ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 240

7/4/2020

Χθες το απόγευμα στη γειτονιά έσκασε βαν του ΚΚΕ, με ντουντούκες, και γινόταν χαμός – λέγανε για τη σημερινή κινητοποίηση των γιατρών κ.λπ. στα νοσοκομεία. Όταν άκουσα αυτό το πράμα, να γίνεται τέτοια φασαρία από τα μεγάφωνα (έξι μεγάφωνα!), σ’ έναν παντελώς έρημο δρόμο, τέτοια εποχή, έβαλα τα γέλια! Εντελώς σουρεαλιστική σκηνή! Από πού και για ποιο λόγο να πήραν άδεια αυτοί;

Γι’ αυτό τους πάω τους κουκουέδες. Στα @@ τους κι οι καραντίνες και όλα. Όταν η ζωή τραβάει την ανηφόρα... γιατί στην κατηφόρα κάπου τους χάνω.

7/4/2020

Ο Άκης Πάνου ήταν αυτός που ήτανε, αλλά νομίζω πως ο κόσμος άρχισε να μαθαίνει γι’ αυτόν μετά το 1977 και τον «Τρελλό» του. Αυτό το οριακό τραγούδι έριξε με μιας τα τείχη – σε τέτοιο βαθμό, ώστε πολλοί ν’ αρχίσουν να σκαρώνουν χαζοτράγουδα για την τρέλα και τους τρελούς. Ψάξτε να δείτε τι γινόταν...
Μέχρι τότε μόνο το σινάφι γνώριζε τον Άκη Πάνου παραμέσα. Υπήρχαν βεβαίως πάντα τα τραγούδια του, αλλά αν δεν υπήρχε μια συγκεκριμένη παρέα, ο Τάσος Φαληρέας, ο Ελληνιάδης, ο Καφετζόπουλος, ο Κοντογιάννης (ο δημοσιογράφος) και δυο-τρεις ακόμη, ο Πάνου δεν θα είχε περάσει, έτσι όπως πέρασε, στη μάζα.
Ήταν αυτοί οι άνθρωποι, θέλω να πω, που τον έβγαλαν από το καβούκι του, που τον έφεραν στον έξω κόσμο, που τον έκαναν να μιλήσει και να γράψει. Γιατί έγραφε κιόλας ο Άκης Πάνου, και ήταν και πολύ καλός μουσικογραφιάς – γιατί σε όλα ήταν πολύ καλός, δηλαδή άπαιχτος.
Θυμάμαι στο Ντέφι κάτι πολύ ωραία κείμενά του. Σ’ ένα ξεκαθάριζε γιατί μπουζούκι είναι μόνο το τρίχορδο και γιατί όλα τα άλλα «μπουζούκια» ήταν τετράφωνα (έτσι έπρεπε να λέγονταν για ’κείνον) και όχι μπουζούκια. Κάπου αλλού θυμάμαι να τα χώνει άγρια στον Μάτσα και τον Νταλάρα, καθιστώντας τους υπεύθυνους για την αλλοπρόσαλλη πορεία που είχε πάρει το λαϊκό τραγούδι (τέτοια κείμενα, με τόσο σταράτα λόγια, διαβάζεις μια φορά στα 10 χρόνια). Όμως αλλοπρόσαλλος σε διάφορα και κυρίως στα πολιτικά ήταν και ο ίδιος ο Πάνου.
Θυμάμαι, φοιτητής, να τσακώνομαι με φίλο για το πού ανήκε πολιτικά ο Άκης Πάνου. Εγώ σκιζόμουνα πως ήταν βασιλικός, ενώ ο φίλος μου υποστήριζε πως ήταν χουντικός. Στην πορεία, μέσα στα χρόνια, κατέληξα πως ο Πάνου ήταν απ’ όλα. Όσο ήταν βασιλικός, ήταν και φασίστας, και χουντικός, και μαρξιστής, και κομμουνιστής, και αναρχικός και ό,τι άλλο κουβαλούσε μέσα του. Δεν μπορείς τον Πάνου να τον αντιμετωπίσεις μονοδιάστατα. Υπήρξε πληθωρική προσωπικότητα, ακατάτακτη και εντελώς μοναδική.
Και κάτι προσωπικό. Τόσα χρόνια που γράφω δεν έχω κάνει ποτέ ένα κείμενο για τον Άκη Πάνου. Πολύ κακώς, για μένα πρώτα-πρώτα, γιατί έχω να γράψω πολλά – όχι αναγκαστικώς άγνωστα, αλλά εν πάση περιπτώσει πολλά. Θα μπορούσα να το κάνω τώρα αυτό το κείμενο, για τα 20 χρόνια από το θάνατό του, αλλά πάει... πέρασε... δεν το πήρα χαμπάρι εγκαίρως. Δεν τα πάω και τόσο καλά με τα «σαν σήμερα». Δεν τα πολυψάχνω. Οπότε το αφήνουμε για το μέλλον... όπως τόσα και τόσα άλλα.

Κλείνω, τώρα, και για την ώρα, με το κηδειόσημο, που είχε σκαρώσει ο Πάνου, για το... αθάνατο λαϊκό.

7/4/2020

20 χρόνια από το θάνατο του Άκη Πάνου σήμερα, ενός μέγιστου λαϊκού τραγουδοποιού τελείως αυτόνομου και αυτοδύναμου (έγραφε μουσικές, στίχους, μπορούσε να τραγουδήσει κιόλας, να παίζει και μπουζούκι, να χρησιμοποιεί όργανα που έφτιαχνε μόνος του κ.λπ.).
Παρότι έδρασε μέσα στις μεγάλες εταιρείες (πολυεθνικές κ.λπ.), ο Άκης Πάνου δεν αλώθηκε από τους παραγωγούς, από το «τι παίζει», από το «τι πρέπει να γίνει», δεν παρασύρθηκε ποτέ από τους κυρίαρχους τραγουδιστές, δεν έπαιξε με βάση τις συγκυρίες και τις απαιτήσεις του κόσμου.
Ο Πάνου απαιτούσε μόνον από τον εαυτό του, τα μέγιστα, και επειδή τον εαυτό του τον βασάνιζε, τον πάταγε κάτω, τον εξόριζε, είχε το δικαίωμα, το παρείχε ο ίδιος στον εαυτό του αυτό το δικαίωμα, να αντιμετωπίζει τους άλλους όπως άρμοζε – χωρίς φιοριτούρες και σάλια, δίχως σούξου-μούξου, δίχως να φοβάται να πει τη γνώμη του δημοσίως, δίχως να υπολογίζει το κόστος, όλων εκείνων που έλεγε ή έκανε. Κάτι που το πλήρωσε φυσικά με την ίδια του τη ζωή.
Μόνο κάτι μαύρους bluesmen στην Αμερική, μεγάλους καλλιτέχνες, που στείλανε κι εκείνοι ανθρώπους στον άλλο κόσμο (σαν τον Bukka White ή τον Robert Pete Williams - ιδίως αυτόν) μπορείς να βάλεις δίπλα του. Φοβερούς δημιουργούς, που ζήσανε απείθαρχα για όλους τους άλλους, αλλά τελείως προσηλωμένοι, για ’κείνους, σε αξίες και αρχές.

7/4/2020

Μάργκαρετ Θάτσερ (δεν χρειάζεται σχόλιο), Τζων Μέιτζορ (ξεπουλημένος φιλελές), Τόνι Μπλερ (εγκληματίας πολέμου), Γκόρντον Μπράουν (πνιγμένος στα σκάνδαλα), Ντέιβιντ Κάμερον (άχρωμη και τελικά φαιδρή περίπτωση), Τερέζα Μέι (λίγη και άτολμη), Μπόρις Τζόνσον...
Προφανώς και συζητάμε για τον καλύτερο βρετανό πρωθυπουργό εδώ και πολλές δεκαετίες. Περαστικά του.

7/4/2020

Βγήκε και η Ταινιοθήκη της Ελλάδος να μας προτείνει κάτι χρέπια από το 1920, για να μας τονώσει το ηθικό στις μέρες της καραντίνας. Αν είναι δυνατόν!

Κάτσε τώρα εσύ, φίλε σινεφίλ, να δεις την Αστέρω και τον Αγαπητικό της Βοσκοπούλας... και μετά, αφού τελειώσουν, κάτσε να μάθεις σταυροβελονιά και πανωκαβαλίκι.
Λοιπόν, μάγκες, αφήστε τις μ@λακίες. Μόνο με μεγάλο αφιέρωμα στον Ηλία Μυλωνάκο εξιλεώνεστε και ξεπλένετε, δια παντός, όλες τις αμαρτίες σας.

«Ηδονή και Εκδίκηση», «Η Σάρκα Προστάζει», «Κολασμένα Καθάρματα», «Η Αμαρτία στο Κορμί της», «Διεστραμμένοι Πόθοι», «Ισχυρή Δόση Σεξ» και τελειώνουμε με τη θρυλική «Μαύρη Εμμανουέλα». Άιντε...

6/4/2020

Υπό το μηδέν η εγκληματικότητα στα Εξάρχεια. Κάπου έχω και γραφική παράσταση...

6/4/2020 
Επί δημαρχίας Χαρδαλιά στον Βύρωνα, το 2005...  
>>Λιάνα Κανέλλη: «Σπέρνονται χαφιέδες της διπλανής πόρτας»<<
>>Μάλιστα για να στελεχωθεί το Σώμα των «ρουφιάνων της γειτονιάς» δίνονται και κίνητρα, όπως έκπτωση σε εκατό καταστήματα με πιστωτική κάρτα, έκπτωση 50% στα δημοτικά αναψυκτήρια, δωρεάν εισιτήρια για το θέατρο Βράχων, ένα καπέλο και ένα μπουφάν!<<

https://www.rizospastis.gr/story.do?id=2787707

6/4/2020

Ακόμη και ο Σάββας Κωνσταντόπουλος στον πάλαι ποτέ Ελεύθερο Κόσμο πολύ θα το σκεφτόταν, για να γράψει κάτι ανάλογο υπέρ κάποιου χουντικού. Ζούμε σε άθλια εποχή, παντελώς ξετσίπωτη, φαιδρή, αμοραλιστική και επικίνδυνη. 

Μην το παίρνετε στην πλάκα... ποτέ και πουθενά δεν υπάρχει χώρος για πλάκα σε τέτοια θέματα.

6/4/2020

Μηδέν θύματα από πνιγμούς στη θάλασσα η Ελβετία και η Ουγγαρία σε σχέση με την Ιαπωνία και την Αυστραλία.

[οι μ@λακισμένες στατιστικές της χυδαίας ΝΔ είναι αυτού του τύπου]

5/4/2020

Ο Κώστας Χατζής παραμένει νομίζω, ακόμη και σήμερα, ένας υποτιμημένος δημιουργός. Δεν τον έχουν οι πιο πολλοί στο ίδιο επίπεδο με τον Πλέσσα, τον Μούτση, τον Μαρκόπουλο και όλους αυτούς. Ο Χατζής έχει γράψει καταπληκτικά τραγούδια και μάλιστα χωρίς να μιμείται κανέναν. Τα τραγούδια του δεν μπορείς να τα μπερδέψεις με κανενός άλλου (άσε τη φωνή του) και αυτό τον καθιστά μοναδικό. Και κάτι πολύ μεγάλο.
Το «Ταμ Ταμ» στην αρχή είναι συγκλονιστικό, αλλά στην πορεία τραβάει και κάπου χάνεται. Ωραίο είναι σε όλο το μήκος του, δεν λέω, αλλά τα πρώτα λεπτά του με ανατριχιάζουν...

https://www.youtube.com/watch?v=H7EhuNzgcM4