SPINIFEX ένα γκρουπ με avant, rock, jazz και chamber αναφορές

Για τους «Ολλανδούς» Spinifex (υπάρχουν από την αρχή των 00s και στην Ολλανδία είναι η βάση τους) έχουμε γράψει άλλη μία φορά στο blog – πέρυσι, όταν αναφερθήκαμε στο άλμπουμ τους “Drilling the Hole” (2024). Εκείνος ήταν ο ένατος δίσκος τους, ενώ ο φετινός “Maxximus” [Trytone Records, 2025] είναι ο δέκατος. Δημιουργός του σχήματος είναι ο γερμανός άλτο σαξοφωνίστας Tobias Klein, ενώ άλλα μέλη του γκρουπ είναι ο βέλγος τρομπετίστας Bart Maris, ο αμερικανός τενορίστας John Dikeman, ο ολλανδός κιθαρίστας Jasper Stadhouders, ο πορτογάλος μπασίστας Gonçalo Almeida και τέλος ο ντράμερ Philipp Moser, που μάλλον είναι και αυτός Κατωχωρίτης. Το κάπως περίεργο δεν είναι το γεγονός πως οι Spinifex είναι ένα (πολυεθνικό) γκρουπ με ιστορία και με ισχυρή δισκογραφία, αλλά το ότι κατορθώνουν να διατηρήσουν μια σταθερή line-up, χωρίς αλλαγές βασικών μελών, για κάμποσα χρόνια. Όταν είσαι σεξτέτο αυτό δεν είναι σώνει και καλά αυτονόητο.

Τώρα, στο “Maxximus”, οι Spinifex συνεργάζονται με τρία ακόμη άτομα, τα οποία έχουν τον τρόπο να επεκτείνουν τον ούτως ή άλλος σύνθετο ήχο τους σε ακόμη πιο «προχωρημένες» διαστάσεις. Αυτά είναι η ελληνίδα βιμπραφωνίστρια και percussion player Evi Filippou, η τσελίστρια Elisabeth Coudoux και ακόμη η χειρίστρια βιόλας Jessica Pavone.
Τα τρία αυτά έγχορδα συνδιαλέγονται επί ίσοις όροις με τις τρομπέτες, τα σαξόφωνα, τις κιθάρες και το μπάσο-ντραμς, με αποτέλεσμα οι Spinifex να εμφανίζονται με έναν ακόμη πιο συμπαγή και πολυεπίπεδο ήχο, ικανό να δημιουργήσει τετελεσμένα. Το λέω, γιατί τα μεγάλης διάρκειας (γενικώς) κομμάτια τους, σαν το 14λεπτο “Sack & ash”, το 11λεπτο “Phoenix”, το 10λεπτο “Springend” ή το 15λεπτο “Annie Golden”, «χάνονται» μέσα σ’ έναν κυκεώνα avant, rock, jazz και chamber αναφορών, φέρνοντας στη μνήμη ήχους συγκροτημάτων του Rock In Opposition μ’ έναν σίγουρο και αποφασιστικό τρόπο.
Επαφή: www.spinifexmusic.nl, www.tobiasklein.nl