ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 688

9/12/2025
Το πιο νέο βιβλίο μου «100 Χρόνια Ελληνική Τζαζ / από το μουσικό θέατρο και το ελαφρό τραγούδι στη σύγχρονη και αυτοσχεδιαστική τζαζ» [Όγδοο, 2025] βρίσκεται ήδη σε όλα τα κεντρικά βιβλιοπωλεία (φυσικά και στα on line) και μέχρι το τέλος της εβδομάδας θα βρίσκεται παντού. Φυσικά μπορείτε να το προμηθευτείτε και με παραγγελία στα γειτονικά σας βιβλιοπωλεία.

6/12/2025

Για την ταινία δεν θέλω να πω τίποτα, έχετε διαβάσει και ακούσει όσοι ενδιαφέρεστε χιλιάδες πράματα, αλλά η αφίσα ρε φίλε είναι το άκρον άωτον του ακαλαίσθητου. Εντελώς αηδιαστική. Αν είναι ποτέ δυνατόν στις θέσεις των ματιών να βλέπεις... κατουρίστρες και να λες... μ' αρέσει.
update

[νομίζω πως μετά από 66 σχόλια έχει κάπου εξαντληθεί το θέμα - όσο περισσότερα σχόλια μαζεύονται τόσο χάνεται η μπάλα, καθώς δυσκολεύεσαι να τα βρεις και να τα διαβάσεις - σας ευχαριστώ όλες και όλους]

6/12/2025
Πριν από λίγες μέρες (29 Νοεμβρίου) πέθανε ο τσεχοσλοβακο-άγγλος θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος Tom Stoppard. Ήταν 88 ετών.
Πολυβραβευμένος τόσο σαν σεναρίστας όσο και σαν συγγραφέας, ο Stoppard ήταν γνωστός στην Ελλάδα από πολύ νωρίς, τουλάχιστον από το 1972-73 όταν η Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου είχε ανεβάσει το έργο του «Ο Ρόζενκραντς και ο Γκίλντενστερν Πέθαναν», με τον Νικηφόρο Νανέρη και τον Χρήστο Πολίτη. Παλιά, σ’ ένα άρθρο που είχα κάνει για τον Πολίτη, για το LiFO. gr, είχα δημοσιεύσει και φωτό από την παράσταση.
Επίσης είχε ανεβεί και το “Travesties”, σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη, το 1979-80 στον Άδωνι της Θεσσαλονίκης, με free-improv μουσική από τους Παπαδημητρίου, Φλωρίδη και Παπάζογλου, όπως και άλλα έργα του στην πορεία.
Για τον Stoppard έχω μια αναφορά και στο «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία και Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025], στο υποκεφάλαιο «μίκης-beatles-χριστιανοί-μαοϊκοί», γράφοντας για το μαοϊκό (και αντι-ροκ) περιοδικό των σίξτις «Σπουδαστικός Κόσμος», όπως και για την μετέπειτα στροφή των «μεγαλύτερων εχθρών του ροκ», δηλαδή των μαοϊκών, όταν θα το υπεράσπιζαν (το ροκ), στα 00s πια, μέσω του έργου του Stoppard “Rock ’n’ Roll”. Πιο συγκεκριμένα από το βιβλίο (σελ.91-92)...

>>Τέλος, σ’ ένα ακόμη άρθρο του ιδίου τεύχους του «Σπουδαστικού Κόσμου», που τιτλοφορείται «Για ένα αντιιμπεριαλιστικό πολιτιστικό μέτωπο» και που υπογράφεται από τη σύνταξη του εντύπου, υπάρχει εκ νέου κριτική κατά των Beatles, αλλά και εμμέσως πλην σαφώς κατά του Μίκη Θεοδωράκη. Μπορεί οι μαοϊκοί να... ανένηψαν στα 00s, όταν ανακάλυψαν τους Τσεχοσλοβάκους Plastic People of the Universe κι άρχισαν να υπερασπίζουν το ροκ –μέσω του θεατρικού του Tom Stoppard «Rock ’n’ roll», που θα ανέβαινε στο Θέατρο Πόρτα τη σεζόν 2008-09, σε σκηνοθεσία του (παλιού μαοϊκού) Γιώργου Κοτανίδη (1945-2020)–, όμως και τότε με τη... λάθος ροκ-πλευρά της Ιστορίας ήταν.<<
[το έργο παιζόταν τέτοιες μέρες, επί Γρηγορόπουλου, το '08, και είχαν διακοπεί οι παραστάσεις λόγω των γεγονότων, αλλά είχα προλάβει να το δω]
[Τα ερωτήματα που φαίνονται στη φωτό, με όλο το σέβας, είναι της πλάκας...]

5/12/2025
Λένε τα παλιά τραγούδια χωρίς καμία αίσθηση τού πότε γράφτηκαν, σε τι συνθήκες και για ποιους λόγους. Αυτό φαίνεται όχι μόνο από τον τρόπο που τα τραγουδάνε, αλλά και από το πώς στήνονται στη σκηνή, τραγουδιστές και μουσικοί, μέχρι τα ρούχα που φοράνε, το τι λένε στον κόσμο κ.λπ.
Και οι από κάτω, εν τω μεταξύ, στον... κόσμο τους κι αυτοί. Δεν υπάρχει ουδεμία επαφή με την ιστορία του τραγουδιού. Καμία συνείδηση τού τι σημαίνει να τραγουδάς σήμερα ένα τραγούδι του Θεοδωράκη ή του Χατζιδάκι. Τίποτα απολύτως. Μια εξωτερική εικόνα μόνο, που μεταφέρεται από live σε live, σαν διαφημιστικό προϊόν – αποκαθαρμένο απ' όλα τα σημαινόμενά του. Μια τραγική έλλειψη πνευματικότητας. Ένα κενό νοήματος.
Λέει ο άλλος, επίδοξος χατζιδακικός εμηνευτής, το «της αγάπης αίματα», και πριν φουμέρνει πάνω στη σκηνή. Δεν ξέρω τι διάολο φουμέρνει, αλλά φουμέρνει, σε στυλ... ροκ μαγκιά, κλανιά κι εξάτμιση. Θα τρίζουν τα κόκαλα του Jerry Garcia. Είδατε εσείς ποτέ τον Μπιθικώτση να φουμέρνει πριν πει αυτό το τραγούδι;
Δεν ξέρω τι θέλει να παραστήσει ο καθένας, αλλά είναι μάλλον ευτύχημα όταν απαγορεύουν ορισμένοι να ακούγονται τραγούδια όπου να ’ναι απ’ όποιους να ’ναι. Είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει κάποιος.