ΝΙΚΟΣ ΒΕΛΙΩΤΗΣ cello powder

Περί τα μέσα Μαΐου είδα τυχαίως και παράωρα στην τηλεόραση (νομίζω στην ET1) κάποια μουσική(;) εκπομπή – δεν την πρόλαβα από την αρχή – μ’ έναν τσελίστα να διαλύει, ωσάν δαιμονισμένος, το τσέλο του σ’ ένα, κατά τα λοιπά, «κανονικό» κονσέρτο. Γρήγορα κατάλαβα πως επρόκειτο για τον Νίκο Βελιώτη (κάπου πρέπει να είχα διαβάσει, νωρίτερα, κάτι σχετικό). Λίγο καιρό αργότερα έφθασε στα χέρια μου ένα CD, CD-R καλύτερα, που σχετιζόταν άμεσα, όπως κατάλαβα, μ’ εκείνη την παράσταση, το οποίο είχε τίτλο “cello powder (the complete works for cello)” [noise-below]. Να πως έχουν τα πράγματα, βάσει και όσων διαβάζω στο www.cellopowder.com (υπό Νίκου Βελιώτη).«Μέρος πρώτον. Ηχογράφηση. Το ηχητικό εύρος του τσέλο είναι υποδιαιρεμένο σε 100 τεταρτημόρια. Κάθε τεταρτημόριο (τέταρτο τόνου) ηχογραφήθηκε για 1 ώρα. Κατά τη διάρκεια αυτής της ώρας ένταση και timbre άλλαξαν. Το ηχητικό αποτέλεσμα – στην ουσία 100 ώρες βόμβων – μιξαρίστηκε σ’ ένα audio file, το οποίον και αποτελεί το ‘complete works for cello’. Είναι ό,τι ακριβώς τυπώθηκε, στη συνέχεια, σε 100 CD-R». Και εν συνεχεία… «Μέρος δεύτερον. Παράσταση. Το τσέλο που χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης καταστράφηκε μπροστά σε κοινό, κατά τη διάρκεια παράστασης, ενώ το ‘complete works for cello” ακουγόταν την ίδιαν ώρα από τα παρακείμενα ηχεία. Τα κομματάκια (η σκόνη, τα ροκανίδια) που προέκυψαν από το σπάσιμο του οργάνου κλείστηκαν σε 100 μικρά δοχεία των 250 ml – στα δοχεία μπήκε αύξων αριθμός, τιτλοφορήθηκαν και σφραγίστηκαν. Η παράσταση έλαβε χώρα στη Γκλασκώβη, την 21η Μαρτίου του 2009». (τη photo του Νίκου Βελιώτη τράβηξε ο Δημήτρης Λάλας)
Όπως αντιλαμβάνεστε, εδώ, έχουμε να κάνουμε με μία σύνθετη avant performance (σε real time το σπάσιμο του τσέλο, με την παράλληλη μετάδοση της ηχητικής αλοιφής), που θεωρητικώς μας πάει πίσω στο χρόνο (1909), στη… φουτουριστική καταστροφή των πάντων. «Αρπάξτε τους κασμάδες, τα τσεκούρια, τα σφυριά και κατεδαφείστε, ισοπεδώστε χωρίς έλεος τις σεβάσμιες πόλεις» (από το «Μανιφέστα του Φουτουρισμού», του F.T. Marinetti, εκδ. Αιγόκερως, Αθήνα 1987). Πάντως, για να μην το θεωρητικοποιήσω πολύ το πράγμα, έρχομαι να πω πως, προσωπικώς, αντιλαμβάνομαι την ανάγκη ενός δημιουργού να βγει έξω από τα όρια, να καταστρέψει (συμβολικώς) ό,τι του έχει παραδοθεί, αρκεί μόνον να έχει μελετήσει, πρώτα, εκείνο που του παραδόθηκε. Να έχει φθάσει δηλαδή στο αισθητικόν ακρότατο, έχοντας όμως περάσει απ’ όλα τα προηγηθέντα στάδια. Ο Νίκος Βελιώτης με την πολυποίκιλη παρουσία του στα μουσικά πράγματα την τελευταία εικοσαετία (και βάλε) – ποτέ δίπλα στον Γιάννη Αγγελάκα, τον Fred Van Hove και τον John Tilbury (ex-AMM), και πότε μέσα σε ευρύτερα σχήματα (London Improvisers Orchestra), αφήνω, τρόπος του λέγειν, τους In Trance 95 – έχει εμφανίσει μία συνέπεια ως δημιουργός, γεγονός που του παρέχει το εφόδιο ίνα προχωρήσει στο… απροχώρητο. Στη δημιουργία, με άλλα λόγια, τούτου του «ατελείωτου» άλμπουμ, το οποίον ως κομμάτι μιας performance, δεν μπορεί παρά να επιζητεί, διαρκώς, το υπόλοιπό του.
Επαφή: www.noise-below.org