AIEAOA… επειδή είναι Αποκριά

Το έμαθα αργά. Το 2005. Ένα τραγούδι που πάντα το γούσταρα, αλλά μονίμως το σιχαινόμουνα (πως γίνεται αυτό; – γίνεται όταν το καλύτερο «φαΐ» το τρως 20 φορές την ημέρα, επί δύο μήνες το χρόνο, για 20 χρόνια), το “A.I.E. A Mwana” των Ζαϊρινών(;) Black Blood, ένα τραγούδι σύμβολο για το Πατρινό Καρναβάλι, είναι επί της ουσίας γαλλικό, στην πρώτη εκτέλεσή του από το 1971 έχει ιαπωνικούς, ή περίπου ιαπωνικούς, στίχους, το ερμήνευε κοριτσίστικη χορωδία, ενώ ως δημιουργοί του αναφέρονται οι Jean Kluger και Daniel Vangarde, υπεύθυνοι ενός project υπό τον τίτλο “Yamasuki”. Όλα αυτά τα περίεργα είχα την ευκαιρία να τ’ ανακαλύψω, απολαμβάνοντας τον «Θαυμαστό Κόσμο του Yamasuki» [FR. Biram, 1971/ UK. Finders Keepers, 2005], ένα μουσικό μπαλετάκι που έγραψαν οι βέλγοι/γάλλοι κομποζιτέρ στα Medeleine Studios των Βρυξελών (εκεί όπου σκόραραν οι Placebo του Marc Moulin στα early seventies), και το οποίο κατέληξε να κάνει καριέρα (το μπαλετάκι), στα… λαϊκά clubs του St.Tropez, διασκεδάζοντας γάλλους παραλήδες.
Και όμως αυτό το ταπεινό δισκάκι με την αφέλεια χυμένη σε κάθε μικρομελωδία του, τη γλύκα πασπαλισμένη σε κάθε fuzz-άκι, το μετρονομημένο πάθος του αφημένο σε κάθε ρεφρενάκι και την εξυπνάδα του διαλυμένη σε κάθε κουπλεδάκι (ναι υπάρχει «έξυπνη μουσική» και είναι αυτή), αυτό λοιπόν το δισκάκι, το γεμάτο από μουσικά ψήγματα κατηχητικού ή καλοκαιρινής κατασκήνωσης, θα σας οδηγήσει δίχως να το καταλάβετε, στην ιδιωτική σας Shangri-La. Αν, πάλι, το σκάλισμα είναι πιο ρηχό και ψάχνετε, απλώς, για κάτι που μπορεί να σας προσφέρει κάποια (απειράριθμα) samples, εδώ θα χτυπήσετε φλέβα. To “Aieaoa” είναι ένα. Δεν είναι όμως το μόνο. Ακολουθούν το “Seyu sayonara”, το “Yokomo”, το “Abana bakana”, το “Kono samourai”, το “Yamamoto kakapote”. Από ’κει λοιπόν πήραν το ριμπάουντ οι Black Blood, για να συντρίψουν τις ντισκο-πίστες το 1975 στην Ευρώπη και βεβαίως στην Ελλάδα, αφού το LP τους “Chicano”, στο οποίο ακουγόταν το “A.I.E.(a mwana)”, βγήκε τότε από την Music Box.Μάλιστα, λίγο αργότερα το τραγούδησε στη γλώσσα μας και ο Λάκης Τζορντανέλλι, ως «Αγοράζω παλιά» σε στίχους Σέβης Τηλιακού. Πάντως η καλύτερη εκτέλεση του τραγουδιού δεν ήταν των… Bananarama, αλλά των Wall of Steel, επίσης από το 1975. Αυτή η εκδοχή υπάρχει στο πολύ καλό LP “Tonight at the Disqotheque” [FR. Kedzie ή CAN. Smile], το οποίο φαίνεται να υπογράφουν οι σπουδαίοι Lafayette Afro Rock Band, χρησιμοποιώντας διάφορα ψευδώνυμα (Krispie and Company, Wall of Steel, New City Jam Band), μαζί με δυο-τρεις ακόμη (Roy Gaines, Francois Nyombo…). Το κομμάτι είναι «ξερό», έχει σεισμικό rhythm section (απείρως βαρύτερο από ’κείνο των Black Blood), και δύο αεράτα σόλο στο τρομπόνι(!) και το φλάουτο(!), που το πάνε αλλού. Καταπληκτικό. Νομίζω κατεβαίνει από κάπου… έστω και ως ringtone. Και κάτι ακόμη. Σ’ ένα best των Lafayette Afro Rock Band που κυκλοφόρησε το 1999, υπάρχει το “A.I.E.(a mwana)” και μάλιστα στην εκτέλεση των Wall of Steel. Λογικό, αφού επρόκειτο για το ίδιο γκρουπ...Μία άλλη afro-disco-funk ομήγυρη που έδρασε στη Γαλλία στα mid-seventies (γιατί στη Γαλλία έκαναν, βασικά, καριέρα οι Black Blood και οι Lafayette Afro Rock Band), ήταν οι Kongas. Αυτοί σχηματίστηκαν εκεί γύρω στο 1974, για να παρουσιαστούν ως η απόλυτη “rocking jungle-burlesque” μπάντα. Μέλη της ήταν οι Γαλλο-ιταλοί Jean-Marc Cerrone ντραμς (πούλησε υπερβολικά και στην Ελλάδα, μερικά χρόνια αργότερα), Patrick Sesti όργανο, Sylvain Claude κιθάρες, Serge Tonini κρουστά, o γάλλος μπασίστας Andre Allet και ο τυνήσιος περκασιονίστας Norbert Journo. Το πρώτο τους LP, υπό τον τίτλο “Afro Rock”, που βγήκε στην Barclay το ’74, έβγαλε μερικά εξαιρετικά tracks, όπως το απόλυτο… αποκριάτικο hit “Jungle”, το “Anikana-o” και κάποια ακόμη. Επειδή τα κομμάτια ήταν όντως πολύ καλά οι Kongas τα ξαναπαρουσίασαν το 1978 με νέο mix, βάζοντάς τα περισσότερο μέσα στην disco τρέλα. Κι έτσι όμως η αξία τους φαίνεται.