SOCOS το σύνολον ή περίπου…

Με αφορμή ένα σχόλιο του Κώστα Παπ. στην προηγούμενη ανάρτηση, παραθέτω κάποια κείμενα που έχω γράψει στο Jazz & Τζαζ για τα άλμπουμ του Socos. Έτσι, όλα μαζί, αφηγούνται νομίζω μιαν ιστορία…
Το πρώτο άλμπουμ του Socos που έπεσε στα χέρια μου ήταν το…[socos]/ Παναγιώτης Λάμπρου/ the live project band – δάκρυα του ονείρου – New Location nl-pr002 – 12/2004
Τα «δάκρυα του ονείρου» έχω να τ’ ακούσω έξι χρόνια. Δεν είχα γράψει κριτική στο περιοδικό και γι’ αυτό δεν θέλω από μνήμης να την κάνω τώρα (κάτι που δεν γίνεται εξάλλου). CD, DVD και ωραίο ασπρόμαυρο booklet, σε μία έκδοση 800 αριθμημένων αντιτύπων. Μάλλον μ’ αυτό ανοίγει η ιστορία. socos & the live project band – kAFkA – Puzzlemusik piece X01 – 3/2007
Το πρώτο CD 65λεπτο, το δεύτερο σχεδόν 70λεπτο και ακόμη ένα DVD 72 λεπτών εν είδει φιλμ ή έστω διαδοχικών video-clips, αλλά κι ένα booklet με σχέδια και φωτογραφίες είναι ένα «πακέτο» που δεν… χωνεύεται εύκολα. Αναφέρομαι στο “kAFkA” βεβαίως στο «προσωπικό» concept έργο του κιθαρίστα, συνθέτη, στιχουργού, ερμηνευτή και υπεύθυνου, εν ολίγοις, επί παντός επιστητού Socos, ενός ανθρώπου με διάφορα ταλέντα, που βρίσκουν όλα διέξοδο σ’ αυτό το δεινοσαυρικό, με την… αγαθή έννοια project.
Αντιμετώπισα το “kAFkA” μεμονωμένα και σε διάρκεια τριών ημερών. Το πρώτο CD την πρώτη μέρα, το δεύτερο τη δεύτερη, το DVD την τρίτη, χάνοντας κάτι – υποθέτω – από την άμεση αλληλουχία ήχων και εικόνων, αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Κυρίως, για έναν πολύ βασικό λόγο. Είναι τόσο compact, σύνθετα, πλήρη και ερμητικώς προσαρμοσμένα σε κάτι που έχει στο μυαλό του ο Socos, όλα όσα καταγράφονται στα δύο ηχητικά δισκάκια, με αποτέλεσμα κάθε κομμάτι χωριστά να απαιτεί ξεχωριστή «παρακολούθηση». Γενικώς, θα μιλούσα για έναν σύγχρονο τύπο progressive rock – που δεν παραπέμπει κάπου αναγκαστικώς και κυρίως, σε κάποιο δηλωμένο παρελθόν –, ο οποίος στηρίζεται στις άψογες κιθάρες, στον πλήρως ελεγχόμενο προγραμματισμό, καθώς και στις διακριτικές αλλά γόνιμες παρουσίες «άλλων» οργάνων (τσέλο, βιολί, βιόλα, πιάνο), όλα συνδεδεμένα με τέτοιο τρόπο, ώστε να προάγεται το όραμα του Socos. Πράγματι, είναι απορίας άξιον πώς καταναλώνεται ο φίλος μας, πόσο αφειδώς προσφέρει τον εαυτό του για την πραγμάτωση εκείνων που στρίβουν στο κεφάλι του – ένα υλικό, με λίγα λόγια, που θα μπορούσε να γεμίσει τρία ή τέσσερα διαφορετικά CD, μέσα σ’ ένα διάστημα τριών ή τεσσάρων χρόνων. Ίσως ν’ ακούγεται παράξενο, όμως κανένα θέμα του “kAFkA” δεν στερείται ενδιαφέροντος, ούτε ακούγεται παρωχημένο ή κολλημένο. Κι αυτό συμβαίνει, γιατί ο Socos συνθέτει και κυρίως επεξεργάζεται το υλικό του δίχως να έχει κάτι συγκεκριμένο κατά νου, κάτι που να τον εμποδίζει να δει πέρα απ’ όλα – απλώς φιλτράρει rock, punk, electro, trip-hop, spoken word ακόμη και ελληνικές αναφορές (τραγουδά στη γλώσσα μας) δημιουργώντας ένα έργο με συμπυκνωμένη δύναμη. Εξ αιτίας ακριβώς αυτού είναι δύσκολο να επιλέξεις κάτι, που να είναι χαρακτηριστικό του “kAFkA”, αφού το concept, αν και όχι σαφές, αναπτύσσεται μ’ έναν υπόγειο, όσο και δραματικό τρόπο. Κάπως σαν ένα φυσικό φαινόμενο που εξελίσσεται με τους δικούς του νόμους, σπέρνοντας την καταστροφή ή τη σωτηρία – όπως το πάρεις. Όπως και να το πάρεις, όμως, αποκλείεται… θα μείνεις μ’ ανοιχτό το στόμα μπροστά σε κομμάτια όπως το «Μαγικό χαλί», η «Κοκαΐνη», ή το «Σου ζητώ»… πριν το κλείσεις αρκετά μετά το τέλος. SOCOS – hyperythmique analogue – Triple Bath [TRB.007] – 8/2007
Ο Socos, χωρίς τη Live Project Band, προσφέρει εδώ ένα ακουστικό, κατά βάση, έργο για κιθάρα (CD-R, 96 μόλις αριθμημένων αντιτύπων), μέσα από το οποίο αναπτύσσει αυτοσχεδιαστικές πρακτικές, με το ελάχιστο δυνατό στουντιακό μανιπουλάρισμα. Θέματα όπως το 14λεπτο “Vis-à-vis” φανερώνουν το ταλέντο του μουσικού να διαπερνά ποικίλα κιθαριστικά ηχοχρώματα (αντανακλάσεις από το έργο του John Fahey ή του Νίκου Μαμαγκάκη θα μπορούσε ν' αναζητηθούν), δημιουργώντας ένα άλμπουμ το οποίο «αδικείται» από τη μικρο-ποσότητα. Αν και αυτό διορθώνεται… Socos – Music For the Play “Merry Freeze-mass & a happy new world”/ Sub Breath, Outer Speech – Puzzlemusik piece Q01 – 2008
Μουσικές για θεατρικά έργα δεν κυκλοφορούν εύκολα. Το θέατρο δεν μπορεί να συναγωνιστεί το σινεμά σε καταναλωτικό status, με αποτέλεσμα και η σκηνική μουσική επένδυση να υπολείπεται σε «αναγνωσιμότητα» της κινηματογραφικής. Άρα, επί του προκειμένου, θα έλεγα πως η Puzzlemusik, μία μικρή ανεξάρτητη εταιρία από το Χαϊδάρι, πράττει κάτι έξω από το σύνηθες. Ο συνθέτης μάς είναι γνωστός. Πρόκειται για έναν μουσικό, που βαδίζει, γενικώς, σε avant μονοπάτια, δίχως όμως αισθητικά συμπλέγματα. Εννοώ, δηλαδή, πως ο Socos δεν αρνείται τη μελωδικότητα, την παραγωγή εικόνων μέσω της μουσικής του, δεν αδιαφορεί για τη συναισθηματική φόρτιση του ακροατή. Στο παρόν “Sub Breath, Outer Speech” ακούμε την επένδυσή του για ένα θεατρικό της Ευγενίας Μαραγκού. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω παρακολουθήσει την παράσταση και γι’ αυτό δεν μπορώ να πω πολλά. Σίγουρα, όμως, πρόκειται για μία άκρως ενδιαφέρουσα κάλυψη, βασισμένη σε ορισμένα μελωδικά μοτίβο που σπάνε κόκκαλα (“Prelude in Gm”) και τα οποία, συχνά, υποσκάπτονται από εφφέ και ηλεκτρονισμούς. (Το έσχατο “Bottom reflex”, που έχει κάτι από τη φουτούρα τού "Blade Runner" στο μεσαίο μέρος του, είναι απολαυστικό). Η ακουστική κιθάρα πρωταγωνιστεί, όπως και τα πλήκτρα και κάποια έγχορδα σ’ ένα έργο που σε κερδίζει με απρόβλεπτη άνεση. SOCOS & THE LIVE PROJECT BAND – Objects In Mirror are Closer Than They Appear – Puzzlemuzik piece X03 – 3/2009
Ήχος και εικόνα είναι «ένα και το αυτό» στον καλλιτεχνικό κόσμο του Socos. Το αντιλαμβάνεσαι, κατά πρώτον, βλέποντας το DVD “Mescaline” που εμπεριέχεται στο πακέτο – εκεί όπου, και τα δύο, τρεμοπαίζουν στο ίδιο «μήκος κύματος» –, σίγουρα αν έχεις παρακολουθήσει κάποια παράστασή του, ενδεχομένως, αν περιοριστείς στο «τυπικό» audio CD. Τι να πεις για το “Objects In Mirror...”; Να πεις ότι είναι η φυσική συνέχεια όλων των προηγουμένων; Είναι προφανές. Ένας άνθρωπος που βιώνει τη δημιουργία μ’ έναν τόσο προσωπικό τρόπο, που δεν άγεται από ζητήματα που επιδρούν στρεβλωτικώς στην υλοποίηση του στόχου, δεν μπορεί παρά να κυοφορεί το «ίδιο». Να πεις, από την άλλη, ότι το λεγόμενο (όσο και ακατανόητο) post-rock, και οι όποιες σχετικές ή ανάλογες σημασίες που αναβλύζουν από τούτο, είναι ό,τι δίδει «πρόσωπο» στο περιεχόμενο του «καθρέφτη»; Μάλλον, τότε, μπαίνεις στη λογική να δεις το έργο από τη... σκοτεινή πλευρά της βαβέλ, αγνοώντας, προφανώς, τις φωτισμένες «χαραμάδες» του. Αν, πάλι, υποθέσεις ότι ο λόγος – ποιος λόγος; – είναι το μέσον για να σπάσεις την κρούστα της μακαριότητας, πάλι ενέχει ο κίνδυνος να μείνεις στα μισά του δρόμου.Ίσως, τελικώς, το μόνο για το οποίο μπορείς να βεβαιώσεις είναι για τα αισθήματά σου, κατά τη διάρκεια της θέασης-ακρόασης. Υπάρχει μια πίεση, που δρα λυτρωτικώς, στην προσπάθεια που καταβάλλει ο Socos να εντοπίσει το επείγον του προβλήματος. Είτε αυτό είναι πολιτικό, είτε κοινωνικό, είτε οικολογικό – βασικά το πρόβλημα είναι ένα, και αφορά στη σύνθεση των επί μέρους πάνω στη (μη) ηθική του κέρδους – εκείνο που απαιτείται είναι η ευαισθητοποίηση του εγώ, προς την κατεύθυνση αποσταθεροποίησης της κυρίαρχης γλώσσας (πολυγλωσσία, κραυγές, καγχασμοί, φωνήματα, αλλοιώσεις – στον «καθρέφτη» υπάρχουν όλα). Μιλάμε για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους; Ο καθρέφτης λέει «όχι»· το ’χουμε δει το έργο...