η οντότητα absurd

Η ετικέτα absurd (και ό,τι παράλληλο), δημιούργημα του Νικόλα Μαλεβίτση, επιχειρεί τα τελευταία χρόνια να «αιχμαλωτίσει», ανάμεσα σε άλλα, τα ποικίλα ονόματα ενός out ήχου (που μπορεί να ξεκινά από εκείνων των «πειραγμένων» παιδικών πάρτυ και να καταλήγει στο θόρυβο). Να τους δώσει σχήμα και μορφή – μέσω ελληνικών ή μη ηχογραφήσεων –, δημιουργώντας έναν συμπαγή κατάλογο 125 και πλέον κυκλοφοριών. Για μερικές θα πω σε λίγο τα απαραίτητα. Κατ’ αρχάς, ο λόγος στον ίδιον τον Μαλεβίτση.
«Το absurd ξεκίνησε τον Αύγουστο του 1996 ως newsletter, και σιγά-σιγά από το ’97, ως ηχητικό ημερολόγιο. Τότε άρχισε να βγαίνουν οι πρώτες κυκλοφορίες, σε CD-R στην αρχή, με κάποιες σφήνες, ας το πούμε έτσι, με CD και αργότερα κάποιο βινύλιο. Ποτέ δε θεώρησα το absurd εταιρία, αλλά ένα μέσο, με το οποίο αποτύπωνα εμπειρίες και καταστάσεις, που ζούσα ή συνέβαιναν γύρω μου. Άλλες φορές οι εμπειρίες αυτές αποτυπώνονταν σε διαφορετικά… πλοκάμια ή παρακλάδια, όπως ας πούμε η “a question of re_entry”. Αυτή η ετικέτα ξεκίνησε τυχαία, πριν από μια 4ετία, πάνω σε μια τρέλα ή μάλλον ανάμηνση των κασετο-εταιριών. Απλά λόγω χώρου η ιδέα της κασέτας έμεινε στο ράφι, για να προτιμηθεί εκείνη τη στιγμή το CD-R, για κάπου 12 κυκολοφορίες – η 12η και τελευταία είναι να βγει κάποια στιγμή μεσ’ τη χρονιά και θα είναι field recordings από έθιμα της Αποκριάς στον Βόλακα Δράμας. Επίσης υπάρχουν οι editions_zero, η «σουηδική» utan_titel κ.ά. Μιλάμε για συναυλίες ή συμπαραγωγές (για δίσκους ή παραστάσεις) ή ακόμα και παιδικών πάρτυ (άκου larry gus, un caddie reverse dans l’ herbe, klimperei, kiwako kaneda). Καμιά 60αριά από τις έως τώρα περίπου 125 κυκλοφορίες μπορούν να βρεθούν στο www.allnoisesswelltogetherinlandscapes.blogspot.com (αν και αρκετά links έχουν χαλάσει και θέλουν «ξανασήκωμα»), στο οποίο, αν όλα πάνε καλά, ευελπιστώ ότι θα ανέβουν έως του χρόνου όλες οι κυκλοφορίες από τα τέλη του ’80 έως σήμερα (και την περίοδο ’89-’95 δηλαδή, πριν το absurd). Με την εξαίρεση του «Βόλακα» που προανέφερα δεν βγάζω πια CD-R – βαριέμαι να ‘ψήνω’ κόπιες συνέχεια. Αλλά η όλη κατάσταση θα συνεχιστεί. Αφού ήδη έχω τις πρώτες κυκλοφορίες από τη νέα κατάσταση που ξεκίνησα, την “outside my window” (www.thenoisehitthemastheyopenedthedoor.blogspot.com). Τελευταία κυκλοφορία το “cycling” του Νίκου Κυριαζόπουλου. Το “outside my window”, εν μέρει, είναι μία από τις διάδοχες καταστάσεις του absurd, το οποίο έχει κλείσει τον κύκλο του. Μέσα στο καλοκαίρι βγαίνουν δε (σ.σ. η κουβέντα έγινε περί τον Μάιο), δύο ακόμη κυκλοφορίες. Το 10ιντσο του Τάσου Στάμου (ηχογράφηση από παιδικό πάρτυ στη Νέα Τρίγλια Χαλκιδικής, πέρυσι το καλοκαίρι), ένα CD των cranc, ένα 7ιντσο, γύρω στο Νοέμβρη, σαν αποχαιρετιστήρια φυσική κυκλοφορία, αλλά και μία live αποχαιρετιστήρια κυκλοφορία, που θα μεταδοθεί ζωντανά από το ράδιο-Ξάνθη, στις 4 Δεκεμβρίου στο Σπίτι Πολιτισμού στην Ξάνθη. A, και κάτι ακόμα. Με την πάροδο του χρόνου, και την όλη παράνοια του πράγματος, ώρες-ώρες δεν ξέρω αν εγώ τρέχω το absurd ή το absurd εμένα. Είναι κάτι σαν οντότητα».
Όπως ήδη αντιλαμβάνεστε το absurd είναι μία αυτοδύναμη και αυτοδιαχειριζόμενη φάση. Ένα σύστημα, μια «οντότητα», όπως λέει κι ο Μαλεβίτσης, συγκεκριμένης αισθητικής, που εφαρμόζεται σε κάθε τι. Από τις επιλογές των ονομάτων και των events, μέχρι τη φόρμα (LP, singles, MC, CD, CD-R), άπαντα(;) κλεισμένα σε χάρτινα εξώφυλλα, με σινικά σχέδια σε γκοφρέ χαρτόνια ή άλλα περίεργα, οριοθετώντας ένα απαιτητικό σημαίνον, το οποίο, με τη σειρά του, παραπέμπει σε ένα ακόμη πιο απαιτητικό σημαινόμενο… SOCRATES MARTINIS: au seuil de la liberte (diptych) [7ιντσο single, absurd #79, 2009]
Αυτοδίδακτος διαχειριστής – έχει ηχογραφήσει με τα παρωνύμια nixilx.nijilx, Helice Pied, blanco estira nuestro (+)/ hermana Helice – ο Σωκράτης Μαρτίνης επηρεασμένος θα ισχυριζόμουν από τον φερώνυμο πίνακα τού Rene Magritte (ένα κανόνι σ’ ένα δωμάτιο, οι τοίχοι του οποίου, σαν ταπετσαρία, εικονίζουν σύννεφα, μια γυμνή γυναίκα και άλλα τινά) δημιουργεί ένα άχρονο περιβάλλον, το οποίο συναποτελούν field recordings και ήχοι αντικειμένων(;), επεξεργασμένοι με lo-fi τεχνικές. Με αυξομειώσεις στην ένταση και με σαφή αίσθηση υποβολής, το «δίπτυχο», που απλώνεται και στις δύο όψεις ενός single, δύναται να περικλείει εντός τους τόσο τη βιομηχανική παραζάλη, όσο κι ένα σύστημα μη αντιληπτών φυσικών διεργασιών, που μεγεθύνονται ηχητικώς, ώστε να καταστούν καθ’ ολοκληρίαν ακουστές. ANTOINE CHESSEX: Terra Incognita [1-sided LP, absurd #77 (amphissa 2009)]
Σκληροπυρηνικό άκουσμα, το “Terra Incognita” του 30χρονου ελβετού πειραματιστή Antoine Chessex (επί του παρόντος χειρίζεται σαξόφωνα και ηλεκτρονικά, βγάζοντας το… λάδι σε ενισχυτικά μηχανήματα), καταλαμβάνει τη μία πλευρά ενός LP, το οποίο, από το εξώφυλλό του ήδη, σε οδηγεί προς μιαν… άγνωστη χώρα (γκοφρέ χαρτί, διπλωμένο σαν τέμπλο, στο οποίο – καθώς το ανοίγεις – εικονίζεται ένας παμπάλαιος κοσμογραφικός άτλας). Ο Chessex οικοδομεί ένα βραδυφλεγές, έντονα βίαιο περιβάλλον, εντός του οποίου παρεισφρέουν (από καιρού εις καιρόν) οξύτονοι ή βαρύτονοι ήχοι, που δρουν σε κόντρα με το εφιαλτικό continuo, επιτείνοντας την πορεία προς το αβέβαιο. Τα τρία κομμάτια (“Travelling without maps”, “A to B”, “Xianggang”) εναλλάσσονται… κάπως σαν ηλεκτρονικά-σαξόφωνο-ηλεκτρονικά, σκορπώντας στο περάσμά τους «θριλερικά» ρίγη. AL MARGOLIS & DAN BURKE: Live April 5, 2008 (CD-R, absurd #76)
Γνωστοί στους παροικούντες το θόρυβο από τους If, Bwana και Illusion of Safety αντιστοίχως, οι Al Margolis και Dan Burke, ζωντανά αποτυπωμένοι στις Βρυξέλλες, τον Απρίλιο του ’08, καταπιάνονται, εδώ, με την ανατροφοδοτούμενη «υποχθόνια» ένταση, την οποίαν μπορεί να προκαλέσουν καλώς μελετημένες λούπες, «κανονικά» όργανα (κλαρίνο, σαξόφωνα π.χ.) και εξωτερικοί ήχοι (φωνές ή ό,τι άλλο), άπαντα εν είδει ραδιοφωνικού patchwork. Το αποτέλεσμα θυμίζει, τόπους-τόπους, early concrete music (Pierre Schaeffer ας πούμε) και παρ’ όλη την 56λεπτη διάρκειά του κυλάει, βασικά, μέσα σε μία βιομηχανική μακαριότητα, που του προσθέτει, εμφανώς, πόντους δημοφιλίας. KIWAKO KANEDA: Cake of Sea (CD, eclipsis #02/ absurd #60, 2007)
Οι ηχογραφήσεις της Ιαπωνίδας Kiwako Kaneda ανακαλούν στη μνήμη μου τις… weird φινλανδικές της Fonal Records ή ακόμη-ακόμη και το άλμπουμ της Μαρίζας Κωχ «Σαν Ουράνιο Τόξο» (όσοι το έχουν ακούσει θα καταλάβουν τις αναλογίες – όχι τις ομοιότητες). Εν αντιθέσει με τις improv-noise προηγούμενες παραγωγές τής absurd, εδώ το αποτέλεσμα είναι περισσότερο συμβατό (και ουχί συμβατικό) με ό,τι θα μπορούσε να συνοδεύει ένα παιδικό πάρτυ γενεθλίων· με ήχους, δηλαδή, που να συνάδουν με την πορεία ενός βρέφους προς τα πρώτα του γενέθλια – ή τα λίγο μεγαλύτερα. Η minimal εκφορά του παραδοσιακού ιαπωνικού μέλους, έτσι όπως «βελτιώνεται» και «τονίζεται» αυτή (η εκφορά) μέσω των παιδικών οργάνων, η διαχείρηση της φωνής, αλλά και η δημιουργία μιας… απειλητικής ψυχρότητας – κομμάτια όπως τα “Long roof”, “Elephant kitchen” και “Certain call” με πάνε πίσω στο χρόνο, στα ιταλικά gialli, που βουτούσαν (όταν βουτούσαν) στα κόκκινα βάθη της παιδικότητας – παρέχουν άπασες τις δυνατότητες στην Kiwako Kaneda προς την επιμέλεια ενός soundtrack, που ξεπερνά, κατά πολύ, τα όποια καθομιλούμενα όρια. (Χάρτινο, απλό, «έξυπνο» και λειτουργικό το στρογγυλό art cover, βρίσκεται σε συμφωνία φάσης με το εξαιρετικό περιεχόμενο). MATT WESTON: For Alexandros Grigoropoulos (CD-R, a question of re-entry #10, 2009)
Βρήκα μερικά βιογραφικά στοιχεία για τον Matt Weston στο mySpace του και τα παραθέτω εν τάχει: «Ο Matt Weston παίζει κρουστά και χειρίζεται ηλεκτρονικά, έχοντας παρουσιάσει τη δουλειά του στην Αμερική και την Ευρώπη. Έχει εμφανιστεί στο CNN και την CBS TV. Έχει σπουδάσει/ συνεργαστεί με τους Bill Dixon, Milford Graves, William Parker, Jack Wright και άλλους. Για το έργο του έχουν γραφεί κριτικές στα Τhe Wire, Τhe Village Voice, Signal To Noise, Cadence, All About Jazz… Το σόλο του άλμπουμ ‘Vacuums’ απέλαβε διεθνή αναγνώριση, όπως και οι ηχογραφήσεις του μετά των Barn Owl, Tizzy και Thrillpillow. Έχει ηχογραφήσει για τις ετικέτες Tautology, Sachimay, Breaking World Records, Imvated, Crank Satori, BoxMedia και Drag City. Είναι, επίσης, μέλος των Barn Owl (με τον κιθαρίστα Chris Cooper και τον μπασίστα Andy Crespo) και των Thrillpillow (με τους Plum Crane κιθάρα, φωνή, Maggie Nowinski μπάσο, φωνή και James Z ντραμς)». Πρόκειται, με άλλα λόγια, για έναν αναγνωρισμένο αυτοσχεδιαστή, ο οποίος τιμά και αυτός το roster του absurd/ a question of re-entry. Όπως μου είπε κι ο Μαλεβίτσης: «Το “For Alexandros Grigoropoulos” έγινε μέσα στο ’09. Για την ακρίβεια το φθινόπωρο του ’08 είχα ζητήσει από τον Matt Weston κάτι δικό του. Και όντως, είχε έτοιμη μια δουλειά γύρω στα τέλη του ’08. Έμενε, όμως, ένα μικρό mastering, το οποίο και έκανε, κάποια στιγμή, γύρω στις αρχές του ’09. Όταν μου το έστειλε, τελικά, είχε βάλει αυτόν τον τίτλο! Παραξανεύτηκα κι εγώ, αλλά έτυχε». Το άλμπουμ, που διαρκεί 33 λεπτά (1 track) θα το χαρακτήριζα εξαιρετικό. Ένα απολύτως περιπετειώδες electro άκουσμα – θα το έλεγα μάλιστα old school – που γλιστρά προς το ηλεκτρακουστικό και το concrete, που δεν καταπιέζει το αυτί και, κυρίως, που αφήνει ελεύθερη τη φαντασία του ακροατή να προβλέψει το επερχόμενο. ΤΑΣΟΣ ΣΤΑΜΟΥ, ΙΛΑΝ ΜΑΝΟΥΑΧ: Live (CD-R, a question of re-entry #9, 2009)
Ζωντανά ηχογραφημένο στην Άμφισσα, τον Μάιο του 2009, το “Live” των Τάσου Στάμου και Ιλάν Μανουάχ σε συνεπαίρνει με τη συνοχή και την αυτοσχεδιαστική του αυτοτέλεια/ δύναμη. Ο Στάμου, που πειραματίζεται με εφέ, ηλεκτρονικά και παιδικά παιγνίδια και ο Μανουάχ, που χειρίζεται σαξόφωνα και, γενικότερα, πνευστά παράγουν μία μουσική με προφανές το στοιχείο της έκπληξης και καινοφανές (για τη σύγχρονη εγχώρια σκηνή), εκείνο της επικοινωνίας, όλων, με τις κλασικές διαθήκες του Steve Lacy – για να μην πω του Φλώρου Φλωρίδη, λόγω εντοπιότητας – και των Evan Parker Electro-Acoustic Ensemble. Το αποτέλεσμα, που ενσωματώνει στο διάβα του φωνές, αλλά και υπαινιγμούς από το σώμα της παράδοσης – και ανεξαρτήτως της διάρκειάς του, που ξεπερνά κατά τι τα 44 λεπτά – σου αφήνει την αίσθηση του ουρανομήκους, της απόπειρας των δύο μουσικών να συνομιλήσουν με το χρόνο, υπό συνθήκες κάθαρσης (τόσο της δικής τους, όσο και των παρευρισκομένων).
Επαφή: http://www.blog.noise-below.org/