VESLEMES εκδρομή

Τηρουμένων όσων αναλογιών θέλετε κάτι τέτοιους απροσάρμοστους τραγουδιστικούς δίσκους, σαν την «Εκδρομή» [Veego Records, 2025] του Γιάννη Βεσλεμέ (Veslemes), έβγαζε η ESP-Disk’ στα late sixties. Όσους καλλιτέχνες απέρριπταν τα πιο μεγάλα labels, γιατί ήταν «κάπως», τους τύπωνε η ESP-Disk’, τις πιο πολλές φορές επενδύοντας ελάχιστα – αν δεν βάζανε και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες ή και «καλλιτέχνες» (όπως το πάρει ο καθείς) από την τσέπη τους. Λέω για κάτι Bruce Mackay, για κάτι Levitts, για κάτι Mij, για κάτι Ed Askew κ.λπ. Εντάξει, όλα αυτά τα ονόματα, σήμερα, μπορεί από κάποιους να θεωρούνται «μυθικά» (και θεωρούνται, από «κάποιους»), αλλά σε πρώτο χρόνο δεν έκαναν και σπουδαία πράματα. Ποιος ξέρει λοιπόν... Μπορεί μετά από δεκαετίες δίσκοι σαν την «Εκδρομή» του Βεσλεμέ να πουλιούνται εκατοντάδες ευρώ και να γράφονται «ύμνοι»... Τώρα όμως;

Υπάρχουν τραγούδια όλων των προηγούμενων Αμερικανών (και πάντως όχι ολάκεροι οι δίσκοι τους), που αγγίζουν κι εμένα, σε κάποιο βαθμό, κάτι που συμβαίνει και με την «Εκδρομή», αλλά δεν παύει να χαρακτηρίζω αυτού του τύπου την τραγουδοποιία «απροσάρμοστη». Και δεν το λέω αυτό για να «θάψω» σώνει και καλά, τα συγκεκριμένα LP της ESP-Disk’ (ή το LP του Βεσλεμέ), μα για να τα κατατάξω κάπου πέρα από το φυσιολογικό και το αναμενόμενο.
Ο Βεσλεμές σου δίνει την εντύπωση, θέλω να πω, πως δεν μπορεί να συνθέσει ούτε ένα φυσιολογικό τραγούδι, καθώς αυτά που γράφει είναι τελείως ιδιότυπα και περίεργα. Παρά ταύτα θα πω πως η «Εκδρομή» του, ειδικά στην πρώτη πλευρά της, έχει κάτι. Δηλαδή, δεν πρέπει να απογοητευτείς με την πρώτη. Πρέπει να πείσεις τον εαυτό σου να ρίξει τον δίσκο δυο και τρεις φορές στο πλατώ... και κάπως έτσι, ακούγοντάς τον με μια κάποια προσοχή, θα αντιληφθείς (νομίζω δηλαδή) πως κάτι υπάρχει εκεί. Κάτι που, όσο απροσάρμοστο και αν ακούγεται, δεν μοιάζει, τελικά, τυχαίο.
Είπα και πριν, σε σχέση με την ESP-Disk’, για τις «αναλογίες». Το υπενθυμίζω, καθότι η «Εκδρομή» σαν ήχος, παραγωγή κτλ. δεν έχει ουδεμία σχέση με τα sixties. Πιο πολύ eighties είναι οι αναφορές του Βεσλεμέ – κάτι που το αποδεικνύει η εντελώς απρόσμενη διασκευή του «Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ» (των Κραουνάκη-Νικολακοπούλου) – αλλά και ο ήχος τραγουδιών σαν τα «Δεν πικάρουνε στα κόκκινα», «Με τη καρδιά στο χέρι» κ.λπ., που φέρνουν στη μνήμη Shriekback. Ακόμη και η εισαγωγή με το «Δεν έχω νταλκά γιατί δεν έχω καρδιά» ανακαλεί Γιώργο Μακρή (έναν τραγουδοποιό που έδωσε βαθύ σήμα στα eighties).
Βελτιωμένο, γενικώς, ακούω και τον στιχουργό Βεσλεμέ εδώ, κάτι που οπωσδήποτε προσδίδει κι άλλα credits στην «Εκδρομή».
Υπάρχουν, όμως, κι άλλες αναφορές στον δίσκο, εξωμουσικές, που σχετίζονται με την άλλη μεγάλη αγάπη του Βεσλέμε, που είναι βεβαίως ο κινηματογράφος. Ακούμε, λοιπόν, το τραγούδι «Οι βοσκοί» ως έναν φόρο τιμής στην ταινία με τον ίδιο τίτλο του Νίκου Παπατάκη από το 1967, ενώ για το τραγούδι «Λούτσιο Φούλτσι» δεν χρειάζεται να πούμε πολλά (σε σχέση με το θέμα, για το οποίο μιλά). Από την πρώτη πλευρά ξεχωρίζω βασικά το Α5 «Παίξε λοιπόν τα εύθυμα», που το θεωρώ πολύ καλό – αν και όχι τόσο «έξω» από το γενικότερο κλίμα του LP. Το ίδιο, δε, θα έγραφα και για το B2 «Πήγασος», που επίσης μου άρεσε, αφού κι αυτό ξεχωρίζει προτείνοντας τη δική του «τρέλα». Καλό είναι και το τραγούδι που λέει ο The Boy («Εκατό εσπερινοί»), ενώ το κλείσιμο με την περισσότερο ακουστική «Εκδρομή» είναι η πιο... ESP-Disk’ στιγμή του δίσκου.
Θέλω να το πω. Τον είχα πάρει... στραβά τον Βεσλεμέ (σαν καλλιτέχνη εννοώ – δεν τον ξέρω αλλιώς τον άνθρωπο), εδώ όμως με πείθει ότι δεν είναι τυχαίος. Μπορεί να θέλω κάτι... ιδιαιτερότερο ακόμη, από ’κείνον, για να τον αποκαλέσω σπουδαίο και sui generis (που σίγουρα είναι τέτοιος), αλλά αυτό είναι δικό μου πρόβλημα – όχι δικό του.
Επαφή: https://veslemes.bandcamp.com/album/i-ekdromi