ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 248

22/4/2020

O Λένιν δεν καταλάβαινε ούτε από... κορωνοϊούς, ούτε από γρίπες. 

[150 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τη γέννηση του Βλαδίμηρου Ίλιτς Ουλιάνωφ]

21/4/2020 

«Στις 6 Απρίλη 1968, από το λιμάνι του Μπρίντιζι προς την Ελλάδα ταξιδεύουν 108 επιβάτες. Ανάμεσά τους οι ιταλοί νεοφασίστες που θα εκπαιδευθούν στην Ελλάδα των συνταγματαρχών και θα αιματοκυλήσουν με δολοφονίες αθώων πολιτών την Ιταλία».

«Η Ειδική Εξεταστική Επιτροπή Έρευνας, που συγκροτήθηκε την 12η νομοθετική περίοδο από την ιταλική Βουλή για να εξετάσει την ελλιπή απόδοση ευθυνών για τις τρομοκρατικές πράξεις στην Ιταλία, πιστοποιεί επίσημα τη σχέση της χούντας των Αθηνών με τις ιταλικές μυστικές υπηρεσίες και τις τρομοκρατικές νεοφασιστικές ιταλικές οργανώσεις. Πρόεδρος της επιτροπής είναι ο γερουσιαστής Giovanni Pellegrino και τα στοιχεία της έρευνας, όπως και το τελικό πόρισμα, είναι καταπέλτης για τον ρόλο της Ελλάδας στη “Διεθνή του φασισμού”, στην προσπάθεια υποστήριξης των ιταλικών νεοφασιστικών οργανώσεων, που επιδιώκουν μια χούντα α λα ελληνικά για την Ιταλία».
«Ο Κώστας Πλεύρης είναι ο άνθρωπος-κλειδί στις σχέσεις της χούντας των συνταγματαρχών με τη “Φασιστική Διεθνή”. Θα είναι ο άνθρωπος που στην Αθήνα ασχολείται με τον Εθνικό Σύνδεσμό Ελλήνων Σπουδαστών Ιταλίας (σ.σ. νεοφασιστική οργάνωση) αμέσως μετά το πραξικόπημα. Οι συνταγματάρχες και η ΚΥΠ αναθέτουν στον Κ. Πλεύρη την εντολή να ασχοληθεί με την Ιταλική Υπόθεση».

Ελάχιστα αποσπάσματα από το εξαιρετικό 370 σελίδων βιβλίο των Νίκου Κλειτσίκα και Andrea Speranzoni «Φαινόμενα Τρομοκρατίας / Ο ελληνικός νεοφασισμός μέσα από τα απόρρητα έγγραφα των Μυστικών Υπηρεσιών» [εκδόσεις Προσκήνιο / Άγγελος Σιδεράτος, 2003]

21/4/2020

Βγαίνουν διάφοροι αδαείς και άσχετοι (για να μην τους πω κρυφοφασίστες) οι οποίοι σου λένε: έλα μωρέ, όλοι έκαναν δουλειές με τη χούντα ή επί χούντας. Και τι έγινε δηλαδή που η Μοσχολιού κι ο Μπιθικώτσης τραγουδούσαν στις γιορτές του καθεστώτος; Καλλιτέχνες ήταν...
Κατ’ αρχάς είναι άλλο το «έκαναν δουλειές με τη χούντα» και άλλο το «επί χούντας». Είναι άλλο δηλαδή να τραγουδάς στις επετειακές γιορτές της χούντας και να φωτογραφίζεσαι με χουντικούς, και είναι άλλο το να δουλεύεις στον κινηματογράφο επί χούντας, στο θέατρο ή ακόμη και στην χουντική τηλεόραση.
Και ο Καζάκος και η Καρέζη και ο Αλεξανδράκης και ο Βασίλης Διαμαντόπουλος και ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος κι ένα σωρό ακόμη ηθοποιοί δούλεψαν τότε στην τηλεόραση – αλλά δεν υπάρχουν φωτογραφίες τους να χαριεντίζονται, να χαιρετιούνται ή να τσουγκρίζουν αυγά και ποτήρια με χουντικούς (όπως υπάρχουν φωτογραφίες του Βουτσά, του Μπιθικώτση, της Μούσχουρη ή της Βουγιουκλάκη, που ήταν κολλητή του Ιωαννίδη).  

Θέλω να πω πως μια φωτογραφία, ένα ντοκουμέντο έχει την αξία που έχει και δεν θα πρέπει ποτέ να το υποτιμάμε. Και το ντοκουμέντο δεν μπορεί να διαψευστεί, ούτε να μετατραπεί το μαύρο σε άσπρο μετά από 50 χρόνια, προκειμένου να τους βγάλουμε όλους «λάδι» και πως «όλοι το ίδιο είναι».
Όχι δεν είναι όλοι το ίδιο. Δεν ήταν το ίδιο ο Διαμαντόπουλος και ο Αλεξανδράκης, με τον Βουτσά και την Βουγιουκλάκη.

21/4/2020

Ψάχνω στην παλιά ελληνική δισκογραφία και θυμάμαι δίσκους που, κάποτε, τους συναντούσα συνεχώς μπροστά μου, πάμφθηνους, αλλά ποτέ δεν επιχείρησα να τους αγοράσω. Ένα-δυο τραγούδια απ' αυτούς τους δίσκους θα ήταν, σίγουρα, πολύ καλά...
Για το πρώτο μόνο κομμάτι προτείνω το παρακάτω βίντεο. Ο Δημήτρης Μηλιός, ο συνθέτης, ήταν γνωστός από τα συγκροτήματα του ’60, το «Όταν» του Φίλιππου Νικολάου κ.λπ., ενώ η Γεωργία Λόγγου ήταν μία από τις καλύτερες φωνές των seventies...

https://www.youtube.com/watch?v=svYQi0ZZHiU

20/4/2020

Ματθαίος Μουντές (1935-2000). Σπουδαίος ένθεος ποιητής, που τον θυμάμαι από το Δημοτικό. (Το βιβλίο του «Κατήχηση - Λειτουργική» που διδασκόμασταν στην Έκτη Δημοτικού ήταν δικό του). Δάσκαλος για πολλούς, γνωστούς (Νίκος Κυπουργός) και αγνώστους. Στίχους του έχει μελοποιήσει βασικά ο Σταύρος Ξαρχάκος.
Ένα ποίημα από μια παλαιά συλλογή του (1963), σε εκδόσεις Φέξης. [Δείτε και τα σχόλια]

ΙΣΟΠΕΔΟΣ ΔΙΑΒΑΣΙΣ

Αφαίρεσαν της ζωής μας κάθε τρυφερότητα.

Κι όμως κάποτε πλάι στα βλέφαρά μας

κυλούσε μια θάλασσα, ζούσε μια καλύβα

ένας μικρός καπνός, θυμίαμα της ελπίδας.

Τώρα μας άρπαξαν τις μνήμες

τον Αύγουστο του Αιγαίου

θάψανε την καρδιά μας σ’ ένα μικρό πορτοκαλεώνα

τον σκεπάσανε με στάχτη

και μεις προσμένομε.

Είμαστε ένα παράπονο που εγκαταλείψανε

πάνω σ’ ένα σταυροδρόμι αφύλαχτο

σε μιαν ισόπεδη διάβαση

εκτεθειμένο στον κίνδυνο των συγκρούσεων.