HENRY GRIMES κλήση

Θυμάμαι ακόμη τη συνέντευξη του μπασίστα Henry Grimes (The Wire, issue 227, 1/2003) στον άνθρωπο που τον «ανακάλυψε», κάποιον jazz-fan ονόματι Marshall Marrotte, σ’ ένα ξενοδοχείο του L.A. Εξαφανισμένος κοντά 33 (τότε) χρόνια, πρεσαρισμένος για κάποιο διάστημα από μανιοκατάθλιψη και παντελώς έξω από τα πράγματα, ο Grimes αγνοούσε πως ο Albert Ayler και κάμποσοι ακόμη μουσικοί με τους οποίους είχε βρεθεί στο πάλκο –Don Cherry, Ed Blackwell, Sonny Sharrock, Billy Higgins, Jimmy Lyons, Charles Moffet– ήταν ήδη πεθαμένοι.
Σε σχετικά καλή κατάσταση όταν «ανακαλύφθηκε» και με το νέο να πέφτει με σφοδρότητα στο jazz circuit, ο Grimes δεν θ’ αργήσει να ξαναβρεθεί στη γύρα, ν’ αποκτήσει πάλι φίλους και ακόμη περισσότερους θαυμαστές, παίζοντας και ηχογραφώντας με συχνότητα, σχεδόν όπως και τότε (συνεργασίες με τους Dennis Gonzalez, David Murray, Hamid Drake, Marc Ribot, Rashied Ali, Marshall Allen, Fred Anderson, Marilyn Crispell, Ted Curson, Andrew Cyrille, Bill Dixon, Dave Douglas, Andrew Lamb, Joe Lovano, William Parker, John Tchicai, Cecil Taylor, με τον οποίο συναντήθηκε τον Οκτώβριο του 2006, για πρώτη φορά, έπειτα από 40 χρόνια, κ.ά.). Το μοναδικό «προσωπικό» άλμπουμ του Henry Grimes από τα sixties (rec. 28/12/1965), που είχε τίτλο “The Call” [ESP 1026] τύπωσε ξανά πρόπερσι η ESP-Disk', θυμίζοντάς μας ακόμη ένα έργο «διαμάντι» από ’κείνη την ιστορική περίοδο.
Ο Bernard Stollman, σ’ ένα μικρό σημείωμα στο μέσα μέρος του digipak, γράφει πως αντί το LP/CD να καταχωρίζεται στο όνομα του Grimes, θα ήταν πιο δίκαιο να υπογραφόταν από τους Henry Grimes και Peter Robinson, ομού. Μπορεί και να έχει δίκιο. Είναι, όντως, μεγάλη η συμβολή του (λευκού) κλαρινετίστα Robinson, όχι μόνο συνθετικώς (υπογράφει δύο από τα έξι θέματα), όσο κυρίως στην οριστική διαμόρφωση του ήχου του τρίο – συμπληρώνει ο ντράμερ Tom Price –, ώστε κάτι τέτοιο να λέγεται τελικώς, δίχως υποψία υπερβολής. Βεβαίως, ο ρόλος του μπασίστα δεν μπορεί να υποτιμηθεί και αν κάτι τέτοιο συμβαίνει ευθύνεται περισσότερο η ηχογράφηση και η (μη) παραγωγή του Stollman – με την εντελώς αρχαϊκή αποτύπωση του κοντραμπάσου – παρά η «φευγάτη» φαντασία και οι (ινδικοί) τρόποι του Grimes.
Σε μια γρήγορη ματιά που έριξα εκ των υστέρων στο internet είδα κριτικούς από Ευρώπη και Αμερική να υπερθεματίζουν για το “The Call” (πεντάστερα κ.λπ.). Λογικό. Μόνον έναν διάβασα, ο οποίος αποφαινόταν μ’ «ένα» αστέρι. Όχι για τη μουσική, αλλά για να τα «ρίξει» στον Stollman. O οποίος – όπως ισχυριζόταν – έδωσε εφάπαξ, πριν σαράντα τόσα χρόνια, δέκα δολάρια στον Grimes και έκτοτε ούτε σέντσι.

Πάντα, όμως, είναι η μικρή ζωή που δανείζεται φθηνά από τη μεγάλη τέχνη...