τα δύο τεύχη του περιοδικού ΑΝΤΙ, επί δικτατορίας – το πρώτο τεύχος τυπώθηκε και κυκλοφόρησε, όχι χωρίς συνέπειες, ενώ το δεύτερο ετοιμάστηκε, αλλά δεν είδε ποτέ το φως

Όλοι γνωρίζουν ή απλώς θυμούνται το περιοδικό Αντί, την δεκαπενθήμερη πολιτική και πολιτιστική επιθεώρηση, που κυκλοφορούσε από τον Σεπτέμβριο του 1974 ανελλιπώς μέχρι και τον Απρίλιο του 2008. Σ’ αυτή την δεύτερη εποχή του, την Περίοδο Β τού Αντί, ενός περιοδικού τοποθετημένου ιδεολογικά στο χώρο της λεγόμενης «ανανεωτικής αριστεράς», τυπώθηκαν συνολικά 919 τεύχη –ένας αρκετά μεγάλος αριθμός δηλαδή–, που διέτρεξαν τρεισήμισι δεκαετίες πολιτικής και πολιτιστικής ζωής.

Υπήρξε όμως και Περίοδος Α για το Αντί. Μια περίοδος, πολύ μικρή σε διάρκεια, που είχε όμως τη δική της ξεχωριστή και ιστορική σημασία.

Το Αντί, ως γνωστόν, είχε ξεκινήσει ως ένα μηνιαίο περιοδικό, ως μία πολιτική (αριστερή) και πολιτιστική επιθεώρηση, τον Μάιο του 1972 – επί δικτατορίας δηλαδή. Δεν ήταν κάτι περίεργο. 

Εκείνη την εποχή κυκλοφορούσαν, νόμιμα, πολλά πολιτικά περιοδικά, ακόμη και «πιο αριστερά» από το Αντί (πολλά κυκλοφορούσαν και παράνομα φυσικά), που προσπαθούσαν να επιβιώσουν μέσα σ’ ένα καθεστώς αυτολογοκρισίας (καθότι η προληπτική λογοκρισία, για τα έντυπα, είχε καταργηθεί από το φθινόπωρο του 1969) ή και εκ των υστέρων κατασταλτικής λογοκρισίας – η οποία μπορούσε να επιτευχθεί είτε δια της αστυνομικής βίας, είτε μέσω πιο ήπιων τρόπων, κόβοντας, ας πούμε, η (χουντική) Γενική Γραμματεία Τύπου και Πληροφοριών την «ατέλεια» χάρτου». 

Για το πώς ξεκίνησε το Αντί διαβάζουμε σχετικά στο 100ο τεύχος του (Σάββατο 3 Ιούνη 1978):

«Η πρώτη ομάδα που ξεκίνησε τις συζητήσεις και πήρε την απόφαση να αρχίσει να υλοποιείται η έκδοση του Αντί απαρτιζόταν από τους δημοσιογράφους Λένα Δουκίδου (που είχε και την έμπνευση για τον τίτλο του περιοδικού), Γιάννη Θεοδωράκη, Κώστα Καλλιγά, Γιάννη Καψή, Μίμη Παπαπαναγιώτου, τους οικονομολόγους Χρήστο Καρανίκα και Παναγιώτη Τζανετάκη, τον Αντώνη Καρκαγιάννη, και το Χρήστο Παπουτσάκη, συνεκδότες του περιοδικού. Και κάποτε έφτασε η ώρα της έκδοσης του πρώτου τεύχους. Ο Χρήστος Οικονόμου, που στο μεταξύ στρατεύθηκε κι αυτός σαν συνεργάτης, ανέλαβε την ευθύνη του αρχισυντάκτη. Στην ύλη του πρώτου τεύχους βοήθησαν και άλλοι πολλοί».

Η συνέχεια εδώ...

https://www.lifo.gr/articles/mediac_articles/279161/ta-dyo-teyxi-toy-periodikoy-anti-epi-diktatorias