ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 193

6/6/2019

Πέθανε ο Ginger Baker στα 80 του. Όχι ένας από τους μεγαλύτερους ντράμερ του ροκ. Αλλά ο μεγαλύτερος ντράμερ στην ιστορία της μουσικής. Όχι μόνο του ροκ. Και της τζαζ και των πάντων.
Στο βίντεο δες το πιο συναρπαστικό παίξιμο από ντράμερ. Ό,τι δεν μπορείς να φανταστείς υπάρχει εδώ...

Μπορεί να φαίνεται «κάπως» αυτό το... όχι ένας από τους μεγαλύτερους ντράμερ του ροκ, αλλά ο μεγαλύτερος ντράμερ στην ιστορία της μουσικής. Όχι μόνο του ροκ. Και της τζαζ και των πάντων.
Δεν το λέω έστι φορτισμένος ας πούμε από το γεγονός του θανάτου του, ούτε το γράφω με σκοπό να εντυπωσιάσω ή να προκαλέσω. Το πιστεύω πολλά χρόνια.
Ο Ginger Baker δεν ήταν μόνο ένας τεχνικά άψογος ντράμερ (ας το επιβεβαιώσουν και οι ντράμερ αυτό), ήταν ένας άνθρωπος επίσης χωρίς μουσικές παρωπίδες (έπαιξε rock, jazz και free jazz, blues, funk, afro, post-punk, συμμετείχε ακόμη και σε avant εγγραφές ή σε εγγραφές με ηλεκτρονικά κ.λπ.), όντας στα σίξτις μέλος δύο τουλάχιστον κορυφαίων συγκροτημάτων των Cream (που προηγήθηκα όλων σαν ροκ-τρίο, ακόμη και των Experience του Jimi Hendrix) και των Blind Faith.
Υπάρχουν ντράμερ και περκασιονίστες κορυφαίοι, ακόμη και στην κλασική μουσική και φυσικά στην avant-garde. Και φυσικά στην τζαζ (ποιος μπορεί να αμελήσει έναν Buddy Rich ή έναν Elvin Jones;). Κανένας απ’ αυτούς, όμως, δεν θα μπορούσε να επηρεάσει τα πλήθη όπως ένας ντράμερ ενός μεγάλου ροκ συγκροτήματος. Θέλω να πω πως το «μεγαλύτερος» περιλαμβάνει και αυτή τη διάσταση – το να είσαι δηλαδή επιδραστικός στους πολλούς.
Πόσοι ντράμερ ξεκίνησαν να παίζουν ροκ, ή και τζαζ στην πορεία, ακούγοντας τους Cream και βλέποντας τους Blind Faith; Άπειροι. Αν σε αυτά συνυπολογίσουμε και όσα αναφέραμε στην αρχή (περί τέλειας τεχνικής και περί ανοικτών αισθητικών οριζόντων) εύκολα καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως ο Ginger Baker δεν μπορεί να ήταν δεύτερος...

 6/10/2019

Διαβάζω για το βιβλίο τής Όλγας Μπακομάρου «Ωσεί Παρόντες» με τις 26 συνεντεύξεις προσωπικοτήτων (Χατζιδάκις, Χορν, Κατράκης, Ιόλας, Κουν, Τσαρούχης κ.ά.). Χρήσιμο είναι να βρίσκεις μαζεμένα όλα αυτά τα κείμενα, που αφορούν πεθαμένους από χρόνια ανθρώπους, οι οποίοι όπως λέμε «έγραψαν ιστορία», αλλά εγώ –και μιλάω για μένα αυστηρά, δίχως να ξέρω πόσους άλλους μπορεί να εκφράζω– θα ήθελα να δω από την κυρία Μπακομάρου κάτι πολύ πιο ταπεινό και ακόμη πιο ενδιαφέρον. Το λέω, γιατί εξαιρετικές συνεντεύξεις (σαν τις δικές της) του Κουν και του Χατζιδάκι έχω κι άλλες, και του Χορν και του Τσαρούχη (όχι του... Μητσοτάκη σενιόρ δεν έχω και δεν μου λείπουν), αλλά πάντα θα μου λείπουν τα κείμενα που έγραφε η Μπακομάρου κάθε Τρίτη στο ΦΑΝΤΑΖΙΟ, στις αρχές του ’70, για το ελληνικό και διεθνές ποπ-ροκ.  

Μπορεί να είναι χαζούλια (σε κάποιες φάσεις), μπορεί να έχουν και λάθη (δεν πειράζει), αλλά είναι πολύ χρήσιμα –γιατί το «χρήσιμο» είναι εκείνο που μετράει– είναι φώτα-φανάρια μιας ιστορικής εποχής, που πολλοί την αγνοούν (γράφοντας συχνά βλακείες), ενώ άλλοι, που δεν την αγνοούν, δεν θέλουν καν να την θυμούνται. Ελπίζω η κυρία Μπακομάρου να μην ανήκει στους τελευταίους...

5/10/2019

>>Γιατί έκοψες τα ναρκωτικά;
Πώς μπήκες στο τριπ με τα ναρκωτικά;
Το χειρότερο πράγμα που έκανες στη χαρμάνα σου;
Πότε σούταρες τελευταία φορά;<<
Αυτές είναι ερωτήσεις προχωρημένου δημοσιογράφου, σε ροκ μουσικό, που τυγχάνουν και απαντήσεων... Κλάνεις πόμολα και μόνο που τις διαβάζεις...

4/10/2019

[Για το Zodiak, έναν από τους χώρους της αντικουλτούρας στο Δυτικό Βερολίνο, στα τέλη του ’68-αρχές ’69, μέσα στον οποίο θέριεψε εκείνο που αποκάλεσαν αργότερα krautrock]
«Τώρα, όπως και παλιά, η πραγματική αντικουλτούρα υποφέρει αβοήθητη στην παρανομία, εκτός νόμου (σ.σ. το αληθινό underground είναι κατά βάση παράνομο – να το ξέρουν αυτό όσοι νομίζουν ότι... underground είναι απλώς το να βγάζουν κάποιοι δίσκους σε μικρές εταιρείες ή να παίζουν «δύσκολες» μουσικές), μέσα σε παράνομα σπίτια πριν το δημοτικό συμβούλιο δείξει την πραγματική του στάση απέναντί της, κλείνοντας τα Zodiak, Obdach κ.λπ.».
«Υπήρχαν τότε μπυραριές-στέκια όπως το Zodiak ή το Obdach στην οδό Φαζάνεν κι εκεί ήταν η πρώτη φορά που καταφέραμε να προωθήσουμε την ιστορία σ’ ένα γενικά πιο μαχητικό επίπεδο. Όταν έρχονταν οι μπάτσοι για “επιχείρηση αρετή” μαζεύαμε όλο τον κόσμο απ’ έξω και ξηλώναμε το λιθόστρωτο».
«Στο Zodiak έγινε μια φορά η πρώτη σύγκρουση με τη μαφία του “μαύρου”. Υπήρχαν διάφοροι που σου λέγανε “θες ν’ αγοράσεις ένα κιλό;” και σου δίνανε το κλειδί μιας θυρίδας αποσκευών στο σταθμό “Zωολογικός Κήπος”, και όταν πηγαίναμε εμείς εκεί η θυρίδα ήταν τελείως άδεια. Αρχίσαμε τότε ν’ αναποδογυρίζουμε τα αυτοκίνητά τους μπροστά στην πόρτα τους και να τους βάζουμε φωτιά. Έτσι κι αλλιώς με λεφτά απ’ αυτές τις απάτες τα είχανε αγοράσει».
Από το βιβλίο τού Μπόμυ Μπάουμαν Πώς Άρχισαν Όλα [Ελεύθερος Τύπος, 1986]

3/10/2019

Πέθανε ο σημαντικός πιανίστας και αυτοσχεδιαστής Gianni Lenoci, μόλις στα 56 του (πολύ κρίμα). Έχω γράψει πολλές φορές στο blog για την περίπτωσή του και πριν κανα χρόνο αυτό...

«Ο 55χρονος Gianni Lenoci είναι ένας από τους πιο σημαντικούς, σημερινούς, ιταλούς πιανίστες-αυτοσχεδιαστές. Είναι δε, φρονώ, γνωστός και στην Ελλάδα, αφού έχει συνεργαστεί σε παραστάσεις και στη δισκογραφία με τον Σάκη Παπαδημητρίου και την Γεωργία Συλλαίου (άκου, ας πούμε, το “Nosferatu a Monopoli” από το 2005), όπως και με την ελληνική Plus’ n’ Minus Collective Orchestra στο πλαίσιο των 49ων Δημητρίων, στη Θεσσαλονίκη, το 2014».

https://diskoryxeion.blogspot.com/2018/07/o-gianni-lenoci-earle-brown.html

3/10/2019

Πέθανε στα 80 του ο Karel Gott, ο πιο αγαπημένος και πιο επιτυχημένος τσεχοσλοβάκος (τσέχος) τραγουδιστής. Με τεράστια καριέρα στην πατρίδα του (ήδη από τα σίξτις) και αγαπητός σε όλες σχεδόν τις κομμουνιστικές χώρες, ο Gott κατόρθωσε να κάνει το ίδιο μεγάλη καριέρα και στη Δυτική Γερμανία όπως και στην Αυστρία, χώρες στις οποίες το «κρουνερίστικο» στυλ ήταν πάντοτε αγαπητό – ακόμη περισσότερο, δε, όταν ανακατεύτηκε με την ποπ διαμορφώνοντας ένα νέο είδος λαϊκού τραγουδιού, το γνωστό μας schlager. 

Ο Gott είχε τραγουδήσει και στην Ελλάδα, καθώς είχε διαγωνιστεί στην 3η Ολυμπιάδα Τραγουδιού (10 Ιουλίου 1970) στο Παναθηναϊκό Στάδιο με το “Hej, hej, baby”, δίχως να καταφέρει να διακριθεί...
[ακούστε πώς λέει και την Ντιλάιλα στα σχόλια]

https://www.youtube.com/watch?v=Ujz2hepTJTE

2/10/2019

Ο κιθαρίστας Μπάμπης Παπαδόπουλος στο Documento:
«Κάποτε το ροκ αποτελούσε ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ και ήταν µουσική του ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. Σήµερα δεν είναι έτσι. Εχει ενσωµατωθεί στους κανόνες της εµπορικής µουσικής και παίζει σε αυτό το πλαίσιο. ∆εν θεωρώ ότι υπάρχει πλέον κάποιο είδος που να θεωρείται πολύ διαφορετικό ή περιθωριακό, εκτός από τις ΑΝΤΕΡΓΚΡΑΟΥΝΤ µουσικές που ούτως ή άλλως δεν µπορούν να ακουστούν από όλους γιατί είναι πιο δύσκολες στο αυτί».

Εκτιμώ τον Μπάμπη Παπαδόπουλο σαν μουσικό. Έχει ιδέες, έχει ξεφύγει από τα ίδια και τα ίδια, δίνει άμεσες και ωραίες κιθαριστικές δουλειές κ.λπ. Δεν έχω ακούσει ακόμη το τελευταίο άλμπουμ του, το «Παραλογές του Άχρηστου», αλλά θα το ακούσω και θα γράψω γι’ αυτό.
Ο Παπαδόπουλος χρησιμοποιεί τη λέξη «ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ» με θετικό πρόσημο, αλλά αυτό δεν με βρίσκει σύμφωνο. Όταν αναφερόμαστε σε κοινωνικά θέματα η «ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ» έχει αρνητική έννοια, όχι θετική. Θα έπρεπε δηλαδή να πει πως «κάποτε το ροκ αποτελούσε ΔΡΑΣΗ». Οι λέξεις χάνουν το νόημά τους, όταν τις χρησιμοποιούμε «έτσι» κι «αλλιώς». Π.χ. εκείνος που θέλει την κατάργηση της απεργίας ΑΝΤΙΔΡΑ, ενώ εκείνος που απεργεί ΔΡΑ.
Όταν το ροκ ΔΡΟΥΣΕ, συμβαδίζοντας με τους αγώνες των νέων (το 1968 π.χ.) δεν ήταν μουσική του ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ, ήταν μουσική του ΠΡΟΣΚΗΝΙΟΥ. Ούτε οι ΑΝΤΕΡΓΚΡΑΟΥΝΤ μουσικές είναι εκείνες που είναι οι πιο δύσκολες στο αυτί.
Μετά από 50 χρόνια παρατηρώ πως ακόμη δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε, για μερικά πολύ βασικά θέματα που σχετίζονται με την κοινωνία και την κουλτούρα και αυτό δεν είναι καλό... γενικότερα.

1/10/2019

Βγαίνει ταινία για τον Αποστάτη, στα τέλη του Οκτώβρη, στις αίθουσες!! Άλλοι, για να βρουν αίθουσα για την ταινία τους κάνουν τάμα στην Τήνο...
Έχετε το νου σας, πάντως, μόλις σκάσει στο imdb, να πάμε να την θάψουμε – πριν τη δούμε εννοείται (γέλια).

30/9/2019

Κάθισα χθες, αργά τη νύχτα, και είδα από σύμπτωση, μετά από 20-25 χρόνια, την ταινία Πανικός του Σταύρου Τσιώλη από το 1969.
Έπαθα πλάκα, όπως λέμε, από τη ροή της, τη διαχείριση του σασπένς, την εκφραστική λιτότητα, τις επιμέρους τεχνικές αρετές της, τη φωτογραφία του Γιώργου Αρβανίτη, τη χρήση της μουσικής του Καπνίση, τις ωραίες ερμηνείες (ακόμη και ο πιτσιρίκος είναι εκπληκτικός!), όλα δείγματα του ταλέντου ενός πολύ μεγάλου σκηνοθέτη, που θα μπορούσε να αφήσει «εποχή» στις ταινίες κοινωνικής περιπέτειας, στην Ελλάδα, αλλά προτίμησε αντί γι’ αυτό, να «βρει τον εαυτό του», μέσα από το cinema povera (του οποίου δεν είμαι φαν - εκτός αν πρόκειται για τον Τορνέ ας πούμε), αφήνοντας ορφανό ένα είδος κινηματογραφικό, στο οποίο θα μπορούσε να διαπρέψει πανευρωπαϊκώς (για να μην το πάω πιο πέρα).  

Ο αείμνηστος Σταύρος Τσιώλης και τον Ζαν Πιέρ Μελβίλ ακόμη θα τον είχε στο τσεπάκι του, αν είχε τα σωστά σενάρια στα χέρια του. Υποκλίνομαι!