ΧΑΡΗΣ ΧΑΛΚΙΤΗΣ ένας έλληνας disco king…

Την 26η Μαρτίου θα κυκλοφορήσει από τη γερμανική Compost Records το τρίτο μέρος της… ντισκοσειράς “Elasto”, τώρα με τον υπότιτλο “Super Motion Disco, Originals from the Future”. Compiler είναι ο Dompteur Mooner, γνωστός θιασώτης της italodisco, του electro, του punk-funk και του krautrock. Το αποδεικνύει εξάλλου με τις επιλογές του: Moebius, Conrad Schnitzler, Riccardo Cioni, Mythos, The Pool… Εντύπωση μου προκαλεί το γεγονός –αλλά, γιατί όχι;– ότι ξεκινά τη συλλογή του με το “Take a chance” των Queen Samantha. Ποιοι ήταν αυτοί; Ένα πολύ καλό disco-project του Χάρη Χαλκίτη, που είχε δημιουργήσει ο έλληνας μουσικός στη Γαλλία το 1977. Οι Queen Samantha είχαν, φυσικά, επιτυχία και στην Ελλάδα, αφού το πρώτο τουλάχιστον άλμπουμ τους υπό τον τίτλο “The Letter” είχε κυκλοφορήσει κι εδώ, σε ετικέτα Olympic [SBL 1140], το 1978, και με την… υποσημείωση μάλιστα «ειδικά για τις discotheque». Πολύ σοβαρή προτροπή, αν αναλογιστώ πως μία από τις αγαπημένες μου disco στην Πάτρα, στα τέλη του ’70 και τις αρχές του ’80, λεγόταν Samantha (ήταν στην οδό Κανάρη, ακριβώς πίσω από τα Δικαστήρια – για όσους γνωρίζουν την πόλη ή θυμούνται…). Βέβαια, το πρώτο εκείνο άλμπουμ των Queen Samantha το αγόρασα τουλάχιστον μια δεκαετία αργότερα, αλλά αυτό δεν μ’ εμπόδισε –και κυρίως δεν μ’ εμποδίζει τώρα– ν’ ακούω με άνεση την άποψή τους στο “The letter” των Box Tops, αλλά και όλα τα υπόλοιπα κομμάτια (“Don’t stop I feel good”, “Singing Hallelujah”, “1864”). 

Εξάλλου, στο γκρουπ έπαιζαν μουσικοί πρώτης κλάσης: Χάρης Χαλκίτης φλάουτο, σαξόφωνο, πλήκτρα, σύνθια, κρουστά, Andre Sitbon ντραμς (από Nino Ferrer, Rosebud κ.ά.), Christian Padovan μπάσο (από τους εξαίρετους Bernard Lubat And His Mad Ducks, τους Systeme Crapoutchik και τους τζαζροκάδες CCPP), Georges Rodi προγραμματισμός (με μεγάλη προσωπική δισκογραφία), Claude Daure τρομπέτα, Emmanuel Roche κρουστά (συνεργάτης των Michel Portal και Jacques Higelin), J.P. Castelain κιθάρες (στους άσσους ψυχεδελικούς Fleurs De Pavot και τους Ripoche & Castelain), J.J. Cramier κιθάρες (στην μπάντα του Ντέμη Ρούσσου στα seventies). 

Την επόμενη χρονιά (1979) κυκλοφορεί ένα ακόμη LP των Queen Samantha, το “2”. Δεν είμαι σίγουρος αν είχε βγει κι αυτό στην Ελλάδα, γιατί η κόπια που έχω είναι ισπανική, στην εταιρία RCA. Εκεί υπήρχε πάντως η πρώτη εκδοχή του “Take a chance”.

Οι Play Boys. Ο Χαλκίτης καθιστός. Είναι αυτός που κρατάει το κούτσουρο, με την Κούκα επάνω.

Φυσικά, το παρελθόν του Αιγυπτιώτη Χάρη Χαλκίτη χάνεται στα sixties, αφού τον συναντάμε στους Play Boys στα μέσα της δεκαετίας του ’60. Μαζί τους ηχογραφεί μερικά 45άρια, σαν το “Deep in the heart of Athens / I’ll shake the earth” [Parlophone], την Άνοιξη του '65, το “Nancy / Pourquoi” [RCA] τον Απρίλιο του ’66 και το "Do I love you / Operation Blue Sky" [RCA] τον Ιούλιο του '66 - δεν νομίζω να συμμετέχει στο "Ζητώ να βρω μια αγάπη / Μεσάνυχτα στη Ρόδο" [RCA, 1967]. Το “Pourquoi”, το καλύτερο κομμάτι που ηχογράφησαν ποτέ οι Play Boys, ήταν δική του σύνθεση. Μάλιστα, δεν αποκλείεται να το τραγουδά κι ο ίδιος, αφού, ως Αιγυπτιώτης, τη γαλλική θα την γνώριζε. Εδώ…

Πάντως, το συγκρότημα, ήδη από τον Νοέμβριο του ’65 είχε κάνει περιοδεία στο εξωτερικό(!) - εμφανίστηκε στη Σουηδία. Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι, λίγο καιρό αργότερα, ο Χαλκίτης θα εγκατασταθεί για κάποιο διάστημα στη σκανδιναυική χώρα, μπλέκοντας με τις εκεί μπάντες (λεπτομέρειες δεν γνωρίζω), πριν επιστρέψει και πάλι στην Αθήνα και μπει στην Ορχήστρα του Γεράσιμου Λαβράνου προς το φθινόπωρο του ’67. Μάλιστα στο κλασικό clip από την ταινία «Νύχτα Γάμου» του Γιάννη Δαλιανίδη, μπορείτε να δείτε τον Χάρη Χαλκίτη (ακριβώς με τη συμπλήρωση 2 λεπτών – είναι ο τύπος με το… υπαρξιστικό μούσι), να παίζει μπάσο. Στην τρομπέτα βεβαίως ο Γεράσιμος Λαβράνος. Φωνητικά η Τσικίτα Γκόρντον και ο Φράνκυ Σκιν.

Τον Δεκέμβριο του '67 ο Χάρης Χαλκίτης (μπάσο) συμμετέχει στην ίδρυση ενός εκ των πρώτων jazz trio, που εμφανίστηκαν ποτέ στην Ελλάδα. Οι άλλοι δύο... ο Βαγγέλης Παπαθανασίου πιάνο και ο Γιώργος ή ο Νίκος Λαβράνος (δεν είμαι σίγουρος ποιος απ΄τους δύο - μάλλον ο Νίκος) ντραμς. Έτσι ακριβώς έδωσαν ένα jazz recital στην Ελληνοαμερικανική Ένωση, εκείνο το μήνα. Το 1970 βρίσκει τον Χαλκίτη στο Παρίσι. Μπαίνει στους Aphrodite's Child και περιοδεύει μαζί τους, την εποχή κατά την οποίαν ο Παπαθανασίου, κλεισμένος στο Europasonor, ετοιμάζει το "666".

Στο Παιδί της Αφροδίτης ήταν τότε οι Ντέμης Ρούσσος, Λουκάς Σιδεράς, Χάρης Χαλκίτης, Λάκης Βλαβιανός και Δημήτρης Ταμπόσης. Όλοι πλην του Ρούσσου θα φτιάξουν ένα εφήμερο σχήμα, το Eros (παιδί της Θεάς κι αυτό...), με το οποίο θα βγάλουν το 45άρι "Rain train / I can see it" στη Philips, το 1970 προς '71. Μετά, τα πράγματα είναι μάλλον γνωστότερα για τον Χαλκίτη. 

Μέσα κι έξω από τους Aphrodite’s Child (συμμετέχει στην ηχογράφηση του «666»), συνεργασίες με τον Ντέμη Ρούσσο (παίζει σαξόφωνα στο πολύ καλό LP “On the Greek Side of my Mind” ή “Fire and Ice”, όπως κυκλοφόρησε στη Γαλλία) και βεβαίως η αρχή της προσωπικής του καριέρας με το καλό 45άρι (δεν γνωρίζω κάτι παλαιότερο) “Ridin’ free livin’ lonely / If I could” [Barclay, 1974], σ’ ένα στυλ πολύ κοντά σ’ εκείνο των πρώτων Axis (κάτι ανάμεσα σε "Someone" και "Ela-ela"). To ’75 θα βγει και το LP "Marita", επίσης στην Barclay, διάφορα ακόμη 45άρια, πριν μας προκύψει η Queen Samantha...

Έτσι κάπως κλείνω, τώρα, το κεφάλαιο… καθότι θα το ξανανοίξω όταν κυκλοφορήσει – με το καλό που λένε – και το CD της Compost…
http://www.chalkitis.com/