ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΙΝΟΥΣΗΣ 50 χρόνια από το «Αστεία και Σοβαρά», τον δίσκο με τα καλύτερα τραγούδια του – κυκλοφόρησε το 1975 και περιείχε, ανάμεσα σε άλλα, τη μεγάλη επιτυχία «Αμερική»

Η πεντηκονταετία, το «χρυσό ιωβηλαίο», δεν είναι κάτι ασήμαντο ούτε γενικότερα, ούτε ειδικότερα – αν αναφερόμαστε σε δίσκους π.χ., που για κάποιους λόγους μπορεί να κρίνονται ως σημαντικοί, επειδή, χοντρικά, χαρακτήρισαν μια εποχή. Συνήθως αυτοί οι εορτασμοί καταπιάνονται με τα τρανά και τα μεγάλα, αφήνοντας στο περιθώριο άλλα γεγονότα (δισκογραφικά εν προκειμένω), που έπαιξαν πρώτο ρόλο, σε πρώτο χρόνο, πριν καταπλακωθούν μέσα στις δεκαετίες, από το... καλλιτεχνικά σοβαρό και το πνευματικά υψηλό.
Σε μια σειρά τέτοιων κειμένων, που έχουν ανεβεί εδώ στο LiFO.gr, έχω ήδη γράψει για μερικούς κάπως... απαρατήρητους άλλα άξιους δίσκους, που συμπλήρωσαν πεντηκονταετία, μέσα στο 2025 –θυμίζω τα σχετικά κείμενα για τα άλμπουμ «Γέλα Κυρία μου» των Κώστα Καφάση-Κώστα Ψυχογιού (6 Απριλίου), «Ντοκουμέντα» του Γιώργου Ζαμπέτα (28 Οκτωβρίου), «Ο Σιδερένιος Άνθρωπος» των Ηλία Ασβεστόπουλου-2002 (9 Νοεμβρίου) και «Ελλαδέξ» του Γιάννη Λογοθέτη (14 Δεκεμβρίου)– κάτι που θα συνεχιστεί τώρα, με το «Αστεία και Σοβαρά» του Γιώργου Κοινούση, ένα άλμπουμ που μπορεί να βρέθηκε στα δισκάδικα τον Μάιο του ’75, αλλά δεν παύει να συμπληρώνεται, εντός του έτους που σε λίγο τελειώνει, μια 50ετία από τη χρονιά που κυκλοφόρησε.

Ο Κοινούσης, που είναι γεννημένος το 1940 και που είχε σπουδάσει πιάνο σε ωδείο, υπήρξε ένας από τους κορυφαίους λαϊκούς ακορντεονίστες (σε πάλκο και δισκογραφία), στις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Με ακορντεόν στην αρχή και με αρμόνιο μετά, όταν προέκυψε η ανάγκη για περισσότερα βατ στα κέντρα διασκέδασης, ο Κοινούσης είχε από νωρίς το μικρόβιο της τραγουδοποιίας, θέλοντας να γράφει και να ερμηνεύει ο ίδιος τα τραγούδια του. Στα σίξτις ήταν πολύ δύσκολο να συμβεί κάτι τέτοιο – αν και το ταλέντο του, όχι μόνο στα παιξίματα, αλλά και στη σύνθεση και το στίχο, είχε ήδη φανεί, αφού δικά του πολύ επιτυχημένα τραγούδια είχαν δισκογραφήσει η Γιώτα Λύδια («Αχ ας μπορούσα»), ο Μιχάλης Μενιδιάτης («Στο σπίτι μου χαράματα»), η Δούκισσα («Άνθρωποι είμαστε») κ.ά. Στο βιβλίο του «Η Ζωή μου πριν... και μετά Χριστόν» [Ιδιωτική Έκδοση, 1992], στο κεφάλαιο «Οι φίρμες δεν με ήθελαν για τραγουδιστή!» διαβάζουμε:
«Η αρχή, λοιπόν, έγινε από τα κέντρα. Και εκεί η μάχη ήταν αδυσώπητη! Οι φίρμες που με ήθελαν να τους παίζω για να τραγουδούν, δεν με άφηναν να τραγουδώ ο ίδιος! Μου άνοιξαν πόλεμο. Μου το έλεγαν ξεκάθαρα: ή αρμόνιο ή τραγούδι! Μου το έθεταν σαν όρο!(...) Ο εκβιασμός που μου έκαναν οι φίρμες, γιγάντωνε την απόφασή μου να φτάσω στο στόχο μου. Τέλος καλοκαιριού (σ.σ. προς το τέλος των σίξτις), σ’ ένα κέντρο στο Μοσχάτο, έπαιζα αρμόνιο με τον Βοσκόπουλο και τον Μενιδιάτη. Ένα βράδυ με φωνάζει ο επιχειρηματίας και μου λέει: Γιώργο πάψε να τραγουδάς, γιατί θα πεινάσεις. Οι φίρμες δεν σε θέλουν μαζί τους. Μου το έθεσαν όρο: Για να ’ρθεις μαζί τους τον χειμώνα, πρέπει να πάψεις να λες τα τραγούδια σου».
Ο άνθρωπος που στήριξε όσο ελάχιστοι άλλοι την απόφαση του Κοινούση να περάσει στη πιο μπροστινή θέση του πάλκου, κύριος και κυρίαρχος της πίστας, ήταν ο τροβαδούρος Τώνης Μαρούδας! Θυμάται ο Κοινούσης (πάντα από το βιβλίο τού ’92):
«Εκείνη την εποχή (σ.σ. 1970) γνωρίστηκα με τον Τώνη Μαρούδα, ο οποίος μου πρότεινε να κάνω ένα συγκρότημα για το μαγαζί του. Πράγματι έτσι έγινε. Κάνω την πρώτη δική μου ορχήστρα.(...) Ένα βράδυ ήρθε μια μεγάλη γνωστή μου παρέα στο μαγαζί και μου ζήτησε να τραγουδήσω το τραγούδι που είχα γράψει εκείνη την εποχή, το “Άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε”. Πήρα την άδεια απ’ τον Μαρούδα, πήρα το μικρόφωνο και τραγούδησα. Την ίδια στιγμή σηκώθηκε από το τραπέζι που καθόταν, ήρθε κοντά μου, με φίλησε και μου είπε: Από αύριο δεν θα παίζεις αρμόνιο, μόνο θα τραγουδάς. Ωραίος άνθρωπος. Άνετος. Χωρίς κόμπλεξ. Και σαν καλλιτέχνης 20 χρόνια πιο μπροστά απ’ όλους. Εσύ, μου λέει, τα τραγούδια σου να τα λες ο ίδιος. Δεν μπορεί να τα πει κανείς όπως εσύ. Γιατί είναι δικά σου. Συνέχισε και τραγούδα, μη φοβάσαι. Σε δύο χρόνια θα ’σαι φίρμα. Λες και ήτανε προφήτης. Σε δύο χρόνια όλη η Ελλάδα ήξερε το όνομά μου».
Ακρογωνιαίο ρόλο στην εκτόξευση της καριέρας του Κοινούση, έπαιξε φυσικά ο Αλέξανδρος Πατσιφάς – ο άνθρωπος, που πείστηκε εγκαίρως από το ταλέντο τού περφόρμερ-τραγουδοποιού φέρνοντάς τον στην «οικογένεια» της Lyra-Zodiac. Περιττό να πω πως από την τεράστια εμπορική επιτυχία του Κοινούση, μέχρι το 1975, ο Πατσιφάς θα μπορέσει να χρηματοδοτήσει πολλούς άλλους αντι-εμπορικούς δίσκους, που παρήγαγε τότε η Lyra (και τα θυγατρικά labels). Τα τέσσερα πρώτα άλμπουμ του Κοινούση, που θα τυπωθούν σε ετικέτα Zodiac, ανάμεσα στα χρόνια 1972-1975, αποτελούν το «βαρύ πυροβολικό» της προσωπικής δισκογραφίας του, και είναι αυτά στα οποία εμπεριέχονται όλες οι πολύ μεγάλες επιτυχίες του, δηλαδή τα τραγούδια «Δεν καταλαβαίνω τίποτα», «Όλοι θα ζήσουμε (Τα παιδιά)», «Στην ατέλειωτη άσφαλτο», «Τα μάτια σου», «Άνθρωποι είμαστε», «Οι πιτσιρίκοι» κ.λπ. Οι τίτλοι εκείνων των LP ήταν: «13» (1972), «Κοινούσης... Σήμερα!» (1973), «Κοινούσης 3» (1974) και «Αστεία και Σοβαρά» (1975). Αυτό το τελευταίο άλμπουμ θα με απασχολήσει από ’δω και κάτω...
Αρχικά, εκείνο που πρέπει να σημειωθεί είναι πως ο Κοινούσης, από στιχουργικής πλευράς, επιχειρούσε να πει πράγματα, που, ορισμένες φορές, δεν απασχολούσαν ούτε τους λεγόμενους «προοδευτικούς» συναδέλφους του. Μπορεί οι αποτυπώσεις των σκέψεών του να ήταν κάπως πρωτόλειες, ή ίσως και απλοϊκές, όμως μην ξεχνάμε πως είχαμε να κάνουμε με τραγούδια που απευθύνονταν στον «πολύ κόσμο» όπως λέμε, γραμμένα από έναν αυθεντικό λαϊκό δημιουργό.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/giorgos-koinoysis-50-hronia-apo-asteia-kai-sobara-ton-disko-me-ta-kalytera-tragoydia