«... Και Συ Χτενίζεσαι»: η ιστορική θεατρική παράσταση του Ελεύθερου Θεάτρου από το 1973 – oι παραστάσεις, στο Άλσος Παγκρατίου, θα ολοκληρώνονταν τέτοιες μέρες πριν από 50 χρόνια

Το 1973 ήταν μια πολύ σημαδιακή χρονιά για την σύγχρονη ελληνική ιστορία – με τις Τέχνες και τα Γράμματα να γνωρίζουν μιαν έκρηξη δημιουργικότητας, στην οποία έδινε φτερά η περιρρέουσα πολιτικοκοινωνική κατάσταση.
Το τρίπτυχο τέχνη-κοινωνία-πολιτική δεν ήταν ποτέ άλλοτε τόσο σφιχτά δεμένο, αφού οποιοδήποτε καλλιτεχνικό γεγονός, ελαφρό ή σοβαρό, λογιζόταν ως πολιτική πράξη. Ακόμη και η απλή ακρόαση ενός δίσκου, η συμμετοχή στην προβολή μιας ταινίας ή η παρουσία σε μια μπουάτ της Πλάκας, αποκτούσε αίφνης άλλες διαστάσεις. Συνδεόταν με κάτι που κυοφορούσε την αλλαγή και την ανατροπή.
Η σταδιακή φιλελευθεροποίηση του δικτατορικού καθεστώτος είχε αποκαλύψει νέες καλλιτεχνικές δυνάμεις, που μπορούσαν πλέον να εκφραστούν αρτιότερα, όχι άρτια, με κάποια μεγαλύτερη ελευθερία, όχι ελεύθερα, προτείνοντας έργα, παραστάσεις, δίσκους, ταινίες κ.λπ., που θα άφηναν εποχή.
Μάλιστα αυτή η έξαρση δεν πτοήθηκε ούτε από τη νέα σκληρότερη χούντα, που θα ακολουθούσε τα αιματηρά γεγονότα του Πολυτεχνείου, τον Νοέμβρη του ’73, καθώς το ποτάμι δεν είχε πλέον επιστροφή, με τα κοινωνικοπολιτικά και καλλιτεχνικά ζητήματα να απασχολούν τους πάντες και τα πάντα και τον χειμώνα του 1973-74 (και τούτο ασχέτως των όποιων λογοκριτικών επεμβάσεων).
Το θέατρο ήταν μπροστά σ’ αυτή την καλλιτεχνική έκρηξη και έργα-παραστάσεις όπως τα «Το Μεγάλο μας Τσίρκο» (Θέατρο Αθήναιον) του θιάσου Τζένης Καρέζη-Κώστα Καζάκου, «Ουστ...» του Πειραματικού Θεάτρου της Μαριέττας Ριάλδη, «Άσμα για το Σκιάχτρο της Λουσιτανίας» του Peter Weiss (Θέατρο Στοά) και «Οι Κλειδοκράτορες» του Milan Kundera (Θέατρο Άλφα / Σύγχρονο Ελληνικό Θέατρο των Στέφανου Ληναίου-Έλλης Φωτίου) έχουν περάσει στη συλλογική μνήμη σαν πράξεις αντίστασης, έναντι του καταπιεστικού καθεστώτος. Μεταξύ αυτών των έργων ξεχωριστή θέση κατέχει και η μοντέρνα επιθεώρηση «... Και Συ Χτενίζεσαι», που ανεβαίνει από το Ελεύθερο Θέατρο, στο Άλσος Παγκρατίου, στις 14 Ιουνίου 1973.

Το Ελεύθερο Θέατρο είχε δημιουργηθεί τον Ιούνιο του 1970 από σπουδαστές της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, για να παρουσιαστεί, κατά πρώτον, με το έργο «Η Όπερα του Ζητιάνου» (The Beggar’s Opera) του John Gay (σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη), τον Σεπτέμβριο του ’70, στο Θέατρο Βέμπο, να συνεχίσει με το έργο «Η Ιστορία του Αλή Ρέτζο» του Πέτρου Μάρκαρη, το Πάσχα του ’71 στο Θέατρο Καλουτά, ανεβάζοντας στη συνέχεια μονόπρακτα του Bertold Brecht στο Ινστιτούτο Γκαίτε (1972) και συμμετέχοντας στον «Πινόκιο» (1972) του Carlo Collodi, που θα ανέβαινε από τον Παιδικό Θίασο των Γιάννη Φέρτη-Ξένιας Καλογεροπούλου.
Εκείνη την εποχή (αρχές ’72) μέλη του Ελεύθερου Θεάτρου ήταν οι: Αντώνης Αντωνίου, Κώστας Αρζόγλου, Σπύρος Βραχωρίτης, Δημήτρης Καμπερίδης, Ερμής Κασάπης, Γιώργος Κοτανίδης, Αγγελική Κυριαζάκη, Γιάννης Λεκκός, Υβόννη Μαλτέζου, Λίλα Μαράκα, Αννέτα Μιχαλιτσιάνου, Άννα Παναγιωτοπούλου, Γιώργος Παπαδάκης, Γιώργος Σαμπάνης, Χριστίνα Σιμοπούλου, Νίκος Σκυλοδήμος, Λάμπρος Τσάγκας, Σταμάτης Φασουλής και Μηνάς Χατζησάββας.
Το έργο που βγάζει την ομάδα, ή και κολεκτίβα αν θέλετε, μεμιάς στην επιφάνεια ήταν η «Ιστορία του Αλή Ρέτζο». Όπως διαβάζουμε στο περιοδικό «Θεατρικά» (τεύχος #2, Ιανουάριος-Φεβρουάριος 1972):
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/theatro/kai-sy-htenizesai-i-istoriki-theatriki-parastasi-toy-eleytheroy-theatroy-apo-1973