Η Bird’s Robe Records είναι μια καλή
εταιρεία από το Σίδνεϋ, που μας έχει απασχολήσει, με τις κατά καιρούς
κυκλοφορίες της, στο δισκορυχείον.
Για παράδειγμα, αν ψάξει κάποιος στο blog, θα βρει reviews
για άλμπουμ των συγκροτημάτων Slowly Building Weapons,
SleepMakesWave, Seims, Solkyri, We Lost the Sea, Hazards of Swimming Naked και Tangled Thoughts of Leaving – πιθανώς και για
κάποια ακόμη, που μπορεί να μας διαφεύγουν. Η Bird’s Robe Records γιορτάζει τώρα την συμπληρωμένη δεκαετία της στα
πράγματα, καθώς ιδρύθηκε το 2010, και είναι ο λόγος αυτός, ώστε να ρίξει ξανά
στην αγορά ορισμένες παλαιότερες κυκλοφορίες της, μπαίνοντας στον ενδέκατο
χρόνο της, τρεις εκ των οποίων θα μας απασχολήσουν στη συνέχεια.
MISH: Entheogen [Bird’s Robe Records, 2017/2021]
Οι Mish είναι ένα συγκρότημα σκληρό, που κινείται στα όρια του math rock και του progressive metal. Έχουν ηχογραφήσει έως ώρας δύο άλμπουμ, το παρθενικό τους “The Entrance” το 2011 και το “Entheogen” το 2017. Αυτό το δεύτερο CD τους ξαναμοιράζεται τώρα. Μέλη των Mish, που είναι και Αυστραλοί και από το Σίδνεϋ, είναι οι: Rowland Hines κιθάρες, φωνή, samples, Garth Waters κιθάρες, φωνή, samples, Alex Hargraves μπάσο, Mark Johnson ντραμς και Tolmie MacRae οπτικά εφφέ, noises, samples, ενώ στο... ελληνικό κομμάτι τους, που αποκαλείται “Socrates”, ακούγονται και strings.
Μπάντα δεμένη, στιβαρή και ενωμένη, με ήχο σημερινό, και με σαφείς αναφορές σε σχήματα της τελευταίας 20ετίας (σαν τους Mastodon για παράδειγμα, όπως διαβάζουμε και είναι σωστό) και όχι του απώτατου παρελθόντος, οι Mish δράττονται εδώ της ευκαιρίας, για να παρουσιάσουν ένα άλμπουμ πλήρες, με στιγμές που ξαφνιάζουν για την ευρηματικότητά τους, δίχως να καταχρώνται της τεχνολογίας, των εφφέ, των στουντικών κόλπων κ.λπ.
Παίζουν καθαρά, εννοούμε, οι τύποι, πειστικά, έχοντας καλές μελωδίες να προτείνουν και κυρίως σωστά επεξεργασμένες, ώστε να μην ακούγονται «λίγες» ή μονότονες.
Και στα φωνητικά υπάρχει ποικιλία, με τους δύο τραγουδιστές να διαπρέπουν στους... αντίθετους ρόλους τους (ο ένας με πιο σκληρές αποδόσεις, στα όρια του growl, και ο άλλος με πιο ήπιες) και η εναλλαγή των θεμάτων είναι η πρέπουσα, και η ηχογράφηση παραγωγή είναι αυτή που αρμόζει, με τα δυναμικά vibes και την αποφασιστική ατμόσφαιρα.
Σκληρά «διαμάντια» υπάρχουν εδώ, όπως το πέμπτο φερώνυμο track, που ξεκινά μαεστρικά, χαλαρά, ήπια και κομματάκι απόκοσμα, με τα ντραμς να κυριαρχούν, το ρυθμικό παίξιμο στην κιθάρα να σκίζει, και με τις «αλλαγές» και τα breaks από τις επιπλέον κιθάρες, να σκορπούν τον πανικό, μέσα από συνεχείς «διακοπές» και επιταχύνσεις.
Το “Entheogen” είναι ένα πολύ καλό «μεταλλικό» CD, προϊόν ανθρώπων που ξέρουν επακριβώς τι θέλουν, γνωρίζοντας πώς να το επιτύχουν.
MUSHROOM GIANT: Painted Mantra [Bird’s Robe
Records, 2014/2021]
Η Αυστραλία δεν τα έχει πολύ καλά με το progressive – από παλιά, όχι τώρα. Περίεργη ροκ σκηνή… τουλάχιστον στα late sixties-early seventies (στην καλύτερη εποχή του rock γενικώς και ειδικώς). Με πολλά συγκροτήματα σκληρά, βαριά, αλλά ακόμη και blues, country (σε διάφορες παραλλαγές) κ.λπ. Και με πολύ κάπως κοινότοπο, σε πρώτη φάση, ροκ επίσης. Είχε ένα δικό της τέλος πάντων χρώμα, σαν χώρα...
Γιατί τα λέμε αυτά; Γιατί το “Painted Mantra” των Mushroom Giant (από την Μελβούρνη) είναι ένα άλμπουμ, που κάποιοι θα το πούνε progressive – και είναι, τουλάχιστον με το νόημα που έχει ο όρος σήμερα, καθώς συνδέεται άμεσα με το post-rock, το math και γενικότερα με την instrumental άποψη. Ορχηστρικό είναι και το “Painted Mantra” εξάλλου, που είναι κυκλοφορία του 2014, και που ξαναβγαίνει, τώρα, λόγω τής δεκαετίας τής Bird’s Robe, ένα άλμπουμ αρκετά βαρύ και δυσκίνητο, που έχει όμως τις στιγμές του, τα περάσματά του, τα φανταχτερά κομμάτια του (όπως το “Lunar entanglement” ή το μεγαλιθικό 14λεπτο “Scars of the interior”).
Τετραμελείς είναι οι Mushroom Giant (Craig Fryers μπάσο, Trent Horwood ντραμς, κρουστά, David Charlton κιθάρες, Simon Wade κιθάρες, hammond, πιάνο) και σαν συγκρότημα διαθέτουν, σίγουρα, όλα εκείνα τα προσόντα, ώστε να είναι και απολαυστικοί (από τους fans τους) και κατανοητοί (απ’ όλους τους υπόλοιπους).
Με συνθέσεις που χαρακτηρίζονται από απλές συνταγές, που είναι όμως σωστά επεξεργασμένες, και με την ικανότητα να «τρέχουν» το project τους, δίχως να κουράζουν, οι Mushroom Giant είναι ένα σχήμα ποικίλων αναφορών (μέχρι και Pink Floyd θ’ ακούσεις κάπου, ανάμεσα, στα πολλά και ποικίλα patterns τους), που έχει τον τρόπο να κεντρίζει το ενδιαφέρον του ακροατή... εκεί όπου, αυτό, πάει κάπως να χαλαρώσει.
Μαθαίνουμε πως ετοιμάζουν απανωτά long-plays, για το 2021 και το 2022, οπότε αναμένουμε τα νέα τους...
DUMBSAINT: Something Τhat you Feel Will Find its Own Form [Bird’s Robe Records, 2012/2021]
Και οι Dumbsaint είναι Αυστραλοί (από το Σίδνεϋ), με το “Something Τhat you Feel Will Find its Own Form” να προέρχεται από το 2012, και να επανακυκλοφορεί κι αυτό με αφορμή τα δέκα χρόνια τής Bird’s Robe Records.
Δεν διαφέρουν και πολύ από το προηγούμενο σχήμα οι Dumbsaint, πράγμα που σημαίνει πως παίζουν, και αυτοί, instrumental rock, που επίσης περνάει από τα «χωράφια» τού progressive.
Κλασική τριπλέτα τού τύπου κιθάρα-μπάσο-ντραμς οι Αυστραλοί (Ron Prince, James Thomas, Nick Andrews) έχουν και ιδέες και τον τρόπο να τις κάνουν να φαίνονται σημαντικές. Βεβαίως πρόκειται για ένα συγκρότημα των 10s, που σημαίνει πως τα stoner, math και λοιπά σύγχρονα prog χαρακτηριστικά είναι, και εδώ, παρόντα, αλλά υπάρχουν κι άλλα λιγότερο προφανή περάσματα, που φέρνουν στη μνήμη συγκροτήματα όπως οι Van der Graaf Generator και οι Jade Warrior (στο τρίτο και ωραιότερο track του άλμπουμ τους, που αποκαλείται “Lying in sign”).
Φυσικά, τα κυρίαρχα στοιχεία είναι τα post-rock, είναι αυτοί οι πολύ χαρακτηριστικοί «λιωμένοι» κιθαρισμοί, πάνω σ’ ένα mid-tempo, που δημιουργούν «περιβάλλοντα», χωρίς να υπάρχει εκείνο που κατανοούμε όλοι μας ως ροκ κιθαριστικό σόλο – με τις παραμορφώσεις και τα riffs να σκορπίζονται αφειδώς (και εις βάρος των σόλο).
Αλλά ok, δεν είναι αδιάφοροι οι Αυστραλοί. Έχουν κομμάτια και «στιγμές» στο “Something Τhat you Feel Will Find its Own Form”, που αξίζουν πραγματικά.
Επαφή: www.birdsrobe.com, www.birdsrobe.bandcamp.com
Οι Mish είναι ένα συγκρότημα σκληρό, που κινείται στα όρια του math rock και του progressive metal. Έχουν ηχογραφήσει έως ώρας δύο άλμπουμ, το παρθενικό τους “The Entrance” το 2011 και το “Entheogen” το 2017. Αυτό το δεύτερο CD τους ξαναμοιράζεται τώρα. Μέλη των Mish, που είναι και Αυστραλοί και από το Σίδνεϋ, είναι οι: Rowland Hines κιθάρες, φωνή, samples, Garth Waters κιθάρες, φωνή, samples, Alex Hargraves μπάσο, Mark Johnson ντραμς και Tolmie MacRae οπτικά εφφέ, noises, samples, ενώ στο... ελληνικό κομμάτι τους, που αποκαλείται “Socrates”, ακούγονται και strings.
Μπάντα δεμένη, στιβαρή και ενωμένη, με ήχο σημερινό, και με σαφείς αναφορές σε σχήματα της τελευταίας 20ετίας (σαν τους Mastodon για παράδειγμα, όπως διαβάζουμε και είναι σωστό) και όχι του απώτατου παρελθόντος, οι Mish δράττονται εδώ της ευκαιρίας, για να παρουσιάσουν ένα άλμπουμ πλήρες, με στιγμές που ξαφνιάζουν για την ευρηματικότητά τους, δίχως να καταχρώνται της τεχνολογίας, των εφφέ, των στουντικών κόλπων κ.λπ.
Παίζουν καθαρά, εννοούμε, οι τύποι, πειστικά, έχοντας καλές μελωδίες να προτείνουν και κυρίως σωστά επεξεργασμένες, ώστε να μην ακούγονται «λίγες» ή μονότονες.
Και στα φωνητικά υπάρχει ποικιλία, με τους δύο τραγουδιστές να διαπρέπουν στους... αντίθετους ρόλους τους (ο ένας με πιο σκληρές αποδόσεις, στα όρια του growl, και ο άλλος με πιο ήπιες) και η εναλλαγή των θεμάτων είναι η πρέπουσα, και η ηχογράφηση παραγωγή είναι αυτή που αρμόζει, με τα δυναμικά vibes και την αποφασιστική ατμόσφαιρα.
Σκληρά «διαμάντια» υπάρχουν εδώ, όπως το πέμπτο φερώνυμο track, που ξεκινά μαεστρικά, χαλαρά, ήπια και κομματάκι απόκοσμα, με τα ντραμς να κυριαρχούν, το ρυθμικό παίξιμο στην κιθάρα να σκίζει, και με τις «αλλαγές» και τα breaks από τις επιπλέον κιθάρες, να σκορπούν τον πανικό, μέσα από συνεχείς «διακοπές» και επιταχύνσεις.
Το “Entheogen” είναι ένα πολύ καλό «μεταλλικό» CD, προϊόν ανθρώπων που ξέρουν επακριβώς τι θέλουν, γνωρίζοντας πώς να το επιτύχουν.
Η Αυστραλία δεν τα έχει πολύ καλά με το progressive – από παλιά, όχι τώρα. Περίεργη ροκ σκηνή… τουλάχιστον στα late sixties-early seventies (στην καλύτερη εποχή του rock γενικώς και ειδικώς). Με πολλά συγκροτήματα σκληρά, βαριά, αλλά ακόμη και blues, country (σε διάφορες παραλλαγές) κ.λπ. Και με πολύ κάπως κοινότοπο, σε πρώτη φάση, ροκ επίσης. Είχε ένα δικό της τέλος πάντων χρώμα, σαν χώρα...
Γιατί τα λέμε αυτά; Γιατί το “Painted Mantra” των Mushroom Giant (από την Μελβούρνη) είναι ένα άλμπουμ, που κάποιοι θα το πούνε progressive – και είναι, τουλάχιστον με το νόημα που έχει ο όρος σήμερα, καθώς συνδέεται άμεσα με το post-rock, το math και γενικότερα με την instrumental άποψη. Ορχηστρικό είναι και το “Painted Mantra” εξάλλου, που είναι κυκλοφορία του 2014, και που ξαναβγαίνει, τώρα, λόγω τής δεκαετίας τής Bird’s Robe, ένα άλμπουμ αρκετά βαρύ και δυσκίνητο, που έχει όμως τις στιγμές του, τα περάσματά του, τα φανταχτερά κομμάτια του (όπως το “Lunar entanglement” ή το μεγαλιθικό 14λεπτο “Scars of the interior”).
Τετραμελείς είναι οι Mushroom Giant (Craig Fryers μπάσο, Trent Horwood ντραμς, κρουστά, David Charlton κιθάρες, Simon Wade κιθάρες, hammond, πιάνο) και σαν συγκρότημα διαθέτουν, σίγουρα, όλα εκείνα τα προσόντα, ώστε να είναι και απολαυστικοί (από τους fans τους) και κατανοητοί (απ’ όλους τους υπόλοιπους).
Με συνθέσεις που χαρακτηρίζονται από απλές συνταγές, που είναι όμως σωστά επεξεργασμένες, και με την ικανότητα να «τρέχουν» το project τους, δίχως να κουράζουν, οι Mushroom Giant είναι ένα σχήμα ποικίλων αναφορών (μέχρι και Pink Floyd θ’ ακούσεις κάπου, ανάμεσα, στα πολλά και ποικίλα patterns τους), που έχει τον τρόπο να κεντρίζει το ενδιαφέρον του ακροατή... εκεί όπου, αυτό, πάει κάπως να χαλαρώσει.
Μαθαίνουμε πως ετοιμάζουν απανωτά long-plays, για το 2021 και το 2022, οπότε αναμένουμε τα νέα τους...
Και οι Dumbsaint είναι Αυστραλοί (από το Σίδνεϋ), με το “Something Τhat you Feel Will Find its Own Form” να προέρχεται από το 2012, και να επανακυκλοφορεί κι αυτό με αφορμή τα δέκα χρόνια τής Bird’s Robe Records.
Δεν διαφέρουν και πολύ από το προηγούμενο σχήμα οι Dumbsaint, πράγμα που σημαίνει πως παίζουν, και αυτοί, instrumental rock, που επίσης περνάει από τα «χωράφια» τού progressive.
Κλασική τριπλέτα τού τύπου κιθάρα-μπάσο-ντραμς οι Αυστραλοί (Ron Prince, James Thomas, Nick Andrews) έχουν και ιδέες και τον τρόπο να τις κάνουν να φαίνονται σημαντικές. Βεβαίως πρόκειται για ένα συγκρότημα των 10s, που σημαίνει πως τα stoner, math και λοιπά σύγχρονα prog χαρακτηριστικά είναι, και εδώ, παρόντα, αλλά υπάρχουν κι άλλα λιγότερο προφανή περάσματα, που φέρνουν στη μνήμη συγκροτήματα όπως οι Van der Graaf Generator και οι Jade Warrior (στο τρίτο και ωραιότερο track του άλμπουμ τους, που αποκαλείται “Lying in sign”).
Φυσικά, τα κυρίαρχα στοιχεία είναι τα post-rock, είναι αυτοί οι πολύ χαρακτηριστικοί «λιωμένοι» κιθαρισμοί, πάνω σ’ ένα mid-tempo, που δημιουργούν «περιβάλλοντα», χωρίς να υπάρχει εκείνο που κατανοούμε όλοι μας ως ροκ κιθαριστικό σόλο – με τις παραμορφώσεις και τα riffs να σκορπίζονται αφειδώς (και εις βάρος των σόλο).
Αλλά ok, δεν είναι αδιάφοροι οι Αυστραλοί. Έχουν κομμάτια και «στιγμές» στο “Something Τhat you Feel Will Find its Own Form”, που αξίζουν πραγματικά.
Επαφή: www.birdsrobe.com, www.birdsrobe.bandcamp.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου