Ο Βασίλης Κορακάκης είναι ο γιος του Βαγγέλη Κορακάκη, με τη
δική του αυτόνομη πορεία, στο λαϊκό τραγούδι, από 20ετίας περίπου. Είτε ως
μπουζουξής, είτε ως τραγουδοποιός, είτε ως τραγουδιστής, ο Βασ. Κορακάκης έχει
δώσει δείγματα των ικανοτήτων του μέσα στα χρόνια – κάτι που συνεχίζει να κάνει
και στον πιο πρόσφατο δίσκο του, που αποκαλείται «Αλανιάρικα Σφυρίζω» [Μετρονόμος,
2025]. Βεβαίως, εδώ, ο τραγουδοποιός (συνθέτης-στιχουργός) είναι ο Βαγγέλης,
αλλά και ο Βασίλης δεν κάνει λίγα πράγματα στο άλμπουμ, αφού παίζει μπουζούκι,
τζουρά και μπαγλαμά, ενώ συγχρόνως τραγουδά, επιμελείται των ορχηστρών, της
ηχογράφησης κ.λπ.
Βασικά, εδώ, έχουμε ανέκδοτα τραγούδια του Βαγγέλη, τα οποία φέρνει τώρα στο φως ο Βασίλης. Τραγούδια, τα οποία, προφανώς, τα άκουγε στο σπίτι του ο άνθρωπος να δημιουργούνται σιγά-σιγά από τον πατέρα του, αποφασίζοντας να τους δώσει, στις μέρες μας, μια οριστική μορφή καταγράφοντάς τα.
Η ηχογράφηση έχει γίνει με τον τρόπο που γίνονται πλέον
πολλές ηχογραφήσεις του «έντεχνου» και του λαϊκού. Πολλές διαφορετικές sessions, σε διαφορετικά
στούντιο, με τους ίδιους ή και διαφορετικούς μουσικούς κάθε φορά κτλ. Εντάξει,
ο ήχος γενικά, και εδώ, είναι όπως και να το κάνουμε... ενοποιημένος, παρότι
ανιχνεύεται, κατά τόπους, αυτό το... κομματιαστό των εγγραφών.
Παλιά οι άνθρωποι δεν είχαν την πολυτέλεια να γράφουν τα τραγούδια τους, που προορίζονταν για ένα δίσκο, σε απομακρυσμένες χρονικά sessions. Συνήθως έμπαιναν στο στούντιο με την ορχήστρα τους, και σε λίγες ώρες έβγαιναν με τον δίσκο. Τώρα ένας δίσκος δημιουργείται με εγγραφές που μπορεί να έχουν συμβεί σε τρεις μήνες, σε έξι, σε ένα χρόνο ή και παραπάνω. Γι’ αυτό και σπανίως θα δεις ημερομηνίες ηχογράφησης στα credits. Όλες οι καταστάσεις έχουν και τα συν και πλην τους. Ποια είναι τα πιο πολλά, κάθε φορά, έχει να κάνει και με τις ακουστικές εμπειρίες του καθενός από εμάς, τις γενικότερες απόψεις σε σχέση με το πώς κυλούν τα πράγματα στη δισκογραφία κ.λπ. Σε κάθε περίπτωση, όμως, το «Αλανιάρικα Σφυρίζω», για να μην χάσουμε το point, είναι ένα πειστικό σύγχρονο λαϊκό άλμπουμ, με ασυζητητί παλαιά αισθητική. Εννοώ, πω δεν μπορείς να το πεις «νεολαϊκό» το CD του Βασίλη Κορακάκη, αφού η πίστη του στο ύφος των τραγουδιών του πατέρα του είναι εκείνη που κυριαρχεί στο «Αλανιάρικα Σφυρίζω». Εξάλλου και το τι μπορεί να σημαίνει πλέον ανανέωση στο λαϊκό τραγούδι είναι παντελώς αδιευκρίνιστο, αφού στους καιρούς που ζούμε είναι πιο εύκολο για τους δημιουργούν να κάνουν «συντήρηση», παρά να βάλουν σε προτεραιότητα να πάνε το πράγμα παρακάτω. Η εποχή είναι περίεργη, και μπροστά στην επιβίωση δεν χωρούν τσαλίμια.
Ο δίσκος ξεκινά λίγο χαλαρά, αλλά από το τσιτσανικό «Γλυκιές βραδιές» και κάτω (δηλαδή από το τραγούδι 4 έως και το τελευταίο 10) οι στροφές ανεβαίνουν, με το «Αλανιάρικα Σφυρίζω» να εξελίσσεται από το καλό στο καλύτερο. Πολύ καλά τραγούδια είναι τα «Οι ψιχάλες» και «Κάτι μας μίσησε», αν και τα περισσότερα, αν όχι όλα, από τα τραγούδια του Βαγγέλη κινούνται από ένα στάνταρντ ποιότητας και πάνω.
Γενικώς, θα έγραφα για έναν αρκετά καλό δίσκο, για το είδος του ή και πέρα απ’ αυτό, με τον Βασίλη να ερμηνεύει και να παίζει πειστικά και ωραία, και με τις παρουσίες των δεύτερων φωνών και των μουσικών να δρουν, προφανώς, προς τη σωστή κατεύθυνση.
Επαφή: www.metronomos.gr
Βασικά, εδώ, έχουμε ανέκδοτα τραγούδια του Βαγγέλη, τα οποία φέρνει τώρα στο φως ο Βασίλης. Τραγούδια, τα οποία, προφανώς, τα άκουγε στο σπίτι του ο άνθρωπος να δημιουργούνται σιγά-σιγά από τον πατέρα του, αποφασίζοντας να τους δώσει, στις μέρες μας, μια οριστική μορφή καταγράφοντάς τα.
Παλιά οι άνθρωποι δεν είχαν την πολυτέλεια να γράφουν τα τραγούδια τους, που προορίζονταν για ένα δίσκο, σε απομακρυσμένες χρονικά sessions. Συνήθως έμπαιναν στο στούντιο με την ορχήστρα τους, και σε λίγες ώρες έβγαιναν με τον δίσκο. Τώρα ένας δίσκος δημιουργείται με εγγραφές που μπορεί να έχουν συμβεί σε τρεις μήνες, σε έξι, σε ένα χρόνο ή και παραπάνω. Γι’ αυτό και σπανίως θα δεις ημερομηνίες ηχογράφησης στα credits. Όλες οι καταστάσεις έχουν και τα συν και πλην τους. Ποια είναι τα πιο πολλά, κάθε φορά, έχει να κάνει και με τις ακουστικές εμπειρίες του καθενός από εμάς, τις γενικότερες απόψεις σε σχέση με το πώς κυλούν τα πράγματα στη δισκογραφία κ.λπ. Σε κάθε περίπτωση, όμως, το «Αλανιάρικα Σφυρίζω», για να μην χάσουμε το point, είναι ένα πειστικό σύγχρονο λαϊκό άλμπουμ, με ασυζητητί παλαιά αισθητική. Εννοώ, πω δεν μπορείς να το πεις «νεολαϊκό» το CD του Βασίλη Κορακάκη, αφού η πίστη του στο ύφος των τραγουδιών του πατέρα του είναι εκείνη που κυριαρχεί στο «Αλανιάρικα Σφυρίζω». Εξάλλου και το τι μπορεί να σημαίνει πλέον ανανέωση στο λαϊκό τραγούδι είναι παντελώς αδιευκρίνιστο, αφού στους καιρούς που ζούμε είναι πιο εύκολο για τους δημιουργούν να κάνουν «συντήρηση», παρά να βάλουν σε προτεραιότητα να πάνε το πράγμα παρακάτω. Η εποχή είναι περίεργη, και μπροστά στην επιβίωση δεν χωρούν τσαλίμια.
Ο δίσκος ξεκινά λίγο χαλαρά, αλλά από το τσιτσανικό «Γλυκιές βραδιές» και κάτω (δηλαδή από το τραγούδι 4 έως και το τελευταίο 10) οι στροφές ανεβαίνουν, με το «Αλανιάρικα Σφυρίζω» να εξελίσσεται από το καλό στο καλύτερο. Πολύ καλά τραγούδια είναι τα «Οι ψιχάλες» και «Κάτι μας μίσησε», αν και τα περισσότερα, αν όχι όλα, από τα τραγούδια του Βαγγέλη κινούνται από ένα στάνταρντ ποιότητας και πάνω.
Γενικώς, θα έγραφα για έναν αρκετά καλό δίσκο, για το είδος του ή και πέρα απ’ αυτό, με τον Βασίλη να ερμηνεύει και να παίζει πειστικά και ωραία, και με τις παρουσίες των δεύτερων φωνών και των μουσικών να δρουν, προφανώς, προς τη σωστή κατεύθυνση.
Επαφή: www.metronomos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου