ΜΟΝΟΚΕΡΩΣ dreamy pop με ελληνικό στίχο

Οι Μονόκερως είναι ένα συγκρότημα-πρότζεκτ, μέλη του οποίου είναι ο μπασίστας Νίκος Κόλλιας, που γράφει και τις μουσικές των τραγουδιών του πρόσφατου φερώνυμου δίσκου τους [Veego Records, 2025] και ακόμη οι Κωστής Χριστοδούλου πιάνο, σύνθια, Δημήτρης Σιάμπος κιθάρες και Σεραφείμ Γιαννακόπουλος ντραμς. Ο Γιαννακόπουλος έχει γράψει και στίχους σε δύο τραγούδια, ενώ στα υπόλοιπα έξι στιχουργός είναι ο Νίκος Βεργέτης. Αυτή η βασική ομάδα συμπληρώνεται, τώρα, από μία δεύτερη, που έχει πάρει πάνω της σχεδόν όλες τις φωνές. Έχουμε λοιπόν και τους/τις Χριστίνα Χριστοδούλου, Ειρήνη Αραμπατζή, Moa Bones, Ελένη Αράπογλου, Κώστα Σιδηροκαστρίτη, Sophie Lies και Φώτη Σιώτα, που συμπληρώνουν την line-up του σχήματος.

Τους Μονόκερως, χοντρικά, θα τους χαρακτηρίζαμε pop, και ειδικότερα dreamy pop, και το γεγονός πως οι άνθρωποι αυτοί προσπαθούν να ταιριάξουν, στο συγκεκριμένο υποείδος, λόγια ελληνικά είναι κάτι (αυτό) που τους τιμά. Πόσο μάλλον όταν τα λόγια, τα περισσότερα λόγια είναι καλά και όχι αυτά τα διάφορα δήθεν και κακογραμμένα που ακούμε σε πολλά άλμπουμ της σύγχρονης ελληνικής ποπ. Επίσης να πω πως ο Βεργέτης είναι πολύ καλύτερος στιχουργός από τον Γιαννακόπουλο – και ευτυχώς, δηλαδή, αφού τα έξι από τα οκτώ τραγούδια έχουν δικά του λόγια. Τώρα, το πώς γίνεται το ωραιότερο συνολικά τραγούδι του δίσκου, ή έστω ένα από τα 2-3 ωραιότερα, να έχει στίχους του Γιαννακόπουλου (και αναφέρομαι στο «Μωβ», που τραγουδά η Αραμπατζή) εμένα δεν με παραξενεύει. Υπό την έννοια πως το σύνολο είναι κάτι που διαθέτει μιαν αυτοδυναμία, δίχως να εξαρτάται πάντα από τα επιμέρους. Φερ’ ειπείν μέτριοι κατά μόνας μουσικοί, μπορεί, όταν συνεργάζονται να δημιουργούν κάτι πολύ παραπάνω από τις ικανότητες του καθενός ξεχωριστά. Έτσι λειτουργούν, συχνά, οι ομάδες και στο... ποδόσφαιρο και στη μουσική.
Η δική μου γνώμη είναι πως το dreamy style δεν πολύ-ταιριάζει στους Μονόκερως. Βασικά πιστεύω πως αν τα τραγούδια τους είχαν μια πιο κοινή (διάβαζε και παλαιική) αντιμετώπιση αυτά θα ακούγονταν καλύτερα. Εν πάση περιπτώσει το dreamy εξακολουθεί να «παίζει» ως διέξοδος και στο σύγχρονο ποπ περιβάλλον οπότε δεν γεννάται θέμα. Οι άνθρωποι ήθελαν να κάνουν κάτι που να συμβαδίζει με την εποχή και, βεβαίως, δεν μπορείς να τους κατηγορήσεις γι’ αυτό.
Ακόμη να πω πως τα ακουστικά parts προσφέρουν άλλη χάρη στα κομμάτια (στο «Σβήνουν οι μνήμες» ας πούμε), ενώ πολύ καλό τραγούδι είναι και το «Θα ’ρθουν καλύτερες στιγμές», που έχει ακουστική εισαγωγή, πολύ καλούς στίχους από τον Βεργέτη, ωραία μουσική από τον Κόλλια και ερμηνεία (όχι και τόσο dreamy) από τον Φώτη Σιώτα.
Γενικώς θα έγραφα για ένα ενθαρρυντικό ντεμπούτο και για ένα καλό άλμπουμ (ή και πολύ καλό κατά τόπους) από τους Μονόκερως, οι οποίοι αξίζει να το παλέψουν κι άλλο και να μην τα παρατήσουν.
Επαφή: https://veegorecords.bandcamp.com/album/monokeros