ENJA RECORDS νέες κυκλοφορίες της γερμανικής εταιρείας (Μέρος Ι)

WLADIGEROFF BROTHERS: The Rag Waltz Time [enja ENJ-9652 2, 2017]

Ωραία περίπτωση αυτοί οι (δίδυμοι) αδελφοί Wladigeroff, o πιανίστας Konstantin και ο τρομπετίστας Alexander. Γεννημένοι στη Σόφια το 1978, οι Wladigeroff προέρχονται από μεγάλη καλλιτεχνική οικογένεια με γονείς και παππούδες μουσικούς κ.λπ. Παππούς τους ήταν ο Pancho Wladigeroff (1899-1978), ο μεγαλύτερος συνθέτης που έβγαλε η σύγχρονη Βουλγαρία, ενώ ο δίδυμος αδελφός τού Pancho, o Lyuben Wladigeroff (1899-1992), υπήρξε κι αυτός διακεκριμένος βιολιστής. Περαιτέρω, η μητέρα τους Velichka Chobanova-Vladigerova είναι ηθοποιός, ενώ και ο πατέρας τους Alexander P. Wladigeroff (1933-1993 ) υπήρξε διευθυντής ορχήστρας. Αυτή την οικογενειακή παράδοση μεταφέρουν στο σήμερα οι 39χρονοι αδελφοί Wladigeroff, που ηχογραφούν και μόνοι τους και με κοινές μπάντες, συμμετέχοντας ακόμη και σε δίσκους τρίτων (Shantel, Balkan Beat Box κ.λπ.).

Στο “The Rag Waltz Time” οι Wladigeroff συνθέτουν δικά τους θέματα, διασκευάζοντας και κάτι του παππού τους Pancho (κάτι από τους Βουλγαρικούς Σκοπούς και Τραγούδια για πιάνο, έργο του 1932).

Χοντρικά θα λέγαμε πως οι Wladigeroff συνεχίζουν πάνω στις ράγες που έστησε ο παππούς τους 100 χρόνια πριν. Ανακατεύουν δηλαδή δυτικά μουσικά στοιχεία, με παραδοσιακούς ρυθμούς και μελωδίες της πατρίδας τους, δημιουργώντας ένα δικό τους fusion – αυτό το στυλ της balkan jazz δηλαδή, που το γνωρίζουν από πρώτο χέρι και το διαχειρίζονται πολύ καλά, δηλαδή τέλεια. Τους απολαμβάνουμε λοιπόν στο 10λεπτο “When the nature wakes up (to Rupeto)” και τους παραδεχόμαστε και με το παραπάνω στο 13λεπτο “The long way back home – Bulgarian Nocturno”.

Σπουδαίοι!

TOBIAS MEINHART: Silent Dreamer [enja/ yellowbird ENJ-9754, 2017]

Σχετικά νεαρός σαξοφωνίστας, ο 34χρονος Γερμανός Tobias Meinhart είναι, όπως και να το κάνουμε, ένας ανερχόμενος στο χώρο. Με μικρή ακόμη προσωπική δισκογραφία, αλλά με επαρκείς συμμετοχές σε διάφορους σχηματισμούς, ο Meinhart (εγκατεστημένος εδώ και κάποια χρόνια στο Brooklyn) είναι ένας… Ευρωπαίος στην Αμέρικα, μα αρκετά «Αμερικανός». Όπως τον ακούω στο “Silent Dreamer”, θέλω να πω, ο Meinhart μοιάζει πιο πολύ μ’ έναν τενορίστα (παίζει και EWI) της σκληρής τζαζ παράδοσης, παρά με έναν Ευρωπαίο. Όχι πως οι μελωδίες του δεν ενσωματώνουν και κάποια ευρωπαϊκά αρμονικά στοιχεία, αλλά βασικά είναι το blues, και κατ’ επέκταση το bop, εκείνο που περισσότερο τον ενδιαφέρει. Το βρίσκω φυσιολογικό αυτό, για κάποιον που μεγαλώνει, καλλιτεχνικώς, στην κοιτίδα τής σημερινής παγκόσμιας jazz, όπως είναι η Νέα Υόρκη, πόσω μάλλον όταν ο Meinhart αποδεικνύεται, εδώ, κι ένας πολύ ενδιαφέρων συνθέτης – με τα επτά από τα εννέα tracks τού “Silent Dreamer” να είναι δικά του και με τα υπόλοιπα δύο ν’ ανήκουν σε άλλα μέλη τής μπάντας του. Μια μπάντα, που αποτελείται συνολικώς από επτά ακόμη μουσικούς, οι οποίοι δεν συμμετέχουν όμως, όλοι μαζί, σε όλες τις συνθέσεις. Ανάμεσά τους η διακεκριμένη τρομπετίστρια Ingrid Jensen, ο πιανίστας Yago Vazquez, ο μπασίστας Phil Donkin, ο κιθαρίστας Charles Altura κ.ά. Υπάρχει ένα κομματάκι, με διάρκεια λιγότερο από δυο λεπτά, εκεί στη μέση τού CD, το “Can’t say enough”, που δείχνει με συμπυκνωμένο τρόπο το κλίμα που κυριαρχεί στο “Silent Dreamer” κι άλλο ένα, αμέσως μετά, το 6λεπτο “Equality”, που φανερώνει την πίστη τού Meinhart στα διδάγματα τού new thing των sixties. Μια «πίστη», που τον βγάζει συνήθως στον αφρό.

REBECCA TRESCHER ENSEMBLE 11: Floating Food [enja 9752, 2017]

Γερμανίδα συνθέτρια, κλαρινετίστρια και μπασο-κλαρινετίστρια, η Rebecca Trescher τα τελευταία χρόνια επενδύει στο συγκρότημά της Ensemble 11 – το οποίον, προφανώς, είναι 11μελές. Εκτός από τα πνευστά τής Trescher στο τελευταίο άλμπουμ της/τους “Floating Flood” ακούγονται και σαξόφωνα, φλάουτο, τσέλο, άρπα, βιμπράφωνο, πιάνο, μπάσο, ντραμς, ενώ υπάρχει και φωνή. Τι υπάρχουν περαιτέρω; Εννέα συνθέσεις, όλες ανήκουσες στην Trescher, πλην μιας η οποία συνυπογράφεται και από τον πιανίστα της Andreas Feith.

Η Γερμανίδα, η οποία –και ως Γερμανίδα δηλαδή– έχει βαθιά μουσική εκπαίδευση, αγαπά οπωσδήποτε την κλασική μουσική και όχι αναγκαστικά τα πιο μοντέρνα ιδιώματά της. Κλασικές και ρομαντικές αναφορές, λοιπόν, συναντάμε διάσπαρτες στις συνθέσεις της, οι οποίες αναφορές ανακατεύονται με πολύ συγκεκριμένα jazz patterns, δημιουργώντας έτσι ένα ενιαίο και αδιαχώριστο σύνολο.

Δεν πρόκειται για εκείνη την περίπτωση ενός ensemble… κλασικής, εκεί όπου την jazz θα την αναζητούσες με το μικροσκόπιο, αλλά για ένα σημερινό σχήμα, που μπορεί να ενώνει εις σάρκαν μία διαφορετικές παραδόσεις, παρουσιάζοντας κάτι δικό του.

Δεν ξέρω πώς να χαρακτηρίσω τη μουσική του “Floating Flood” και σίγουρα δεν είναι κάτι που... φαίνεται εκ πρώτης και με γυμνό μάτι. Πάντως δεν είναι δύστροπη, ούτε εμφανίζει κάποιες επιμέρους και κατά τόπους ακρότητες. Είναι μια γραμμένη και σίγουρα υψηλής αισθητικής μουσική, απολύτως ισορροπημένη, με μελετημένες εξάρσεις και με χαλαρή, και ήρεμη ανάπτυξη. Κάτι διαφορετικό; Οπωσδήποτε ναι.

FRANCO AMBROSETTI: Cheers [enja ENJ-9655 2, 2017]]

Εντάξει, πολλοί μπορεί να έχουν γενέθλια, και όταν συμπληρώνουν τα 75 χρόνια τους φυσικά, όπως τα συμπλήρωσε πέρυσι τον Δεκέμβριο ο ελβετός τρομπετίστας και φλουγκελχορνίστας Franco Ambrosetti, όμως το να μαζεύεται τόσο και τέτοιο team για να σε τιμήσει, όπως συμβαίνει εδώ στο “Cheers”, δεν είναι κάτι το συνηθισμένο. Προσέξτε ονόματα, που βρέθηκαν μαζί με τον Ambrosetti (στο 15ο άλμπουμ του για την ENJA), στο Brooklyn, τον προηγούμενο Ιανουάριο. Kenny Barron πιάνο, Buster Williams μπάσο, Jack DeJohnette ντραμς, John Scofield κιθάρα, Randy Brecker τρομπέτα, Greg Osby άλτο σαξόφωνο, Gianluca Ambrosetti σοπράνο, Antonio Faraò πιάνο, Uri Caine πιάνο, Dodo Moroni πιάνο και Terri Lyne Carrington ντραμς! Απίστευτη ομάδα, που δείχνει, βεβαίως, το προφανές. Πως ο Ambrosetti είναι ένας αληθινά σπουδαίος μουσικός με έργο αναγνωρισμένο, που εξακολουθεί να λέει πολλά στο χώρο και τους ανθρώπους τού χώρου.

Φυσικά, σε μια φάση γιορτής, το ρεπερτόριο δεν μπορεί παρά να είναι ανάλογο. Χαρακτηριστικές διασκευές αγαπημένων στάνταρντ, συν ορισμένες συνθέσεις τού Ambrosetti, άψογα ερμηνευμένες, από πολύ μεγάλα ονόματα. Συμβαίνει. Στο “Cheers”ακούμε “Autumn leaves”, “Bye bye blackbird”, “Body and soul”, “I’m glad there is you” κ.λπ., συν δύο καινούρια κομμάτια του Ambrosetti (“No Silia, no party”, “Drums corrida”), που δείχνουν πως ελβετός μουσικός, με την πάντα ντελικάτη φρασεολογία, δεν το βάζει κάτω, εξακολουθώντας να μάχεται στους τζαζ στίβους.

Η enja εισάγεται στην Ελλάδα από την AN Records