NOAH HAIDU το τρίτο άλμπουμ του με στάνταρντ

Όπως έχουμε ξαναγράψει ο Noah Haidu είναι ένας άσσος πιανίστας, με έφεση στα tributes, κάτι το οποίο διαφαίνεται από τα άλμπουμ του “Slowly: Song for Keith Jarrett” (2021) και “Doctone” (2020) το αφιέρωμά του στον πιανίστα Kenny Kirkland. Πέραν αυτών, τα τελευταία χρόνια ο Haidu έχει βάλει μπροστά, όπως λέμε, και μια σειρά από δίσκους που τους αποκαλεί “Standards” και στους οποίους αποδίδει, συνήθως με σχήματα piano-trios, κλασικά αμερικανικά τζαζ στάνταρντ (ασχέτως αν, ανάμεσα, μπορεί να παρεισφρέουν και κάποιες δικές του συνθέσεις). 

Ήδη έχουν τυπωθεί δύο τέτοια άλμπουμ, για τα οποία υπάρχουν reviews στο blog, τα “Standards II” [Sunnyside Communications, 2024] και “Standards” [Sunnyside Communications, 2023], ενώ τώρα σειρά έχει το “Standards III” [Infinite Distances, 2025], ένα ακόμη απολαυστικό CD του Haidu και της παρέας του – η οποία (παρέα του) τούτη τη φορά είναι (και) η περισσότερο πολυμελής. Έτσι, και παρότι τα δέκα από τα έντεκα tracks του “III” αφορούν σε piano-trios, οι μπασίστες (Gervis Myles, Buster Williams, Peter Washington) και οι ντράμερ (Charles Goold, Billy Hart, Lewis Nash) που κάθε φορά τον συνοδεύουν είναι ουκ ολίγοι – ενώ ανάμεσα σε όλους αυτούς συναντάμε και τον αλτίστα Steve Wilson, που ακούγεται στο “Slipstream” (μία πρωτότυπη σύνθεση του Haidu).
Το κλίμα του άλμπουμ είναι αυτό που αναμένει ο καθείς, όταν έχουμε να κάνουμε με την ερμηνεία τέτοιων κλασικών σκοπών από τζαζίστες, που έχουν φάει με το κουτάλι το συγκεκριμένο ρεπερτόριο. Τα ονόματα, θέλω να πω, των Buster Williams, Billy Hart, Lewis Nash, μα και όλων των υπολοίπων, αποτελούν εγγύηση πιστότητας, πάθους, τεχνικής αρτιότητας, ου μην αλλά και μεγαλοπρέπειας, αν αναφέρεται κανείς στην απόδοση του “Old folks” του Willard Robison, από το καταπληκτικό τρίο των Noah Haidu πιάνο, Buster Williams μπάσο (συγκινητικό, δηλαδή συγκλονιστικό το αρχικό σόλο του) και Lewis Nash ντραμς – ένα από τα πολλά highlights τούτου του θεσπέσιου δίσκου.
Επαφή: www.noahhaidu.com