ZIGGY WAS το “Unicorn Pan” σε LP

Από τα δυνατά αγγλόφωνα συγκροτήματα, της Θεσσαλονίκης των nineties, οι Ziggy Was μπορεί να μην υφίστανται εδώ και πολλά χρόνια, όμως... είναι και πάλι παρόντες, καθώς το δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους, το “Unicorn Pan”, που είχε τυπώσει σε CD η Virgin το 1997, κυκλοφορεί τώρα σε βινύλιο διακοσίων αντιτύπων από τις Labyrinth of Thoughts/ Ikaros Records. Η έκδοση είναι άψογη, κλεισμένη σε ωραίο φάκελο που περιέχει και ένθετο με στίχους.

Τετράδα ήταν εκείνη την εποχή οι Ziggy Was αποτελούμενοι από τους Πάνο Ρώσση φωνή, κιθάρες, Λάμπρο Σαλτσίδη (από τους Λώλαμα) μπάσο, Κώστα Καρκάλη (από τους Γκούλαγκ) ντραμς και Κώστα Παντέλη (από τους Πίσσα και Πούπουλα) κιθάρες, φωνή κι έτσι, ως τετράδα εννοώ, έγραψαν αυτό το άλμπουμ με την καλή/σκληρή παραγωγή και την ακόμη πιο... σκληρή λειτουργικότητα.

Με στίχο απλό και κατανοητό, αν και όχι αναγκαστικά καθημερινό, γραμμένο πάντα στην αγγλική, οι Ziggy Was είναι μια πολύ καλή μπάντα, κάπως ακατέργαστη ειν’ αλήθεια, αλλά ταυτοχρόνως απέριττη και αποφασισμένη. Αποφασισμένη, θέλω να πω, να παίξει ένα πούρο και γερά πακτωμένο rock, με πολλές αναφορές στο funk, το punk και το «μέταλλο», εντυπωσιάζοντας θα έλεγα στην πορεία με τον τρόπο που αναμιγνύονται όλα τα παραπάνω, αφήνοντας στο τέλος κάτι δικό της. Και αν μιλάμε για την A side μιλάμε κατ’ αρχάς για το “Bugs” (στο οποίο, λένε, ότι ακούγεται ο Γιάννης Αγγελάκας, αν κι εγώ δεν τον… άκουσα, και τα πλήκτρα του Γιώργου Πεντζίκη – αυτά τα άκουσα), ένα υπεργρήγορο κομμάτι, με εκκωφαντικά breaks κιθάρας και πάνκικη, χοντρικώς, δομή (φοβερό!) και εν συνεχεία για το έσχατο “Two fingers”, που είναι ένα μέσου τέμπου προς αργό track, διατηρώντας πάντα αυτή την sixties απλότητα στα λόγια και κλείνοντας μ’ ένα εντυπωσιακό κιθαριστικό ντεμαράζ.

Στη δεύτερη πλευρά τα πράγματα δεν αλλάζουν. Το πρώτο κομμάτι, το “She” σκίζει, ενώ με τα μπούνια μπαίνει και το “Salted kiss”, με τις διπλές κιθάρες να ζωγραφίζουν και τα πάντα στριγγά φωνητικά να σου τρυπάνε το κρανίο. Το ότι έπαιζαν στην τσίτα οι Ziggy Was είναι γεγονός και γνωστό από δεκαετίες… εκείνο που τώρα διαπιστώνω είναι πως ο ήχος τους είναι καθαρός, δεν είναι βαβουρατζίδικος ή εκτρωματικά πάνκικος – στα όρια του hard core εννοώ, παρότι υπάρχουν και από ’κει σαφείς υπαινιγμοί. Έχει «άποψη» και μια ποιότητα εν τέλει, που φαίνεται και στα πιο ήπια (στην αρχή) τραγούδια, όπως στο “Bitter” ας πούμε, που δείχνει πως το συγκρότημα θα μπορούσε (πράγμα που το αποδεικνύει) να τα πάει εξ ίσου καλά και με τα πιο ήρεμα passages.

Τέλος πάντων… τα χρόνια έχουν περάσει. Το συγκρότημα είναι διαλυμένο 20 χρόνια τώρα και το μόνο που μένει είναι τούτες οι παλιές εγγραφές του, που αξίζει να τις πάρουν χαμπάρι και οι νεότεροι.

Επαφή: www.labyrinthofthoughts.gr, www.ikarosrecords.gr