Ο Γιάννης Τσέρος είναι ένας τραγουδοποιός, με τη σωστή
έννοια της λέξης. Ξέρει, εννοούμε, να γράφει κανονικά τραγούδια. Κάτι καθόλου
αυτονόητο στις μέρες μας. Τραγούδια, με αρχή, μέση και τέλος. Τραγούδια, που να
μπορεί να τα τραγουδήσει κάποιος, οπουδήποτε, που να έχουν γερές μελωδίες,
σωστές αναπτύξεις και καλούς στίχους. Αυτή την τέχνη ο Τσέρος την ασκεί από
15ετίας (κάπως πιο φανερά), ενώ κι εμείς εδώ στο blog έχουμε γράψει παλαιότερα
(Σεπτέμβριος 2019) με αφορμή το πολύ καλό δικό του tribute στον Bob Dylan (μέσω του σχήματος Back Pages).
Στο πιο νέο άλμπουμ του, που αποκαλείται «Στου Χρόνου την
Αυλή» [Ogdoo Music Group, 2025], ο Τσέρος απλώνει μια σειρά τραγουδιών, δικών
του βασικά (όσον αφορά τις συνθέσεις) και με κάτι από Κατσιμιχαίους, Μανώλη
Φάμελλο και Ερμή Σάμσα, και δικών του επίσης όσον αφορά τους περισσότερους
στίχους (σε κάποιους υπάρχουν και συνεργασίες).
Τα τραγούδια του Τσέρου σε κερδίζουν σαν συνθέσεις πρώτα-πρώτα, καθώς εκμεταλλεύονται κλασικές φόρμες του country rock και του folk rock (ηλεκτρικού ακουστικού), με σοβαρούς υπαινιγμούς από ακουστικό και ηλεκτρικό Bob Dylan, Neil Young, Crazy Horse κτλ., ενσωματωμένα, όμως, με τον καλύτερο τρόπο, σ’ αυτόν τον κλασικό τύπο του ελληνικού ροκ, που δημιούργησαν οι προπάτορες του είδους και βασικά ο Σαββόπουλος των early 70s, για να μην πάμε στους μεταγενέστερους (Κατσιμιχαίοι, Καζούλλης κ.λπ.).
Όλα φαίνεται να κυλούν αθόρυβα στο CD «Στου Χρόνου την Αυλή». Πειστικά ταυτοχρόνως, σίγουρα με μέτρο, και πάντα με το καλό γούστο κάποιου, που ξέρει τι ζητά και τι θέλει.
Όχι, δεν είναι το άλμπουμ της δεκαετίας το «Στου Χρόνου την Αυλή», είναι όμως ένας πολύ καλός ροκ σημερινός δίσκος, που δεν θέλει να αποδείξει τίποτα (και) σε κανέναν. Στηρίζεται στο ταλέντο του πρώτου τη τάξει (ο Τσέρος επιπλέον τραγουδά, ενορχηστρώνει, παίζει κιθάρες και μαντολίνα), βεβαίως στην άψογη απόδοση όλων των επιμέρους συμμετεχόντων (οργανοπαικτών, τεχνικών), αλλά πάνω απ’ όλα (στηρίζεται) στην πολύ καλή πρώτη ύλη, που είναι και το σημαντικότερο όλων.
Ο δίσκος ακούγεται «νεράκι», από την αρχή έως το τέλος του, και τραγούδια σαν τα «Πώς μεγάλωσα», «Μόρια», «Grand», «Στο όνειρό μου εσύ», «Κοπεγχάγη», «Εδώ υπάρχει θάνατος» και όλα τα υπόλοιπα μπορεί κάπου να τα έχεις ξανακούσει και ξανανοιώσει (τον τρόπο τους και το αίσθημά τους εννοώ), αλλά αυτό πλέον θα πρέπει να το θεωρούμε μεγάλο προσόν... εκεί όπου έχουμε φθάσει.
Επαφή: www.ogdoo.gr
Τα τραγούδια του Τσέρου σε κερδίζουν σαν συνθέσεις πρώτα-πρώτα, καθώς εκμεταλλεύονται κλασικές φόρμες του country rock και του folk rock (ηλεκτρικού ακουστικού), με σοβαρούς υπαινιγμούς από ακουστικό και ηλεκτρικό Bob Dylan, Neil Young, Crazy Horse κτλ., ενσωματωμένα, όμως, με τον καλύτερο τρόπο, σ’ αυτόν τον κλασικό τύπο του ελληνικού ροκ, που δημιούργησαν οι προπάτορες του είδους και βασικά ο Σαββόπουλος των early 70s, για να μην πάμε στους μεταγενέστερους (Κατσιμιχαίοι, Καζούλλης κ.λπ.).
Όλα φαίνεται να κυλούν αθόρυβα στο CD «Στου Χρόνου την Αυλή». Πειστικά ταυτοχρόνως, σίγουρα με μέτρο, και πάντα με το καλό γούστο κάποιου, που ξέρει τι ζητά και τι θέλει.
Όχι, δεν είναι το άλμπουμ της δεκαετίας το «Στου Χρόνου την Αυλή», είναι όμως ένας πολύ καλός ροκ σημερινός δίσκος, που δεν θέλει να αποδείξει τίποτα (και) σε κανέναν. Στηρίζεται στο ταλέντο του πρώτου τη τάξει (ο Τσέρος επιπλέον τραγουδά, ενορχηστρώνει, παίζει κιθάρες και μαντολίνα), βεβαίως στην άψογη απόδοση όλων των επιμέρους συμμετεχόντων (οργανοπαικτών, τεχνικών), αλλά πάνω απ’ όλα (στηρίζεται) στην πολύ καλή πρώτη ύλη, που είναι και το σημαντικότερο όλων.
Ο δίσκος ακούγεται «νεράκι», από την αρχή έως το τέλος του, και τραγούδια σαν τα «Πώς μεγάλωσα», «Μόρια», «Grand», «Στο όνειρό μου εσύ», «Κοπεγχάγη», «Εδώ υπάρχει θάνατος» και όλα τα υπόλοιπα μπορεί κάπου να τα έχεις ξανακούσει και ξανανοιώσει (τον τρόπο τους και το αίσθημά τους εννοώ), αλλά αυτό πλέον θα πρέπει να το θεωρούμε μεγάλο προσόν... εκεί όπου έχουμε φθάσει.
Επαφή: www.ogdoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου