόνους και την καταστροφή.
Υπάρχει αυτή η διάσταση τέλος πάντων στο ροκ, που δεν μπορείς να την αγνοήσεις, που είναι αρνητική και που εγώ, προσωπικά, δεν την βρίσκω ούτε διασκεδαστική. Θέλω να πω πως μια ταινία της Hammer (με θυσίες και τέτοια) την αντιμετωπίζω σαν παραμύθι, κάπως σαν Κοκκινοσκουφίτσα, αλλά τις μ@λακίες που λένε οι σατανιστικοί στίχοι των ροκ συγκροτημάτων δεν μπορώ να τις πάρω καθόλου στην πλάκα. Είναι κομμάτι του ξεπεσμού του ροκ.

23/7/2025
Από Black Sabbath μόνο τα τέσσερα πρώτα –μόνο Vertigo swirl δηλαδή– άντε και το “Sabbath Bloody Sabbath”. Μετά αρχίζει το εμπόριο, η ροκ βιομηχανία, η μπίζνα, το παραμύθι, το παπατζιλίκι, η καλά σχεδιασμένη μόδα (το ροκ σαν μεταμφίεση), τα παχυλά συμβόλαια, οι μάνατζερ, οι ατζέντηδες και όλο το υπόλοιπο παρασιτικό κύκλωμα, η ροκ επιχείρηση δηλαδή με τους κατασκευασμένους σταρ, τους «θρύλους του ροκ», τα παραφερνάλια, την τηλεόραση, τη διαφήμιση, τα περιοδικά, και στο τέλος το οπαδιλίκι με τις στρατιές των αφιονισμένων φανς.
Όπως έγραφε και ο Clem Gorman το 1978:
«Ορισμένα γκρουπ όπως οι Hawkwind ή οι Jefferson Starship, που διατηρούνε κάτι ακόμη από την αίγλη της δεκαετίας του ’60 επάνω τους, προσελκύουν οπαδούς για τους οποίους η ιδέα ότι το ροκ κρύβει μια επαναστατική δύναμη και όχι απλώς μια μορφή ψυχαγωγίας, έχει ακόμη μια κάποια γοητεία. Αυτοί οι οπαδοί θα ορμήσουν στη σκηνή μ’ ένα πολύ ευγενικό τρόπο, όχι για να λατρέψουν τους σταρ ή για να βλέπουν καλύτερα, αλλά για να μοιραστούν την εμπειρία της δημιουργίας της μαγείας του ροκ με τους ίδιους τους μουσικούς. Οι οπαδοί των Deep Purple και των Black Sabbath επίσης ορμάνε στη σκηνή. Αυτό ίσως έχει να κάνει με το ότι αυτά τα συγκροτήματα έχουν γίνει θρύλος ή επειδή ο υπερφυσικός συμβολισμός τους παρακινεί τους οπαδούς να τα νομίζουν αγριότερα και πιο εξωπραγματικά από τα άλλα γκρουπ».
Έχει φροντίσει η μουσική βιομηχανία και η «ποπ κουλτούρα» γι’ αυτό.