ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 246

19/4/2020

Τρέξε, παλικάρι, τρέξε

οι άνθρωποι λένε ότι ήσουν εσύ
λευκές σκιές, παλιές εξουσίες
αγοράζουν τον κόσμο χωρίς ντροπή
γερασμένα είδωλα, ανόητοι άγιοι
τίποτα δεν έχει αλλάξει
κοίτα μπροστά και μη σε νοιάζει
η ιστορία σε συντροφεύει

Τρέξε, παλικάρι, τρέξε

οι άνθρωποι λένε ότι ήσουν εσύ
η φλόγα της αρετής καίει μέσα σου
σήκωσε σφιχτά τη γροθιά σου
δες κατά πρόσωπο τη δική σου αλήθεια
κοίτα μπροστά και μη σε νοιάζει
η ιστορία σε συντροφεύει

Μάθε να αφουγκράζεσαι τα πράγματα γύρω σου

μέχρι την αλήθεια να βρεις
τους νόμους βρες που σάπιοι είναι
και με χέρι σταθερό ξερίζωσέ τους

 

18/4/2020

Εξαιρετικής έμπνευσης, στη βάση της βλάσφημη, γελοιογραφία του μεγάλου Κώστα Μητρόπουλου (προσωπικά γέλασα πολύ, όταν την είδα για πρώτη φορά), δημοσιευμένη σε πασχαλιάτικο τεύχος περιοδικού τού 1970.
Ο σύζυγος της κυρίας, Θωμάς βεβαίως, διατηρεί την παράδοση του «απίστου», την οποία φέρει διαχρονικώς το όνομά του, και δεν την συνοδεύει στην εκκλησία, απαντώντας στην ερώτησή της, αν θα έρθει στην Ανάσταση, μ’ ένα μεγαλοπρεπές «Ποια Ανάσταση;». 

Εν πάση περιπτώσει η ευχή είναι ευχή, και ο καθένας ας της δώσει όποιο νόημα θέλει. Καλή Ανάσταση σε όλες και όλους λοιπόν! Και σε όσους πιστεύουν χωρίς να δούνε, και σε όσους πίστεψαν αφού πρώτα είδαν, και σε όσους δεν πρόκειται ποτέ να πιστέψουν... είτε δούνε είτε δεν δούνε.

19/4/2020

Όταν η αντικουλτούρα είχε παραδώσει τα όπλα στην Αμερική, στα τέλη του ’60 και όταν το κίνημα των hippies μεταλλασσόταν σε κάτι άλλο – διαφορετικό οπωσδήποτε, όσον αφορούσε στα κοινωνικοπολιτικά χαρακτηριστικά του, αλλά και ακριβώς το ίδιο όσον αφορούσε στα αισθητικά.
Το χριστιανικό ροκ (ή xian-rock), που πλημμυρίζει την Αμερική στις αρχές των seventies, σ’ ένα υπόγειο πάντα επίπεδο και που διαιωνίζεται μέσα από τις ποικίλες θρησκευτικές κομμούνες σχεδόν σε όλη την δεκαετία, πριν αλωθεί κι αυτό από την «ρηγκανική» συντηρητική αναδίπλωση στις αρχές του ’80.
Azitis, The Prophet, 1971…

https://www.youtube.com/watch?v=6vg6CTdrYwE

18/4/2020

Μαζί με τον Henry Grimes, την ίδια μέρα, πέθανε και ο Giuseppi Logan στα 85 του - ένας άλλος ήρωας της ESP Disk, στα σίξτις.
Ας τον θυμηθούμε κι αυτόν, από ένα παλιότερο κείμενο...
>>Ο reedman Giuseppi Logan –χειριζόταν άλτο, τενόρο, μπάσο κλαρίνο, φλάουτο, άλλα «εξωτικά» πνευστά– είναι μία από τις πιο αινιγματικές free προσωπικότητες της εποχής.
Συνεργάτης των Archie Shepp, Pharoah Sanders και Bill Dixon, σχημάτισε εκεί γύρω στο ’64 το δικό του κουαρτέτο αποτελούμενο από τους Don Pullen πιάνο, Eddie Gomez μπάσο και Milford Graves κρουστά.<<
[Η συνέχεια εδώ, στο τέλος...]

https://diskoryxeion.blogspot.com/2010/09/esp-disk-all-time-classics.html

18/4/2020

Πάει και ο σπουδαίος Henry Grimes – πέθανε χθες στα 85 του.
>>Θυμάμαι ακόμη τη συνέντευξη του μπασίστα Henry Grimes (The Wire, issue 227, 1/2003) στον άνθρωπο που τον «ανακάλυψε», κάποιον jazz-fan ονόματι Marshall Marrotte, σ’ ένα ξενοδοχείο του L.A. Εξαφανισμένος κοντά 33 (τότε) χρόνια, πρεσαρισμένος για κάποιο διάστημα από μανιοκατάθλιψη και παντελώς έξω από τα πράγματα, ο Grimes αγνοούσε πως ο Albert Ayler και κάμποσοι ακόμη μουσικοί με τους οποίους είχε βρεθεί στο πάλκο – Don Cherry, Ed Blackwell, Sonny Sharrock, Billy Higgins, Jimmy Lyons, Charles Moffet – ήταν ήδη πεθαμένοι.<<
Η συνέχεια εδώ...

https://diskoryxeion.blogspot.com/2010/02/henry-grimes.html

17/4/2020

KEΡΑΚΙ 2
Το πιο συναρπαστικό, το πιο συγκλονιστικό όνειρο όλων των εποχών το είδε ο Μουσαφίρης (και το τραγούδησε ο Μητροπάνος).
Όλα τα ευαγγέλια, πασών των θρησκειών, σε 4 γραμμές...
>>Έβλεπα φωτιές στο δρόμο, έβλεπα παντού φωτιές
πως καιγόνταν τα κορμιά μας, ζούσαν μόνο οι ψυχές
και δεν είχαν ούτε πόνο, ούτε και λαβωματιές
να 'μενα στον άλλο κόσμο, να μην ξύπναγα ποτές<<
Καταραμένη βροχή...

https://www.youtube.com/watch?v=Xp1rRY0hH5w

17/4/2020

ΚΕΡΑΚΙ 1
Για μένα αυτό είναι το καλύτερο τραγούδι που έγραψε ποτέ ο Νίκος Παπάζογλου. Προέρχεται από την εποχή του Ζηλωτή (1972) και στην αρχή είχε αγγλικούς στίχους.
Ελπίζω και εύχομαι του χρόνου, όταν θα συμπληρωθούν 10 χρόνια από τον θάνατό του, να κυκλοφορήσουν επιτέλους τα (αγγλόφωνα) τραγούδια εκείνου του γκρουπ.
Πρέπει να συμβεί. Και για την ιστορία του Παπάζογλου, μα και για την ιστορία του Ελληνικού Ροκ γενικότερα. Πρέπει να καταβληθούν όλες οι προσπάθειες, να πέσουν όλα τα εμπόδια, ώστε να αποδοθούν στο κοινό εκείνα τα τραγούδια.
Δεν μπορεί, δεν γίνεται να μένει άλλο στο σκοτάδι αυτό το καταπληκτικό progressive rock συγκρότημα – που αν ήταν λίγο πιο τυχερό θα έκανε πολλούς να παραμιλάνε τότε. Και εδώ, και στο εξωτερικό.
[άγνωστη live εγγραφή από τα μέσα του ’80 – με τον γνωστό ελληνικό στίχο φυσικά]

https://www.youtube.com/watch?v=AuVQzAg7RpY