Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2019

DUSTBOWL μία από τις πιο παλαιές ελληνο-americana μπάντες στο πιο νέο άλμπουμ της

Οι Dustbowl είναι μία από τις πιο παλαιές και πιο πιστές ελληνο-americana μπάντες. Υπάρχουν από το 2006, έχοντας κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα τέσσερα long-plays (και άλλα τινά), με το πιο πρόσφατο απ’ αυτά να έχει τίτλοThe Story of Mr.Dandy Gasoline[Mother Earth’s Music, 2019]. Πρόκειται για μια δική τους παραγωγή (LP/CD), στην οποία ακούγονται επτά πρωτότυπα τραγούδια (από 3λεπτα έως 8λεπτα).
Εξαμελείς είναι οι Dustbowl (Πάνος Μπίρμπας φωνή, Νίκος Φυσάκης κιθάρες, John Hardy Houstoulakis pedal steel, Μιχάλης Δρεμέτσικας κιθάρες, φωνητικά, Λυδία Γραμματικού μπάσο, φωνητικά, Διονύσης Στεφανόπουλος ντραμς), μα αν υπολογίσεις και τις «βοήθειες» σε φωνές (Chris Cacavas), φωνητικά (Τζένη Καπάνταη, Simon Bloom) και πιάνο-πλήκτρα (Alessandro Castagneri), τότε αντιλαμβάνεσαι πως έχεις να κάνεις μ’ ένα πλήρες σχήμα, που διαθέτει όλα εκείνα τα επιμέρους στοιχεία (και από την τυπική πλευρά), ώστε να υπηρετήσει σωστά το όραμά του. Πού είναι ποιο; Μα το να προβληθούν σύγχρονα, δικά του τραγούδια, που να πατάνε ναι μεν πάνω στα διδάγματα των ιστορικών γκρουπ του (αμερικανικού) παρελθόντος, αλλά ταυτοχρόνως να προσφέρουν κι ένα «προσωπικό» στοιχείο. Και αυτό, το «προσωπικό άγγιγμα» των Dustbowl, δεν είναι κάτι καινούριο – δεν το φανερώνει τώρα το αθηναϊκό γκρουπ, εννοούμε, καθώς είναι κατακτημένο εδώ και χρόνια.
Είναι, λοιπόν, η τραγουδοποιητική σιγουριά, που βγαίνει πάνω απ’ όλα στο “The Story of Mr.Dandy Gasoline”, η πίστη πως ό,τι τραγουδάς και το αντιλαμβάνεσαι και το εννοείς, περνώντας αυτήν ακριβώς την βεβαιότητα και στα λόγια, μα και στις μελωδίες – με τα πρώτα (τα λόγια) να περικλείουν τις βασικές στιχουργικές αφετηρίες τού κλασικού country-rock, και με τις μουσικές να σε μεταφέρουν αβίαστα σ’ αυτούς τους αγαπημένους ήχους, από τα τέλη των sixties και τα seventies, όταν τα συγκεκριμένα ηχοχρώματα αποδεικνύονταν κυρίαρχα, πριν αναθερμανθούν, στα eighties πια, από το λεγόμενο “paisley underground”.
Στην πρώτη γραμμή, λοιπόν, θα τοποθετούσα το φερώνυμο με τον τίτλο του άλμπουμ τραγούδι, το “Mr. Dandy Gasoline”, το έσχατο “Say you will”, το lead trackThe season”… Στην πράξη, όμως, όλο το άλμπουμ ακούγεται νεράκι, βγάζοντας την ίδια ορμή από την αρχή ίσαμε το τέλος του.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου