Οι Ladderman
είναι Κύπριοι (από την Λάρνακα) και μέλη τους είναι οι Στέφανος Ηλιόπουλος ντραμς,
κρουστά, Ρολάντης Λαζίδης κιθάρες (ηλεκτρικές, slide), Στέλιος Μοσφιλιώτης μπάσο,
άταστο μπάσο και Ανδρέας Ματθαίου φωνή, κιθάρες (ηλεκτρικές, ακουστικές, slide). Το “Anything Goes” (2019), που είναι ένα CD ιδιωτικής παραγωγής, είναι
το δεύτερό τους (είχε προηγηθεί το “Not A Six”, το 2016), ένα άλμπουμ έντεκα δικών τους κομματιών (μουσικές
γράφουν όλα τα μέλη του γκρουπ – στίχους ο Ματθαίου), που κινούνται στο χώρο
του stoner. Ροκάρουν
δηλαδή οι Κύπριοι, και ροκάρουν καλά, σ’ αυτό το γνωστό τοις πάσι ύφος, που
καθορίζεται από τα άγρια κιθαριστικά passages, το βαρύ ρυθμικό τμήμα, τις πειστικές ροκ φωνές και
γενικότερα την ατμόσφαιρα, που καθόρισαν εν πολλοίς οι Black Sabbath στην
ηρωική εποχή τους (αλλά και στην λιγότερο ηρωική). Και άλλα πολλά και διάφορα
σχήματα βεβαίως από τις... θρυλικές δεκαετίες.
Τα τραγούδια των Ladderman δεν είναι σύντομα στο χρόνο... τραβάνε. Υπάρχει ανάμεσα
ένα 9λεπτο track, και
αρκετά ακόμη περίπου 6λεπτα και 5λεπτα, ενώ κανένα δεν πέφτει κάτω από τα
τέσσερα λεπτά.
Τούτο σημαίνει πως οι Ladderman, μπορούν να χειριστούν και τη μεγάλη φόρμα – και την
χειρίζονται πολύ καλά, αν κρίνουμε από το 9λεπτο “Excellent on being average”, που είναι ένα από
τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ τους. Φοβερό track, με συνεχείς «προσθήκες» ώστε να
μην κουράζει, αλλαγές και ομαδικό δόσιμο.
Υπάρχουν κι άλλα καλά τραγούδια στο “Anything Goes”, όπως το “Come along”, το “Mob mentality”, το “The way”…
Γενικώς, υπάρχουν tracks εδώ που τα ευχαριστιέσαι, και άλλα που ακούγονται πιο
τυπικά και προβλέψιμα – άλλα έτσι συμβαίνει σ’ ένα στυλ, όπως το stoner, που δεν έχει και τόσο
πολλά περιθώρια ελιγμών.
Το έχουμε ξαναγράψει. Το stoner είναι το μοναδικό ροκ είδος αυτή τη στιγμή, που δίνει μια
πνοή ή ένα «φιλί ζωής», πείτε το όπως θέλετε, στο ροκ (σε παγκόσμιο επίπεδο).
Εντάξει, υπάρχει πάντα και το «μέταλλο», αλλά αυτό είναι ξεχωριστό «πράγμα»,
έχοντας το δικό του status ανεξαρτήτως τής, κάθε φορά, γενικότερης ροκ κατάστασης. Υπό
αυτή την έννοια είμαι συγκαταβατικός στις όποιες stoner κοινοτοπίες, εντάσσοντάς τες σ’
ένα πλέγμα γενικότερης επιβίωσης του rock thing (έστω και σαν «ήχος»).
Πάντως οι Ladderman
είναι πολύ καλοί (ασχέτως των όσων παραπάνω) και ρίχνουν στ’ αυτιά σε πολλούς
άλλους στονεράδες (απ’ όλες τις μεριές των θαλασσών).
Καααλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά, και χοντρικά, τό έχω χεσμένο το stoner και το grunge.
Εκεί που έφτυναν οι Patto βγήκαν οι στονεράδες.
Ρε, να μη λες αυτά που έχω πει εγώ εδώ και κάτι αιώνες.
ΔιαγραφήΑλλά έχω πει και τούτο ε; Πρόσεχε...
Χωρίς το grunge (κυρίως αυτό, γιατί είχε πολύ μεγάλη εμπορική επιτυχία), αλλά και το stoner σήμερα δεν θα υπήρχε ουσιαστικά ροκ. Θα ήταν ένα τελείως μουσειακό είδος.
Και ροκ καλό είναι να υπάρχει, να μην σβήσει, γιατί... δεν ξέρεις ποτέ, μπορεί κάποια στιγμή στο μέλλον να γίνει και πάλι αληθινά χρήσιμο.
Και κάτι ακόμη.
ΔιαγραφήΕπειδή είσαι ο γνωστός ηλίθιος-μαλάκας.
Όταν εγώ είπα αυτή τη φράση σε μια κουβέντα είχα πολύ δίκιο, και γι' αυτό την είπα.
Βγήκε κάποιος σχολιαστής και είπε...
>>Oι μισοί και βάλε Αμερικάνοι χέβυ/χαρντροκάδες/στοουνεράδες ακόμα και γκραντζάδες από τα 80s έως σήμερα, ομολογούν ανοικτή επιρροή από τους Led Zeppelin. Είναι κάτι που το συναντάς σε εκατοντάδες συνεντεύξεις...<<
Και πάνω σ' αυτό εγώ του απάντησα το συγκεκριμένο.
Καλό σου κάνει πάντως να κρατάς αρχείο, μπορεί κάποια στιγμή στο μέλλον να αρχίσεις να καταλαβαίνεις. Στο μέλλον όμως, γιατί ακόμη σκέφτεσαι σαν ηλίθιος.