ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ, ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΣ, SOCOS

Δεν είναι η πρώτη φορά κατά την οποία μελοποιείται Νίκος Εγγονόπουλος – σε έκδοση της Lyra, το 1968, ο Νίκος Μαμαγκάκης είχε γράψει μουσική για τον «Μπολιβάρ» – είναι όμως η πρώτη φορά, που αντιμετωπίζεται η ποίησή του ως ένα από τα συστατικά (το κυριώτερο) μιας electro-rock απόπειρας. Της απόπειρας να παραταχθεί ο λόγος – έτσι όπως μεταφέρεται εκείνος από τον Δημήτρη Πουλικάκο –, πάνω από τις κιθάρες και τον προγραμματισμό τού Socos, τα έγχορδα, τα κρουστά, τα φωνητικά… Το εγχείρημα δεν είναι εύκολο. Οι λόγοι γνωστοί. Ο Εγγονόπουλος δεν μελοποιείται χωρίς αναταράξεις. Ό,τι πιο σημαντικό μου έρχεται στο νου, στο επίπεδο της… κλασικής μελοποίησης εννοώ, είναι ο παραληρηματικός «Αφέντης της Καρύταινας» («…τα σπλάχνα που ξερίζωσε στους άνεμους θα σπείρει/ και θα σταθεί εκδικητής στο κάστρο της σιωπής») ένα από τα ωραιότερα ελληνικά τραγούδια, πάλι σε μουσική του Μαμαγκάκη, από το άλμπουμ «Συλλογή, 1» [Lyra, 1970] σε ερμηνεία του Γιώργου Ζωγράφου. Και τούτο (το ανυπέρβλητο της μελοποίησης εννοώ) είναι κάτι το οποίο γνωρίζουν, εν πολλοίς, οι συντελεστές του άλμπουμ· και γι’ αυτό πράττουν το αυτονόητο.Στην «Ύδρα ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ» [Puzzlemusik PIECE 016, 2010] δεν έχουμε ακριβώς μελοποιήσεις. Εκείνο που ηχοποιείται είναι η «ανάγκη» εξεύρεσης μιας πλατφόρμας – κάπως σαν ένα ροκοποιημένο trip-hop – επί της οποίας θα μπορούσε ν’ ακουμπήσει ο ατέρμων ποιητικός λόγος. Έτσι, ο Socos πλάθει, βασικά, περιβάλλοντα – χωρίς αυτό να σημαίνει πως, κατά περιπτώσεις, δεν αντιμετωπίζει μελοποιητικώς τους στίχους του Εγγονόπουλου («Άνθη», «Στα όρη της Μυουπόλεως»)· αν και όχι πάντα προτείνοντας, ακόμη και σ’ αυτές τις περιπτώσεις, ολοκληρωμένα τραγούδια. Τον συνθέτη-διαχειριστή, τον ενδιαφέρει κυρίως η αποκατάσταση ενός υποδόριου κλίματος, συχνά τελετουργικού – δίχως, όμως, να αποκλείονται οι «εκρήξεις» – μέσω του οποίου ο λόγος θα εκφράζει όχι μόνο το δικό του «είναι», αλλά και, ταυτοχρόνως, θα υποβάλλει (κανονίζει), την επένδυσή του. Έχω την εντύπωση πως «Ο μαθητευόμενος της οδύνης», «Η Ύδρα ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ», η «Κλέλια ή μάλλον το ειδύλλιο της λιμνοθάλασσας Ι» και ακόμη η «Πολυξένη» (ιδίως αυτή) αποτελούν χαρακτηριστικές και κυρίως επιτυχημένες απόπειρες μεταφοράς τού λόγου του Εγγονόπουλου στη σύγχρονη δισκογραφία.