Πρόκειται για ένα απρόσμενο CD, το οποίο υπογράφουν ο γνωστός μας
κιθαρίστας της improv-jazz Γιώτης Δαμιανίδης (Giotis Damianidis) (γενν. το 1981)
και μια μορφή της ιαπωνικής jazz,
«προχωρημένης» ή άλλης, ο πιανίστας Masahiko Satoh (γενν. το 1941). Δύο μουσικοί
λοιπόν, τους οποίους χωρίζουν 40 ηλικιακά χρόνια, βρέθηκαν μαζί στις 2
Φεβρουαρίου 2024, στο Jazz Spot Candy,
στην πόλη Chiba της
Ιαπωνίας (δυτικά του Τόκιο), αυτοσχεδιάζοντας... δίχως αύριο.
Η ιστορία του Satoh είναι τεράστια, με άπειρα live και δισκογραφία, αν και προσωπικώς δεν ξέρω πόσο γνωστός μπορεί να είναι, σήμερα, στην Ελλάδα. Εγώ τον πρωτάκουσα στα 90s, όταν έπεσε στα χέρια μου ένα άλμπουμ του στην Enja (με τους Peter Warren και Pierre Favre) από το 1971, ενώ το 2007 θα αγόραζα μία από τις πιο ιδιαίτερες ηχογραφήσεις του (ως Masahiko Satoh & Garan-doh), το άλμπουμ “Rumour” από το 1973, το οποίο μοιραζόταν με τους Kohsuke Ichihara All Stars, ενώ αργότερα θα άκουγα και άλλους δίσκους του, κυρίως από το διαδίκτυο... Αυτός ο πολύ σημαντικός μουσικός λοιπόν, που έχει συνεργαστεί με άπειρο κόσμο, βρίσκεται απέναντι από τον Δαμιανίδη, φέρνοντας εις πέρας μια, όλο φωτιά, παράσταση.
Για τον Δαμιανίδη δεν χρειάζεται να πούμε πολλά – είναι γραμμένα, εννοώ, όλα αυτά τα χρόνια στο δισκορυχείον. Κιθαρίστας γνωστός μας από τα σχήματα Aufheben, The Miracle, Punk Kong, Don Kapot κ.λπ., το άλμπουμ “Pray for your Prey” (2023) (Giovanni Di Domenico / Giotis Damianidis / Gonçalo Almeida / Balázs Pándi) ή το “Hōryū-Ji” (2019) (Sakata / Yermenoglou / Di Domnenico / Damianidis), ο Δαμιανίδης έχει τάξει τον εαυτό του στην εξερεύνηση της μουσικής, μέσα από τη διαδικασία του αυτοσχεδιασμού, κινούμενος άλλοτε σε πιο τζαζ και άλλοτε σε πιο ροκ περιβάλλοντα.
Αυτό, εν πολλοίς, συμβαίνει και στο παρόν
“Thousand Leaves”
[TROST, 2025], ένα all paper
gatefold CD δύο μερών και πέντε κομματιών, το οποίο
βρίσκει τους δύο αυτοσχεδιαστές και σε συμφωνία φάσης, συνοδοιπορώντας, και σε
αντίθετη φάση, με τον έναν να «απαντάει» στον άλλον, σε «διαλόγους» γεμάτους
από ένταση και πάθος.
Φαινομενικώς ο Satoh κρατά για τον εαυτό του τον ρόλο τού περισσότερο... παραδοσιακού οργανωτή του ηχητικού γεγονότος, παίζοντας αυστηρά στο πιάνο του, πότε μελωδώντας, μ’ έναν τρόπο υπόγειο και υπαινικτικό, πότε παράγοντας σύνθετα ρυθμικά δυναμικά μοτίβα, επικεντρωμένος ανά διαστήματα και σε κάποιες ομφαλοσκοπικές καταστάσεις (με επεκτάσεις στον μινιμαλισμό και τη σύγχρονη avant), με τον Δαμιανίδη να συμμετέχει, να «απαντά» και να επεκτείνει τον μεταξύ τους «διάλογο» (και) σε άλλες λιγότερο ερευνημένες περιοχές. Έτσι, η προοπτική των tracks αποκτά συχνά και ορισμένα σκληρά και επίμονα ροκ χαρακτηριστικά, με τα κιθαριστικά εφφέ να συμμετέχουν επί ίσοις όροις στο τελικό παραγόμενο αποτέλεσμα.
Η ιστορία του Satoh είναι τεράστια, με άπειρα live και δισκογραφία, αν και προσωπικώς δεν ξέρω πόσο γνωστός μπορεί να είναι, σήμερα, στην Ελλάδα. Εγώ τον πρωτάκουσα στα 90s, όταν έπεσε στα χέρια μου ένα άλμπουμ του στην Enja (με τους Peter Warren και Pierre Favre) από το 1971, ενώ το 2007 θα αγόραζα μία από τις πιο ιδιαίτερες ηχογραφήσεις του (ως Masahiko Satoh & Garan-doh), το άλμπουμ “Rumour” από το 1973, το οποίο μοιραζόταν με τους Kohsuke Ichihara All Stars, ενώ αργότερα θα άκουγα και άλλους δίσκους του, κυρίως από το διαδίκτυο... Αυτός ο πολύ σημαντικός μουσικός λοιπόν, που έχει συνεργαστεί με άπειρο κόσμο, βρίσκεται απέναντι από τον Δαμιανίδη, φέρνοντας εις πέρας μια, όλο φωτιά, παράσταση.
Για τον Δαμιανίδη δεν χρειάζεται να πούμε πολλά – είναι γραμμένα, εννοώ, όλα αυτά τα χρόνια στο δισκορυχείον. Κιθαρίστας γνωστός μας από τα σχήματα Aufheben, The Miracle, Punk Kong, Don Kapot κ.λπ., το άλμπουμ “Pray for your Prey” (2023) (Giovanni Di Domenico / Giotis Damianidis / Gonçalo Almeida / Balázs Pándi) ή το “Hōryū-Ji” (2019) (Sakata / Yermenoglou / Di Domnenico / Damianidis), ο Δαμιανίδης έχει τάξει τον εαυτό του στην εξερεύνηση της μουσικής, μέσα από τη διαδικασία του αυτοσχεδιασμού, κινούμενος άλλοτε σε πιο τζαζ και άλλοτε σε πιο ροκ περιβάλλοντα.
Φαινομενικώς ο Satoh κρατά για τον εαυτό του τον ρόλο τού περισσότερο... παραδοσιακού οργανωτή του ηχητικού γεγονότος, παίζοντας αυστηρά στο πιάνο του, πότε μελωδώντας, μ’ έναν τρόπο υπόγειο και υπαινικτικό, πότε παράγοντας σύνθετα ρυθμικά δυναμικά μοτίβα, επικεντρωμένος ανά διαστήματα και σε κάποιες ομφαλοσκοπικές καταστάσεις (με επεκτάσεις στον μινιμαλισμό και τη σύγχρονη avant), με τον Δαμιανίδη να συμμετέχει, να «απαντά» και να επεκτείνει τον μεταξύ τους «διάλογο» (και) σε άλλες λιγότερο ερευνημένες περιοχές. Έτσι, η προοπτική των tracks αποκτά συχνά και ορισμένα σκληρά και επίμονα ροκ χαρακτηριστικά, με τα κιθαριστικά εφφέ να συμμετέχουν επί ίσοις όροις στο τελικό παραγόμενο αποτέλεσμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου