ΣΤΑΘΗΣ ΓΚΟΤΣΗΣ – ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΕΝΤΖΟΣ – ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΘΕΟΧΑΡΙΔΗΣ φωτοστέφανα σβησμένα

Γράφουμε για πρώτη φορά στο δισκορυχείον για τον συνθέτη-τραγουδοποιό Στάθη Γκότση. Την αφορμή μας την δίνει το πιο νέο άλμπουμ του «Φωτοστέφανα Σβησμένα» [Μετρονόμος, 2022], που στηρίζεται σε συνθέσεις δικές του φυσικά, σε στίχους του Δημήτρη Λέντζου και σε ερμηνείες του Παντελή Θεοχαρίδη. Τρεις άνθρωποι, με άλλα λόγια, υπογράφουν αυτό το CD, κάτι όχι σύνηθες και αναμενόμενο στην σύγχρονη «έντεχνη» δισκογραφία, αφού οι «συμμετοχές» δίνουν και παίρνουν.

Εμείς εδώ, στο blog, έχουμε εκφραστεί πολλές φορές κατά των «συμμετοχών» γενικώς και πως προτιμάμε οι δίσκοι να αποδίδονται από έναν ή έστω δύο τραγουδιστές. Χωρίς τούτο να σημαίνει, αναγκαστικώς, πως δίσκοι με τρεις και με τέσσερις ερμηνευτές-ερμηνεύτριες δεν έχουν κάποιες φορές την ενότητα και την πυκνότητα που απαιτείται, ώστε ένα άλμπουμ να ριζώσει στη μνήμη μας - αν και σε κάθε περίπτωση η κλασική τριάδα «συνθέτης-στιχουργός-ερμηνευτής» δεν μπορεί παρά να δρα με πολλαπλασιαστικό τρόπο, όσον αφορά στο συνολικό ύφος μιας εργασίας, μιας δισκογραφικής πρότασης.

Όλα αυτά έχουμε την ευκαιρία να τα επαληθεύσουμε στην περίπτωση του άλμπουμ «Φωτοστέφανα Σβησμένα» των Σ. Γκότση-Δ. Λέντζου-Π. Θεοχαρίδη, έναν σύγχρονο «έντεχνο» δίσκο, που πατάει γερά πάνω σ’ αυτό το σχήμα της «τριπλέτας», μεταφέροντας μας, νοερώς, σε άλλες εποχές.
Ο δίσκος, περιττό να το πούμε, είναι προσεγμένος σε κάθε σημείο του. Περιέχει καλά και πολύ καλά τραγούδια, απλούς λαϊκούς ποιητικούς στίχους, ωραίες ερμηνείες από έναν σημαντικό τραγουδιστή και ακόμη, πολύ σοβαρό αυτό, ενδιαφέρουσες ενορχηστρώσεις (από τον ίδιο τον συνθέτη), που δεν εμφανίζεται «κολλημένος» με το μπουζούκι, παίρνοντας ηχοχρώματα από πολλά και διαφορετικά όργανα (κλασική κιθάρα, φαγκότο, κλαρινέτο, μαντολίνο, τσέλο, τρομπέτα κ.λπ.).
Υπάρχουν πολλά ωραία τραγούδια στο άλμπουμ, όπως ας πούμε τα «Κάτι σκιές», «Με ένα παλιό μοτοσακό», «Χρυσή καρφίτσα», «Ο έρωτας κι ο θάνατος», «Επισκεπτήριο» και άλλα ακόμη.
Οι ενορχηστρώσεις του Σ. Γκότση και οι ερμηνείες του Π. Θεοχαρίδη αναδεικνύουν οπωσδήποτε τα κομμάτια – η πρώτη ύλη των οποίων διαθέτει μιαν αδιαμφισβήτητη ποιότητα. Και όταν λέμε για «πρώτη ύλη» αναφερόμαστε στις συνθέσεις του Σ. Γκότση, που δανείζονται στοιχεία από το λαϊκό, το παλαιό «έντεχνο», μα ακόμη και από το δημοτικό τραγούδι, και βεβαίως στα λόγια (Δ. Λέντζος), που είναι πνιγμένα στις λαϊκές αναφορές, εκμεταλλευόμενα με ωραίο τρόπο στοιχεία ιστορικά, θρησκευτικά, μα και μιας άλλης ξεχασμένης καθημερινότητας.
Μια ποιότητα, λοιπόν, που δεν «κραυγάζει», που παραμένει «σεμνή», «λεπτή» και βαθιά λειτουργική, υποστηρίζοντας ένα πολύ συγκεκριμένο κλίμα.
Ένα σοβαρό «έντεχνο» άλμπουμ είναι το «Φωτοστέφανα Σβησμένα», απ’ αυτά που δεν τ’ ακούς κάθε μέρα - μα ούτε και σπάνια, αν αναλογιστούμε μερικές ακόμη από τις πρόσφατες κυκλοφορίες του Μετρονόμου.
Επαφή: www.metronomos.gr