ΛΟΥΔΙΑΣ μια ροκ εορταστική μάζωξη

Οι Λουδίας ιστορούνται από το τέλος των 90s. Τότε σχηματίστηκαν στη Θεσσαλονίκη και το 2000 ηχογράφησαν το πρώτο CD τους (στην τότε Legend Recordings). Πέρσι-πρόπερσι κυκλοφόρησε το τέταρτο άλμπουμ του συγκροτήματος, που έχει τίτλο «28Λ» [Ανεξάρτητη Έκδοση, 2024] και αυτό ακούμε τώρα. Λέω «πέρσι-πρόπερσι», επειδή το discogs γράφει 2023, αλλά ο Χριστόδουλος Κουτσούρης (Chris Koutsouris), γνωστός ντράμερ, που έχει περάσει από πολλά γκρουπ (και από τους Λουδίας φυσικά) και ο οποίος μου έστειλε το CD, μου έγραψε για 2024.

Οι Λουδίας, έτσι τουλάχιστον όπως εμφανίζονται σ’ αυτόν τον δίσκο τους, δεν είναι συγκρότημα, είναι κάτι σαν... εορταστική μάζωξη, αφού στο άλμπουμ συμμετέχουν καμιά 30αριά(!) μουσικοί (28 για την ακρίβεια, και μάλλον το «28» του τίτλου αυτό σημαίνει). Άλλος εδώ κι άλλος εκεί. Εντάξει ο Παναγιώτης Βιολιστής (κιθάρες, φωνή) είναι σταθερός σε όλα τα tracks, αλλά από ’κει και μετά δεν θα συναντήσεις άλλον μουσικό, που να παίζει σε όλα τα κομμάτια. Οπότε αντιλαμβάνεστε... Ή μάλλον δεν αντιλαμβάνεστε... Και το λέω τούτο σε σχέση με το τι αναμένεις ν’ ακούσεις, καθώς αυτό, εν τέλει, είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο, που δεν εξαρτάται από το πήγαινε-έλα των μουσικών. Υπάρχει εννοούμε ένα ύφος στον δίσκο, που χαρακτηρίζει κάθε μεριά και κάθε άκρη του.
Οι Λουδίας είναι ένα κλασικό ελληνορόκ συγκρότημα, υπό την έννοια πως εδώ υπάρχει και ένας τυπικός «παλαιομοδιτισμός», με τα σχετικά vibes να είναι «γεμάτα», «σκληρά» και έντονα, και βεβαίως ένας λόγος (προσεγμένος ως ένα βαθμό), που διαθέτει κοινωνικές αναφορές και οι οποίες υπογραμμίζονται συχνά μ’ έναν ευτράπελο τρόπο.
Δεν θα τους έλεγα τυπικούς «ζαππιστές» τους Λουδίας, αλλά σίγουρα υπάρχουν και από εκεί κάποιες αναφορές. Όπως μπορείς να βρεις αναφορές από χίλια-δυο διαφορετικά ονόματα, είτε σε σχέση με τα λόγια είτε σε σχέση με τις μουσικές και τον ήχο (που μπορεί να εκκινούν από την παράδοση, το blues και το country-rock και να φθάνουν μέχρι τη λεγόμενη «σκηνή της Θεσσαλονίκης» και τον Σαββόπουλο).
Εντάξει το άκουσμα θέλει λίγο συμμάζεμα, υπό την έννοια πως ο δίσκος εξελίσσεται κάπως «χύμα», αλλά και αυτό, τελικά, μπορεί να λειτουργεί υπέρ των Λουδίας – που τα χώνουνε απρόσκοπτα, σχεδόν πάντα στις μουσικές (με τις κιθάρες να σφαδάζουν) και πολλές φορές και στα λόγια. Που και αυτά (τα λόγια) εκτοξεύονται κατά ριπάς (αλλά όχι κατά ραπ-άς).
Ευχάριστο και γιατί όχι ουσιαστικό άκουσμα, που έχει λαϊκές άκρες (δεν εννοώ... μπουζουκλερί, αλλά «λαϊκές» από κοινωνικής ματιάς), με το ένα υπερ-ζωντανό κομμάτι να διαδέχεται το άλλο.
Επαφή: https://www.facebook.com/chris.koutsouris.5