LUNG independent music fanzine

Το LUNG είναι ένα σχετικώς καινούριο ελληνικό μουσικό fanzine, που βρίσκεται πλέον στο 10ο τεύχος του (Μάιος 2021). Γενικώς θα λέγαμε πως πρόκειται για μία πολύ περιποιημένη έκδοση, διαστάσεων 22,5 Χ 15,5, με πολλές έγχρωμες και ασπρόμαυρες εκτυπώσεις, με δέσιμο με ράχη (σαν μικρός τόμος), έχοντας 96 σελίδες συνολικώς και με κόστος 5 ευρώ. (Στην τιμή περιλαμβάνεται και CD-R, με επιλογές που σχετίζονται με τα άρθρα). Η εμφάνιση, δηλαδή, του fanzine σε προδιαθέτει θετικώς – και αυτό είναι ένα πρώτο συν. Βλέπεις το μεράκι, εννοούμε, των ανθρώπων που στέκονται πίσω από την συγκεκριμένη προσπάθεια (επιμέλεια κειμένων: Παναγιώτης Σταθόπουλος, σχεδιασμός: Βασίλης Μπέκας, συν η συντακτική ομάδα).
Προσφάτως έφθασαν στα χέρια μας τα τρία τελευταία τεύχη του LUNG, για τα οποία θα γράψουμε τώρα κάποια λόγια...

LUNG #10, Μάιος 2021
Ξεφυλλίζοντας αυτό το τεύχος το πρώτο που παρατηρώ είναι πως δεν έχει συνεντεύξεις – κάτι που δεν το συναντάς συχνά σε fanzines, για να μην πω ποτέ. Τι σημαίνει αυτό; Δεν ξέρω... αλλά εγώ θα δώσω την δική μου εξήγηση. Οι άνθρωποι που γράφουν στο LUNG θέλουν να εκφραστούν οι ίδιοι, δεν θέλουν να αποτελέσουν την δίοδο, ώστε να εκφραστούν άλλοι (οι καλλιτέχνες) μέσω εκείνων. Προσωπικώς, αυτό το θεωρώ θετικό. Φυσικά, δεν είναι κακό να υπάρχουν συνεντεύξεις στα έντυπα, αλλά πολλές φορές, επειδή σπάνια οι συνεντεύξεις έχουν κάποιο σοβαρό ενδιαφέρον, είναι προτιμότερο να διαβάζεις τους συντάκτες να διατυπώνουν, οι ίδιοι, τις σκέψεις τους και τις κρίσεις τους πάνω στους δίσκους.
Έχουμε λοιπόν πληθώρα υπογραφών στο LUNG, πρόσωπα γνωστά μου κυρίως από το facebook, αλλά όχι μόνο, φίλοι όπως λέμε σαν τους Άκη Καπράνο, Αναστάσιο Μπαμπατζιά, Γιώργο Ζούκα, Ελένη Φουντή, Μιχάλη Κουρή, Νίκο Φιλιππαίο, Σπύρο Χυτήρη, Χριστίνα Κουτρουλού κ.ά.
Τα παιδιά γράφουν απλά και κατανοητά για τις μουσικές και τα συγκροτήματα που τους καίνε. Αλλά όχι μόνο για μουσικές, μα και για κάποιες ταινίες ή και βιβλία. Τα κείμενα είναι συνήθως σύντομα, καθώς ολοκληρώνονται σε μια-δυο σελίδες, αλλά υπάρχουν και κάποια μεγαλύτερα, όταν το απαιτεί η περίσταση (π.χ. η εκτεταμένη δισκογραφία ενός γκρουπ ή η αναφορά σε μιαν εταιρεία).
Το rock, και ο συνδυασμός παλιού-καινούριου (με βάρος στο καινούριο) είναι η κυρίαρχη θεματολογία – και όταν γράφω rock «βάζω» και το punk μέσα, το post-punk κ.λπ. (δεν είναι ώρα για διαχωρισμούς, όταν μουσικά κινήματα στον ευρύτερο χώρο δεν υπάρχουν, και όλοι παλεύουν για το κέφι τους και την επιβίωση).

Τα περιεχόμενα του τεύχους τα βλέπετε. Μερικά ονόματα είναι πασίγνωστα, κάποια είναι σχετικώς γνωστά, ενώ κάποια είναι άγνωστα οπωσδήποτε σ’ ένα ευρύτερο κοινό στη χώρα μας. 

Για καμιά δεκαριά απ’ αυτά τα ονόματα έχουμε γράψει κι εμείς εδώ στο δισκορυχείον, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως οι Needlepoint ή οι Meer έγιναν αυτομάτως γνωστοί. Για τα «καλά πράματα» χρειάζεται να γράφονται και να ξαναγράφονται κείμενα. Και προσωπικώς χαίρομαι να διαβάζω για γκρουπ γνωστά ή άγνωστα που τα ξέρω, μα και για άλλα (νεότερα) που ενδεχομένως δεν τα ξέρω.

LUNG #9, Δεκέμβριος 2020
Στο συγκεκριμένο τεύχος, που βγήκε στο τέλος της περυσινής χρονιάς, κυριαρχεί η ανασκόπηση στο 2020, που καταλαμβάνει δέκα σελίδες. Δίσκοι επί δίσκων σε διάφορα στυλ, και με μικροκείμενα, και σαν λίστες, που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2020 και που έκαναν μικρή ή μεγαλύτερη εντύπωση. Υπάρχουν πολλοί μουσικόφιλοι που κοιτάνε λίστες –κι εγώ κοιτάω– κι εδώ θα βρεις διάφορες.
Από ’κει και πέρα υπάρχουν κάποια αφιερώματα (Joy Division, New Model Army κ.λπ.) και πάμπολλα κείμενα για νέα και παλιά ονόματα (τα βλέπετε στα περιεχόμενα), που για κάποιο περίεργο λόγο έχουν έρθει ξανά στην επικαιρότητα.

Προσωπικώς, δεν έχω καταλάβει γιατί υπάρχει αυτός ο «πανικός» με τον Townes Van Zandt (όπως παλαιότερα υπήρχε «πανικός» με τον Nick Drake), αλλά αυτό είναι δικό μου πρόβλημα...
Εντύπωση μού έκανε και η αναφορά στον Bobb Trimble, έναν ξεχασμένο αμερικανό τραγουδοποιό, που έκανε κάτι δίσκους στις αρχές των 80s, τελείως ξεκομμένους από την εποχή (είχαν late 60s άρωμα), και που, πλέον, θα πρέπει να εντάσσεται, και αυτός, στην σφαίρα του cult. Τον ακούω, αλλά δεν τρελαίνομαι...

LUNG #8, Οκτώβριος 2020
Στο όγδοο LUNG κυριαρχεί το αφιέρωμα στο krautrock, που καταλαμβάνει 22 σελίδες. Φαίνεται, δηλαδή, πως το krautrock εξακολουθεί να «καπνίζει», απασχολώντας και την πιο νέα γενιά των μουσικόφιλων, όπως απασχολούσε και την δική μας, 25 χρόνια πριν, όταν βγήκαν τα τρία βασικά βιβλία του στυλ –του Julian Cope, των Steven & Alan Freeman και του Dag Erik Asbjornsen–, και όταν γράφονταν στα περιοδικά της εποχής (και στα ελληνικά) άρθρα επί άρθρων. Ο Παναγιώτης Σταθόπουλος γράφει, εδώ, ένα βασικό κείμενο, με τα ιστορικά στοιχεία της σκηνής, και από ’κει και πέρα παραθέτει και την ανάλογη δισκογραφία. Εντάξει, μερικά άλμπουμ μπορεί να μην και τόσο krautrock ή και καθόλου, αλλά... no problem. Εξαρτάται πώς το βλέπει ο καθένας.

Πέραν του kraut, τώρα, υπάρχουν κείμενα, σύντομα και απλά, για τελείως διαφορετικούς καλλιτέχνες ή συγκροτήματα (από Protomartyr και Fiona Apple, μέχρι Ιάννη Ξενάκη και Pharoah Sanders), κάτι που δείχνει την αισθητική πανσπερμία τού LUNG και των συντακτών του.
Μια καλή προσπάθεια, με ψυχή, που αξίζει να συνεχιστεί.
Επαφή: www.lungfanzine.gr