ΤΑΣΟΣ ΓΙΑΝΝΟΥΣΗΣ πρώτο πιάτο

Πριν από λίγο καιρό (24 Ιουνίου) είχαμε γράψει για τον δεύτερο δίσκο (αλλά πρώτο με τραγούδια) του λαϊκού συνθέτη Τάσου Γιαννούση, που είχε τίτλο «“Δια Φόβου και Ελέου”» [Μετρονόμος]. Εκεί είχαμε αναφέρει το πρώτο άλμπουμ του «Πρώτο Πιάτο» [Μusic Art Lab Studios, 2023], για το οποίο θα πούμε τώρα λίγα λόγια.

Το άλμπουμ αυτό είναι ορχηστρικό, προσφέροντας οκτώ κομμάτια που κινούνται χοντρικώς σε λαϊκούς δρόμους, εμφανίζοντας τον Γιαννούση ως χειριστή μπουζουκιού, μπαγλαμά, τζουρά και στρέλας (μάλλον δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό, αλλά δεν έχει σημασία), έχοντας δίπλα του άλλους εννέα μουσικούς, που δεν παίζουν όλοι μαζί σε κάθε track, αλλά πότε εδώ και πότε εκεί. Τα επιπλέον όργανα που ακούγονται δεν είναι λίγα (ακορντεόν, βιολί, κλασική κιθάρα, κοντραμπάσο, τρομπόνι, πιάνο), αλλά στην πράξη η ενορχηστρωτική προσέγγιση είναι σφιχτή, αν και σχεδόν πάντα παιγνιώδης. Εννοούμε πως ο Γιαννούσης δοκιμάζει διάφορα σχήματα συνήθως πέντε μουσικών, από τα οποία παίρνει τα πρέποντα «χρώματα».
Ας πούμε το εισαγωγικό «Πρώτο πιάτο» διαθέτει «ζαμπετικά» περάσματα, το «Κυρ-Θανάσης» ρεμπετο-φέρνει, το “Christine’s way” παραπέμπει ακόμη και σε... Νέα Ορλεάνη, το “Habanera bouzoukeria” ανακαλεί Χειμερινούς Κολυμβητές, το «Παραγαδάκι» είναι ένα μάγκικο ζεϊμπέκικο, το «Ρε-Μπάλλος» έλκει φυσικά από τον μπάλλο, το “Valse du bazaar” είναι ολοφάνερο προς τα πού κινείται, το έσχατο «Νυχτερινή τσάρκα» χορεύεται ως χασάπικο κ.ο.κ.
Όμως σε κάθε περίπτωση, και κάθε φορά, ο Γιαννούσης κατορθώνει το όχι σύνηθες και αναμενόμενο (για τον χώρο που κινείται) να ακούγεται πηγαίος και πρωτότυπος. Δεν επαναπαύεται σε εύκολα σχήματα, δοκιμάζει δικές του επινοήσεις, σπάζοντας τις συνταγές, για να εμφανίσει εν τέλει κάτι εύστροφο, χαρούμενο και με την σωστή έννοια πιασάρικο, που να μπορεί να αναπτερώσει τον ακροατή. Κάπως σαν ένα παιγνίδι με χαλαρούς κανόνες, που υπαγορεύονται απ’ αυτόν που έχει την γενική εποπτεία, και που ακολουθούνται, ασμένως, απ’ όλα τα μέλη της ομάδας. Αυτή η καλή διάθεση περνάει ασυζητητί από το... πάλκο στην... πλατεία. Κάτι που, τέλος πάντων, δείχνει τις ευρύτερες αντιλήψεις του Γιαννούση, για το πώς μπορεί να σταθεί η λαϊκή μουσική στις μέρες μας (και όχι κατ’ ανάγκην το τραγούδι). Πολύ σημαντικό αυτό από μόνο του.
Επαφή: https://www.facebook.com/tasos.giannousis