VARIOUS ARTISTS: Far Out Strictly Samba (Far Out)Έξι στα δέκα έξι. Σωστό. Από τον ακμαίο «σαμπικό» κατάλογό της η Far Out επιλέγει έξι μόλις τίτλους (από Azymuth, Aparecindinha, The Ipanemas, Arthur Verocai, Joyce, Grupo Batuque), συμπληρώνοντας με «άλλους» δέκα από «αλλού» (Roge-2, Seu Jorge, Teresa Cristina-2, Nereu Mocoto & Swing, Zaira, Dom Um and Jadir de Castro, Trio Mocoto, Armando Marcal), ευλογώντας μεν τα γένια της, κρατώντας συγχρόνως «πισινή». Καθότι, κανείς δεν θα μπορούσε να την κατηγορήσει – λέμε τώρα – πως έχει μάθει να παινεύει μόνον τα του οίκου της, αδιαφορώντας για τα γύρω. Ο Joe Davis, το αφεντικό τής Far Out, και ο DJ Cliffy (με έφεση, όπως διαπίστωσα, στα βραζιλο-σέτ) «επιμελούνται» 61 λεπτά θερμοφόρας μουσικής (σάμπα-σάμπα, όχι μπόσες ή άλλα τινά), διαλέγοντας, κυρίως, από «νέα δένδρα»· ό,τι, τέλος πάντων, κορφολογήθηκε την τελευταία δεκαετία. Ασύλληπτη η batucada “Kaxcatribalim” των Dom Um (Romao) και Jadir de Castro – που μυρίζει βεβαίως seventies – και ακόμη το “Beleza! Beleza! Beleza” από το πρόσφατο (φερώνυμο) άλμπουμ των Trio Mocoto στη Ziriguiboom. Απλή η ιδέα, top οι επιλογές.
VARIOUS ARTISTS: Modern Funk (Freestyle)Αν υπάρχει μία, μόνο μία, συλλογή, που να μπορεί να περιγράψει μέσα σε 79 λεπτά, ένα φισκαρισμένο CD δηλαδή, το «τι σημαίνει σύγχρονο funk», τότε αυτή είναι η “Modern Funk” της βρετανικής Freestyle. Sharon Jones & The Dap Kings, The Bamboos, Cookin’ On 3 Burners, Speedometer, Quantic Soul Orchestra, The Sound Stylistics, The Sweet Vandals, The Fantastics, Lack of Afro, Funkshone και άλλοι τόσοι σε originals και διασκευές που, όσο νά’ναι... πυρπολούν τη ναυαρχίδα.
Παρένθεση. Ξέρω ότι πολλοί είναι «κουμπωμένοι» με τις αναβιώσεις. Επιχειρηματολογούν με τα κλασικά, του στυλ: «γιατί ν’ ακούσω τ’ ‘αντίγραφα’, αφού μπορώ ν’ ακούσω τα πρωτότυπα;» και τα τοιαύτα. Αν κι έχω πάρει θέση κατά καιρούς, γύρω από το ζήτημα, το ξαναλέω. Κατηγόρησε ποτέ κανείς τον Scorsese, ας πούμε, γιατί διασκεύασε, κατά τα μέτρα του, το «Ακρωτήρι του Φόβου», ή τον Coppola γιατί καταπιάστηκε με τον «Δράκουλα»; M’ ενοχλεί το γεγονός, πως όταν αναφερόμαστε φερ’ ειπείν σε σινέ «αντιγραφές» είμαστε πιο επιεικείς (λες και λυπούμαστε για τα χρήματα που σπαταλήθηκαν, ή για τον κάματο τόσων και τόσων ανθρώπων), ενώ όταν έχουμε να κάνουμε με την πτωχή μα τίμια μουσική – τιμιότερη και δημοκρατικότερη, ενδεχομένως, από το σινεμά, καθότι μισό πλάνο του Coppola κοστίζει απείρως περισσότερο απ’ όλο το making της δισκογραφίας της Sharon Jones – αρχίζουμε τις γκρίνιες. Το κριτήριο όσον αφορά στη μουσική (και οπουδήποτε αλλού) είναι ένα, και είναι απόλυτο. Κατά πόσον δηλαδή εκείνο το οποίο ακούμε συνδέεται με ουσιαστικές, μη ταπεινές, ανάγκες (του δημιουργού πρώτα-πρώτα). Αφήστε το γεγονός ότι ακόμη και οι «ταπεινές» ανάγκες (το ότι κάνει κάποιος ένα δίσκο, επειδή αυτή είναι η δουλειά του), οφείλεται να συνεκτιμώνται μέσα στο γενικότερο κοινωνικό και αισθητικό πλαίσιο. Κλείνει η παρένθεση.
VARIOUS ARTISTS: This Is DJs Choice (Unique)Εδώ και κάμποσα χρόνια είναι καθεστώς οι επιλογές των δισκοθετών ν’ αποτελούν ένα από τα βασικά μενού των εταιρικών καταλόγων. Πουλάνε αυτού του τύπου τα άλμπουμ, βγάζοντας πολλούς (επαγγελματίες του είδους ή μη) από τη... δύσκολη θέση· το να υπάρχει αξιοπρεπές – και κάτι παραπάνω – έτοιμο υλικό, με το ελάχιστο δυνατό κόστος. Η γερμανική Unique, με έδρα το Dusseldorf, απευθύνεται στο παρόν CD/LP στους ελβετούς DJs Soulinus & Pun, προκειμένου να ετοιμάσουν κάτι που να μην αντιβαίνει στο dance προφίλ της ετικέτας, έχοντας ταυτοχρόνως μία νεωτερική άποψη. Το πρώτο ήταν εύκολο, υπό την έννοια ότι η Unique, ένα label που «κλείνει» 20ετία, έχει να επιδείξει ευρύτητα χορευτικών προτάσεων (ας θυμηθούμε μόνον τους Frank Popp Ensemble, n.o.h.a., The New Testament of Funk, Dynamo Productions, Boca 45...), το δεύτερο έγινε πραγματικότητα μέσα από επιλογές, που «παίζουν» (πολύ) σήμερα στο σχετικό παζάρι. Quantic, The Sweet Vandals, Lack of Afro, Glen Anthony Henry (τα είπαμε πιο πριν γι’ αυτόν), αλλά και Dusty, The Jazzinvaders, Flevans, Keno 1, Beatfanatic και άλλους. Το αποτέλεσμα, έτσι όπως καταγράφεται μέσα από τα 13 θέματα του άλμπουμ (7 εκ των οποίων πρωτοεμφανιζόμενα), είναι ικανό να κάνει τη «διαφορά», φέρνοντας την Unique δίπλα στα μεγάλες ετικέτες του είδους – κυρίως την Tru Thoughts και την Freestyle. Το “Organ madness” του Σουηδού Ture Sjoberg (άλλως Beatfanatic), καθώς και το remix του Lack of Afro στο “Giorgio’s brother” των Eddie Roberts Quintet, είναι τα highlights ενός set χωρίς... ούτε ένα κακό κομμάτι.
VARIOUS ARTISTS: An England Story (Soul Jazz)Δεν παίζει ρόλο τι μουσική κάνεις, όσο το ότι καταφέρνεις να την κάνεις με τις πενιχρές σου γνώσεις και τα μέσα. Έχει κάτι το «γουορχολικό» τούτη η αντίληψη, την οποίαν ενστερνίστηκαν (τη αγνοία τους – έτσι πρέπει) οι πρώτοι MCs στο Λονδίνο και αλλαχού, καταγράφοντας από πολύ νωρίς (από το 1983 εν προκειμένω) σκληρά δείγματα της τέχνης τους. Οι Masters of Ceremonies, γόνοι δεύτερης και ενδεχομένως τρίτης γενιάς Δυτικοϊνδών, έφηβοι όντας στα πρώτα δύσκολα «θατσερικά» χρόνια, με περιορισμένες δυνατότητες μόρφωσης, εύρεσης εργασίας, ευκαιριών, χρημάτων (εννοείται), αλλά και με μία μουσική αίσθηση της καθημερινότητας – που κουβαλούσε, έστω και γονιδιακώς, τις προγονικές παραδόσεις – και αφού ένοιωσαν, βασικά στα τέλη του ’70, τη μετεξέλιξη της reggae σε επιχείρηση, παίρνουν το... λόγο στα χέρια τους, προκειμένου να επαναφέρουν το «πράγμα» στην αρχή του. Στην κοινότητα, στο δρόμο, μέσω της έξαψης των soundsystems· με τους MCs, τους παλαιούς DJs δηλαδή, να δίνουν το σύνθημα όχι, απλώς, βάζοντας δίσκους στα πικ-απ, αλλά «τοστάροντας» πάνω στα κομμάτια. Η ανάγκη υπήρξε άμεση. Έπρεπε να επινοηθούν νέες ηχητικές φόρμες, ταιριαστές με τους ήχους της πόλης (των γκέτο ή μη), ικανές να μεταγγίζουν στ’ ακροατήρια τη δύναμη να ανταπεξέρχονται στο στρίγμωμα, την πίστη πως κάτι μπορεί να γίνει, αν η ράτσα «εξουσιάσει» πρώτα-πρώτα το κορμί της. Το αποτέλεσμα υπήρξε εντυπωσιακό – ακόμη και σ’ ένα πούρο καλλιτεχνικό επίπεδο, αν σκεφθούμε τα κατορθώματα του Tricky και ορισμένων άλλων. Βεβαίως, εδώ, η Soul Jazz εμμένει στην περισσότερο underground πλευρά του «πράγματος» μεγεθύνοντας μέσω δύο CD σε ονόματα των οποίων ο ρόλος υπήρξε καίριος για τη θεμελιώση και από ’κει και πέρα οικοδόμηση των εκάστοτε σκηνών (UK hip-hop, jungle, garage, grime, dubstep). Yt, Suncycle, Doctor & Davinche, Papa Levi, Tenor Fly, Skibadee, Glamma Kid, Tubby T, Tippa Irie είναι μερικά μόνον από τα πρόσωπα, τα οποία, συχνά, πάνω σε ρυθμούς που κόβουν την ανάσα (έως και 140 bpm καταγράφει ο... σφυγμογράφος), «πυροβολούν» αδιαλείπτως. Και ενίοτε αδιακρίτως...
VARIOUS ARTISTS: Planet Latino (Freestyle)Θα μπορούσε να είναι μία κλασική latin συγκέντρωση από εκπατρισμένους Λατίνους στο Μεγάλο Μήλο των seventies· κάτι που θα μπορούσε να φέρει σ’ επαφή το δυναμικό της Fania (Ray Baretto, Willie Colon, Celia Cruz, Eddie Palmieri, Joe Bataan, Mongo Santamaria) με 2-3 καλές μεταγραφές από Κούβα (Irakere ας πούμε) και Βραζιλία (τον Sergio Mendes π.χ.). Στην πραγματικότητα, το “Planet Latino” είναι μία δυνητικά αξιοσέβαστη προσπάθεια να προβληθούν «όλοι» οι ήχοι της Λάτιν Αμέρικας (Κούβα, Βραζιλία, Πουέρτο Ρίκο, Κολομβία...), έτσι όπως σήμερα παρουσιάζονται από κορυφαία, και κοντά στην κορυφή, λάτιν ή μη, ονόματα. Spanish Harlem Orchestra, Cubana Bop, Manteca, Sirius B, Andy & Larry Harlow, Negrocan, Alex Wilson, Bobby Matos, Rumba Caliente... όλοι συνεργάζονται κάτω από την «αλάνθαστη» μπαγκέτα των compilers Lubi Jovanovic (Fania Records/ Straight No Chaser) και Simon Hodge (BBC 6 Music Funk & Soul Show/ Nascente Records), προκειμένου να «λατινίσουν» τον πλανήτη. Όταν οι άνθρωποι γνωρίζουν τη δουλειά τους...
VARIOUS ARTISTS: Steppas’ Delight, Dubstep Present to Future (Soul Jazz)Ακόμη μία διπλή συλλογή της Soul Jazz αφιερωμένη σ' ένα από τα πιο τελευταία κεφάλαια, που ακόμη ψιλογράφεται, της βρετανικής (μουσικής) sub-culture. Το dubstep – όπως μαρτυρά και η ονομασία του, ένας συνδυασμός του 2-step garage και του γνωστού μας dub – ήρθε να αναζωπυρώσει στα 00s την πατέντα των soundsystems, τροφοδοτώντας την καθημερινή σκηνή με καινούρια ενδιαφέροντα. Βασισμένοι σε στοιχειώδεις «ετοιματζίδικους» ρυθμούς, δανεισμένους από κοινά PC softwares και PS ηχητικά αρχεία (τα μπλιμπλίκια του PlayStation), οι νέοι παραγωγοί, μαύροι και λευκοί, του dubstep έδωσαν στη δουλειά τους μία παλιομοδίτικη χροιά, αναθερμαίνοντας ταυτοχρόνως το ενδιαφέρον για τα κλασικά dub-plates – τα 10ιντσα acetates πάνω στα οποία δοκιμάζονταν οι επίτοπιες συνταγές. Η Soul Jazz, εταιρία η οποία έχει συμβάλλει τα μέγιστα με ξεχωριστές παραγωγές της στην αποτύπωση της σκηνής, δεν προσφέρει απλώς μία «σιντο-συλλογή» με τα διακεκριμένα ονόματα του είδους (Kode9, Uncle Sam, TRG, Joker, Benga κ.ά.), αλλά μαζί και την ιστορία του στυλ, όπως και των συμμετεχόντων, σ’ ένα όπως πάντα άψογο 20σέλιδο ένθετο.
(Γενική παρατήρηση. Χρειάζεται θάρρος και κυρίως αδιαφορία για τους ξοφλημένους «μύθους» που τυραννούν συνειδήσεις, το να ιστορικοποιείς κάτι το οποίο αναπτύσσεται σε χρόνο ενεστώτα. Οι παραγωγοί της Soul Jazz, γυρίζοντας την πλάτη στα «φαντάσματα», αξίζει να νοιώθουν υπερήφανοι).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου