ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΥΡΙΑΝΟΣ η πηγή των θαυμάτων

Ο Γιώργος Σταυριανός ήταν ένας από ’κείνους τους ελάχιστους «έντεχνους» συνθέτες, που έσκασαν στη δισκογραφία μετά το ’80 κατορθώνοντας να βαστήξουν στην επικαιρότητα ένα τραγούδι παλαιότερων δεκαετιών. Βασικά, αναφέρομαι στο εξαιρετικό άλμπουμ του «Έρημη Πόλη» (1982), το οποίο ακολούθησαν μερικά ακόμη λιγότερο επιτυχημένα. Πάντα καλός μελωδός, ο Σταυριανός κυκλοφορεί από καιρού εις καιρόν κάποια άλμπουμ, υπενθυμίζοντας την παρουσία του, εμμένοντας, πάντα, σ’ ένα χαμηλών τόνων τραγούδι (ακόμη και όταν εκείνο φλερτάρει με το λαϊκό, τον ζεϊμπέκικο κ.λπ.), ενορχηστρώνοντας με πιάνο, ακουστικές κιθάρες, ακορντεόν, βιολί… Και μπουζούκι υπάρχει στα τραγούδια τού Σταυριανού, αλλά δεν είναι αυτό που κάνει τη διαφορά. Το τι κάνει τη διαφορά και το τι ακριβώς περιγράφει τις ποιότητες του Σταυριανού φαίνεται πρωτίστως στα ορχηστρικά του – και εδώ, στο πιο πρόσφατο CD του, την «Πηγή των Θαυμάτων» [Μετρονόμος, 2017], φαίνεται στο έσχατο «Εξιλέωση». Αλλά πριν περάσουμε στην «Πηγή των Θαυμάτων» να δώσουμε δύο ακόμη tips…

Ένα. Κατά καιρούς έχω γράψει για διάφορα άλμπουμ του Γιώργου Σταυριανού (και εδώ και στο Jazz & Τζαζ παλαιότερα) και ένα από τα καλύτερά του, που πέρασε εντελώς απαρατήρητο, ήταν το «Κι η Κολοκύθα Έγινε Πάλι Άμαξα», στη Legend το 2010. Δύο. Ρίχνοντας μια ματιά στο discogs είδα διάφορες συλλογές τύπου Café del Mar και τα ρέστα, που έχουν μέσα κομμάτια του Σταυριανού, με τις πιο πολλές απ’ αυτές να έχουν βγει στην Τουρκία. Απλώς το λέω… πάμε, όμως, στο τώρα…

Το νέο άλμπουμ τού Γιώργου Σταυριανού, στο Μετρονόμο, περιέχει οκτώ τραγούδια κι ένα ορχηστρικό. Το πρώτο τραγούδι είναι το «Αέρας κατεβαίνει», ένα ωραίο ζεϊμπέκικο που αποδίδει ο Μίλτος Πασχαλίδης. Έντεχνο ζεϊμπέκικο όμως, κάπως αλαφροπάτητο, που έχει στίχους τού ίδιου του συνθέτη. Δυνατή αρχή. Στη «Ζεστή Κυριακή», που ακολουθεί, οι τόνοι πέφτουν. Και τους κάνει να πέφτουν περισσότερο ο Φοίβος Δεληβοριάς… με τον τρόπο που τους τραγουδάει. Στο «Μη μιλάς» η πάντα σπουδαία τραγουδίστρια Νένα Βενετσάνου αποδίδει στίχους του Μάκη Τσίτα. Πρόκειται, στην ουσία, για ένα αργό ζεϊμπέκικο, με την Βενετσάνου να του προσδίδει τη μεγαλοπρέπεια που του ταιριάζει. «Ο παλιός μου εαυτός» έχει κι αυτός στίχους του Τσίτα, καθώς αποδίδεται από δύο τραγουδιστές των οποίων οι φωνές ηχούν κάπως παραπλήσια – εκείνες των Κώστα Παρίσση και Μίλτου Πασχαλίδη. Φιλοσοφικό τραγούδι, που αποδίδεται σωστά από τους δύο άντρες. Ο Βασίλης Γισδάκης είναι ένας ακόμη ερμηνευτής που ακούγεται στην «Πηγή των θαυμάτων». Ο «Αμαρτωλός», που έχει στίχους του συνθέτη Σταυριανού, είναι μια μπαλάντα, με ενορχήστρωση rock, που επίσης τυγχάνει δυνατής ερμηνείας. Υπάρχει μιαν αντίστιξη, βεβαίως, εδώ ανάμεσα στον εγκρατή ηλεκτρισμό από τη μια μεριά και την «χατζιδακικού» τύπου απόδοση του Γισδάκη από την άλλη – που είναι όμως λειτουργική (η αντίστιξη), καθώς το τραγούδι είναι ένα από τα δυο-τρία ωραιότερα του άλμπουμ. Η μελοποίηση τού ποιήματος τού Κ.Π. Καβάφη «Πόλις» από τον Σταυριανό (και με απόδοση από τον ίδιον το συνθέτη) έχει ενδιαφέρον. Πρόκειται για ένα δύσκολο ποίημα ως γνωστόν, που, παρά ταύτα, έχει μελοποιηθεί κάμποσες φορές στο παρελθόν από έλληνες συνθέτες – και όχι πάντα με επιτυχία. Η εκδοχή τού Σταυριανού διαθέτει κάποια δραματικά στοιχεία που σε κερδίζουν. «Το κρίμα στο λαιμό σου» με τον Κώστα Παρίσση (στίχοι ο συνθέτης) είναι το ωραιότερο τραγούδι του CD. Αργή έντεχνη-ροκ μπαλάντα, δουλεμένη με γνώση και ήθος σε όλα τα σημεία της. Τελευταίο τραγούδι του άλμπουμ το «Ο χρόνος είναι ένα παιδί» με τη Σοφία Παπάζογλου. Καλό τραγούδι, που κερδίζει από την ενορχήστρωση του Παρίσση, όπως και όλος ο δίσκος εξάλλου.

«Η Πηγή των Θαυμάτων» θα ολοκληρωθεί με το ορχηστρικό «Εξιλέωση». Εξαιρετικό, με την κιθάρα του Νότη Μαυρουδή να πρωταγωνιστεί.

Κάτι συνολικό; Ένα άλμπουμ, που τιμά την ιστορία του Γιώργου Σταυριανού είναι «Η Πηγή των Θαυμάτων» και αυτό κρατάμε.

Επαφή: www.metronomos.gr