ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΤΖΟΥΒΑΡΑΣ οι «Πλειάδες» είναι ένας δίσκος που αξίζει να προσεχθεί

Άγνωστος προς εμάς καλλιτέχνης, αγνώστου ιστορίας και προϊστορίας, ο Δημήτρης Ντζουβάρας, τραγουδοποιός, πιανίστας και τραγουδιστής, έδωσε πρόπερσι τις «Πλειάδες» [Ιδιωτική Έκδοση, 2019], ένα άλμπουμ που εντάσσεται άνετα σ’ αυτό που θα αποκαλούσαμε... σύγχρονο (ελληνικό) ηλεκτρικό τραγούδι.

Βασικά, οι «Πλειάδες» ανακαλούν στη μνήμη μας τραγουδοποιούς τύπου Αλκίνοου Ιωαννίδη, Μίλτου Πασχαλίδη και τα συναφή (ονόματα). Με μία διαφορά, πολύ βασική. Το εν λόγω CD στέκεται καλύτερα, και υψηλότερα, από τα περισσότερα άλμπουμ εκείνης της «γενιάς». Το ότι η φωνή του Ντζουβάρα είναι για μένα ωραιότερη από του Ιωαννίδη π.χ. είναι κάτι το προσωπικό, μία προσωπική άποψη (μου αρέσει καλύτερα εννοώ η φωνή του), και επ’ αυτού δεν θα επιμείνω, αλλά το γεγονός πως ο Ντζουβάρας κατορθώνει να στριμώξει δώδεκα τραγούδια σ’ ένα CD, που να είναι όλα από καλά έως πολύ καλά και πάνω το θεωρώ κατόρθωμα. Θα το θεωρούσα και το 1997 και το 2001, πόσω μάλλον τώρα, όταν... όλα έχουν ειπωθεί.
Φυσικά, ο Ντζουβάρας έτυχε νε εμφανισθεί σε κακή εποχή για τέτοιου είδους ακούσματα, μα και γενικότερα. Αν έβγαζε, θέλουμε να πούμε, τις «Πλειάδες» του πριν από 20-25 χρόνια πολλοί θα παραληρούσαν με την πάρτη του, όπως παραληρούν με τους ανάλογους συναδέλφους του, τώρα όμως, συγκριτικώς, θα τον πάρουν ελάχιστοι χαμπάρι...
Πάντως, δεν είναι όλα τα τραγούδια δικά του στις «Πλειάδες». Σε όλα τραγουδάει (καλό αυτό), στα περισσότερα συνθέτει, και σε κάποια έχει γράψει στίχους, αλλά στίχους γράφει και ο Χρήστος Μπόσμος (κυρίως) και η Λαμπρινή Λάμπρου, ενώ υπάρχει κι ένα τραγούδι σε μουσική τής Λάμπρου. Παρά ταύτα, πάρα το γεγονός πως δεν έχουμε ένα στενό και απόλυτο τραγουδοποιητικό άλμπουμ «τού ενός», η προσωπικότητα τού Ντζουβάρα εξέχει.
Είναι ολοφάνερη εννοούμε η πρωτοβουλία των κινήσεων εδώ, που περιλαμβάνει όλα τα προηγούμενα που αναφέρθηκαν, συν κάτι ακόμη. Τα τραγούδια διακρίνονται, ξεχωρίζουν, και για τις ενορχηστρώσεις τους. Αρκετά τα όργανα: τρομπέτα, μπουζούκι, βιολί, πιάνο, ηλεκτρική κιθάρα, ακουστική, τρίχορδο και μπάσο-ντραμς φυσικά. Αληθινά ντραμς και όχι ετοιματζίδικα.
Πλούσιες λοιπόν οι ενορχηστρώσεις, που έχουν το προσόν να ακούγονται πλουσιότερες (κατά την διάρκεια της ακρόασης). Συμβαίνει αυτό, γιατί τα τραγούδια έχουν μιαν ορμή, που σε συνεπαίρνει. Και αυτό δεν είναι άμοιρο του ρυθμικού τμήματος πρώτα-πρώτα, και όλων των υπολοίπων κατόπιν.
Όχι «κοιμήσικα» άσματα λοιπόν εδώ, αλλά μέσες-άκρες τραγουδάρες (για τα όρια και τα δεδομένα του χώρου, που κινείται ο Ντζουβάρας), που αξίζουν να τα ανακαλύψουν οι fans του εντεχνο-ροκ πρώτα-πρώτα.
Επαφή: www.youtube.com/channel/UCbtolI_g4H4i-sB2wI5Umqw