ALUNE WADE: ο σενεγαλέζος μπασίστας και τραγουδοποιός με τους έξοχους δίσκους – το νέο άλμπουμ του “New African Orleans” λειτουργεί σαν ένα παλίμψηστο της μαύρης μουσικής

Γεννημένος το 1978 στο Ντακάρ της Σενεγάλης, ο Alune Wade είναι ένας σημαντικότατος σύγχρονος συνθέτης, μπασίστας, τραγουδοποιός και τραγουδιστής – κάτι που το αποδεικνύει εδώ και χρόνια εξάλλου. Και το λέμε τούτο έχοντας κατά νου το γεγονός πως είναι οι δύο τελευταίοι δίσκοι του, στην ιστορική γερμανική ετικέτα Enja (A&N Music), εκείνοι, που χαίρουν, ακόμη πιο πολύ, της διεθνούς προσοχής.
Τον Wade τον ανακαλύπτει ο περίφημος συνάδελφός του Ismaël Lô (γενν. το 1956), όταν ήταν ακόμη μικρός (ο Wade), στα 18 του, δίνοντάς του το πρώτο «σπρώξιμο». Το αποτέλεσμα δεν θα αργήσει να φανεί. Όπως διαβάζουμε στο βιογραφικό του, όλα τα επόμενα χρόνια ο Wade θα βρεθεί δίπλα σε τεράστια ονόματα (Salif Keita, Oumou Sangaré, Bobby McFerrin, Joe Zawinul, Béla Fleck, Cheick Tidiane Seck, Deep Forest, Gregory Porter κ.ά.), πριν επιλεγεί από τον αμερικανό μπασίστα της τζαζ και του r&b Marcus Miller (γενν. το 1959) για να παίξει έναν ξεχωριστό ρόλο στο άλμπουμ του “Afrodeezia” [Blue Note, 2015].
Με προσωπική δισκογραφία, που ξεκινάει το 2006, για να κορυφωθεί τα τρία τελευταία χρόνια με τα άλμπουμ του στην Enja, o Alune Wade κάνει πράματα και θάματα στους δίσκους του, βγάζοντας φοβερή ενέργεια – ενώ, προφανώς, χαμός θα γίνεται και στα live του...(...)

Η πιο πρόσφατη δουλειά του σενεγαλέζου μουσικού αποκαλείται “New African Orleans” [Enja & Yellowbird Records, 2025], αποτελώντας, και αυτή, άλλη μία ιδιαίτερη πρότασή του.
Στο έκτο άλμπουμ του, λοιπόν, ο Wade καταγράφει δικές του συνθέσεις, όπως και διασκευές, ηχογραφώντας σε Παρίσι, Ντακάρ, Λάγκος και Νέα Ορλεάνη. Οι τοποθεσίες δεν είναι τυχαία επιλεγμένες, καθώς συνδέονται και με κάποιες πολύ βασικές διαστάσεις της μουσικής του. Τις επιρροές του, εννοούμε, που μπορεί να εκκινούν από τη δυτικο-αφρικανική παράδοση και το afrobeat, πριν καταλήξουν στο ροκ του Hendrix, στην τζαζ και το νεο-ορλεανικό funk.
Περαιτέρω, κοιτώντας (και ακούγοντας) τις διασκευές, που συμπεριλαμβάνονται στο “New African Orleans”, αμέσως προσανατολίζεσαι. Λέμε για συνθέσεις των Dr. John (“Gris-gris gumbo ya ya”), Jimi Hendrix (“Voodoo child”), Fela Kuti (“Water no get enemy”) και Herbie Hancock (“Watermelon man”) και οι οποίες, εδώ, δεν δρουν μόνο συμβολιστικά. Εννοούμε πως μέσα από τα συγκεκριμένα tracks o Wade αρπάζει την ευκαιρία για να δημιουργήσει τον δικό του ήχο, αυτό το «μαύρο» αμάλγαμα, που μπορεί να ακούγεται, ταυτοχρόνως, χθεσινό, σημερινό ή –γιατί όχι;– και μελλοντικό ακόμη.
Έχουμε, έτσι, έναν ήχο αρκετά afro, με πολλά πνευστά, πλήκτρα, φωνές και κρουστά σε πρώτο πλάνο – και με το μπάσο, βεβαίως, του Wade να είναι πάντα εκεί, βαρύ, δυνατό και αποφασιστικό. Και κάπως έτσι τα κομμάτια του αποκτούν, αμέσως, λόγω των δικών του παιξιμάτων, και άλλα, deep αυτή τη φορά, χαρακτηριστικά. Υπάρχει λοιπόν από τη μια μεριά μια χορευτική διάθεση, που μπορεί να παραπέμπει ακόμη και σε George Clinton (Funkadelic κτλ.), αλλά από την άλλη υπάρχουν και οι soulful προσαρμογές, που χαλαρώνουν κάπως το κλίμα κάνοντάς το πιο... αγαπησιάρικο.
Φυσικά, οι μεγάλες προσφορές του δίσκου είναι κάτι κομμάτια σαν το... σενεγαλέζικο afrobeat “Same Fufu” ή σαν την mid-tempo funky ballad “Three baobabs”, με τα νοσταλγικά breaks από το πιάνο και τη γενικότερη δυτικο-αφρικανική ατμόσφαιρα να σε ταξιδεύουν. Γενικώς, τα επτά πρωτότυπα είναι το ένα καλύτερο από τ’ άλλο, κάνοντας το “New African Orleans” να ηχεί εντελώς απολαυστικά (και όχι μόνο λόγω του μπασιστικού οδοστρωτήρα του Wade). Με τρεις λέξεις; Ένα σπουδαίο άλμπουμ!
 
Το όλον εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/alune-wade-o-senegalezos-mpasistas-kai-tragoydopoios-me-toys-exohoys-diskoys