με αφορμή τα ΤΟΥΡΚΙΚΑ…

Μπορεί να δίνω την εντύπωση του οργανωμένου, αλλά δεν είμαι και τόσο. Δουλεύω, βασικά, με το μυαλό. Με τη μνήμη. Δεν κρατάω περιποιημένα αρχεία, απλώς, ρίχνω σε χαρτόκουτα ό,τι έντυπο ή απόκομμα μ’ ενδιαφέρει. Ούτε λυώνω στο downloading – o σκληρός μου είναι άδειος –, ακούω μόνο σε real time, από το δίκτυο, κάτι που μπορεί να το ψάχνω και το οποίον κρίνεται απαραίτητο, τη δεδομένη στιγμή, ώστε να προχωρήσει κάποιο κείμενο· δεν το αποθηκεύω. Δεν μ’ ενδιαφέρει να έχω «τα πάντα». Μ’ ενδιαφέρει να μπορώ ν’ ακούσω κάτι, για κάποιο λόγο, την ώρα που πρέπει. Προσφάτως έψαχνα να βρω ένα LP (παραγωγής «χουντικού» ΕΟΤ), το οποίο σίγουρα το έχω – το έχω αγοράσει δηλαδή –, ενός γάλλου, νομίζω, συνθέτη, στο οποίο ανακατεύονται concrete ήχοι από ελληνικά σπήλαια (Διρός, Βουλιαγμένη – νομίζω), με ηλεκτρονικά και άλλα διάφορα. Δεν μπορώ να το βρω… Κάποια στιγμή θα εμφανιστεί μπροστά μου, αλλά τότε ίσως να μην το χρειάζομαι…
Ραδιόφωνο πρωτοέκανα το 1987. Δεν είχα ποτέ την "τρέλα" του ραδιοφωνατζή. Μ’ ενδιέφερε όμως να δώσω στον κόσμο «παράξενα» πράγματα, δεμένα μ’ έναν τρόπο, ώστε να γίνονται αποδεκτά. Να βάλω, ας πούμε Γιάννη Χρήστου (τον «Επίκυκλο»), πριν από Sphinx (το “Three musketeers”), και μετά από Γεράσιμο Λαβράνο («Το τουίστ της βασίλισσας»). Κατά καιρούς το κατόρθωσα. Οι εκπομπές στον Κόκκινο, ήταν οι τελευταίες που επιχείρησα. Μια-δυο μού άρεσαν πολύ. Τις είχα προετοιμάσει με (λίγα) κείμενα σημειωμένα, και με στοχευμένες επιλογές. Θυμάμαι την εκπομπή που συνέπεσε με τα γεγονότα του Δεκέμβρη (του ’08). Τραγούδια, με πολιτικό περιεχόμενο, «ξένα» και «άγνωστα» κυρίως – είχα μεταφράσει στίχους κ.λπ. –, που τα είχα δέσει ωραία (νομίζω).
Την εκπομπή με τα τούρκικα την είχα κατά νου από την αρχή. Προσπάθησα μάλιστα να την προγραμματίσω, με όποιον κίνδυνο μπορεί να ενέχει κάτι τέτοιο. Λειτουργούν συγκυρίες. Δεν πρέπει ν’ αδιαφορούμε γι’ αυτές. Παρ’ ότι θεωρώ τον εαυτό μου «ανοιχτό», δεν θ’ αποκαλούσα ποτέ την Κωνσταντινούπολη «Ιστανμπούλ». Όχι γιατί με διακρίνει κάποιος, έστω κι ελάχιστος, εθνικισμός (του ανεκδιήγητου «πάλι με χρόνους με καιρούς…»), αλλά γιατί σέβομαι τις μνήμες των ανθρώπων, που εκδιώχτηκαν κακήν κακώς από ’κει στα χρόνια του ’50, και περπατάνε δίπλα μου. Προγραμματίζεις μιαν εκπομπή για την τουρκική μουσική και πέφτεις πάνω σε μιαν αερομαχία στο Αιγαίο ή σε κάποιο άλλο γεγονός, με νεκρούς ή τραυματίες. Τι κάνεις; Την πραγματοποιείς την εκπομπή ή την αναβάλεις. Εγώ λέω «την αναβάλεις». Δεν μου αρέσουν οι κοσμοπολιτισμοί του κώλου. Οφείλεις να σέβεσαι τον πόνο που κυματίζει πλάι σου.
Τελευταίως, μάς έχει πάρει η κάτω βόλτα με τα Ecofin τα Eurogroup κι όλες αυτές τις αηδίες, που ανταλλάσσουν τις ζωές μας μοιράζοντας ξεροκόμματα (δεν θα μας κάτσουν στο λαιμό…), κι έχουμε λησμονήσει τ’ αυτονόητα. Τη δύναμη της μουσικής που μπορεί να μας φέρει κοντά με τους ανθρώπους· τους δικούς μας, τους Τούρκους, τους Πακιστανούς ή όποιους άλλους (δεν μπορεί να το κάνει αυτό ούτε ο κινηματογράφος, ούτε το θέατρο, ούτε η γλυπτική, ούτε η ζωγραφική…). Να διασχίσουμε μαζί τις λεωφόρους τ’ ουρανού, και ν’ αγναντέψουμε το πέρα…
Ευχαριστώ, λοιπόν, τα παιδιά που επανέφεραν την καλή «τουρκική» εκπομπή στο προσκήνιο – τον φίλο που την έγραψε, τον FH που έκανε τον κόπο και την ανέβασε http://fantastikoihxoi.blogspot.com/2010/02/turkish-delight.html. Προσθέτω μόνο ένα κομμάτι. Είναι το “Suya giden allι Gelin” των Cem Karaca & Apaslar (1967). Πρόκειται για το τραγούδι που είχε ανοίξει εκείνο το πρόγραμμα… Την αρχή μου…