Στις 9 του περασμένου Ιουνίου είχαμε αναφερθεί, εδώ
στο LiFO.gr, στους δίσκους του 1974, που είχαν εκδοθεί στην τελευταία φάση της
δικτατορίας (από το ξεκίνημα εκείνης της χρονιάς έως και τον Ιούλιο). Αυτός ο
διαχωρισμός, για τους δίσκους του ’74, είναι πολύ βασικός, ακρογωνιαίος θα
έλεγα, επειδή ο ερχομός της μεταπολίτευσης, μετά την 24η Ιουλίου, θα επηρέαζε
καθοριστικά και τη δισκογραφία, τοποθετώντας την πλέον σ’ ένα άλλο επίπεδο.
Μπορεί η λογοκρισία να δούλευε ακόμη, και στο τραγούδι, και στον κινηματογράφο, και αλλού, όμως πολλοί δίσκοι, που ήταν από δύσκολο έως αδύνατο να εκδοθούν επί επταετίας, θα τυπώνονταν τώρα κανονικά και θα τοποθετούνταν στα δισκοπωλεία, επί της ουσίας, δίχως φόβο. Τουλάχιστον στις πιο μεγάλες πόλεις, γιατί στις μικρότερες τα πράγματα προχωρούσαν πιο αργά...
Το γεγονός, το οποίο αλλάζει εντελώς το τοπίο στο αντικείμενο που μας ενδιαφέρει, είναι ο ερχομός του Μίκη Θεοδωράκη στη χώρα, στις 24 εκείνου του Ιούλη. Πρακτικά, αυτό σήμαινε πως το έργο του απελευθερωνόταν από τα δεσμά της απαγόρευσης και ελεύθερο πλέον ήταν έτοιμο να κατακτήσει τον ελληνικό λαό.
Το τι σήμαινε, ευρύτερα, το ονοματεπώνυμο «Μίκης Θεοδωράκης» στους πρώτους εκείνους μήνες, και στα πρώτα δυο-τρία χρόνια της μεταπολίτευσης, δεν μπορεί εύκολα να περιγραφεί με λέξεις. Ειδικά στον μουσικό χώρο είχε προκληθεί «σεισμός», αφού εκατοντάδες τραγούδια του, θα πλημμύριζαν τη χώρα – βασικά μέσω των λαϊκών συναυλιών και βεβαίως της δισκογραφίας.
Ήταν μια 15ετής παραγωγή, που εύρισκε ξανά πρόσφορο έδαφος για ν’ ανθήσει, όπως συνέβαινε και πριν από την 21η Απριλίου του ’67, με ακόμη μεγαλύτερη ταχύτητα τώρα – πληθωριστική σχεδόν. Δικαιωματικά, λοιπόν, το διάστημα Αύγουστος-Δεκέμβριος 1974, σε πρώτη φάση, ανήκει στα LP του Μίκη Θεοδωράκη. Αυτά είναι που κυριαρχούν, ενώ από κοντά στέκονται και όλες οι υπόλοιπες άξιες δουλειές των άλλων συνθετών.
Οι δίσκοι του Μίκη
Δεν είναι εύκολο να καταγραφεί η ακριβής ποσότητα των δίσκων με τραγούδια του Θεοδωράκη, που θα κυκλοφορούσαν εκείνους τους πρώτους πέντε μήνες της Μεταπολίτευσης. Το λέω, γιατί τυπώνονταν συνεχώς απ’ όλες τις εταιρείες, μεγάλες και μικρότερες! Οι πρέσες πρέπει να δούλευαν σε τρεις βάρδιες, τα τυπογραφεία επίσης, ενώ και τα δισκάδικα δεν ήξεραν τι να πρωτο-τοποθετήσουν στις βιτρίνες.
Οι δίσκοι ήταν και καινούριοι, με νέα ηχογραφήματα του Μίκη, και πρόσφατοι, από εκείνους που είχαν τυπωθεί στο εξωτερικό, μετά το 1970 και που έφθαναν στην Ελλάδα μέσα από «παράνομες» ατομικές εισαγωγές, αλλά και επανεκδόσεις της προ-δικτατορικής περιόδου του. Οπότε αντιλαμβάνεστε τι γινόταν, όταν έσκαγαν όλα αυτά μαζί... Τέλος πάντων κάποια από τα σημαντικότερα άλμπουμ του Μίκη, που θα έβγαιναν εκείνους τους πέντε μήνες στη χώρα (Αύγουστος-Δεκέμβριος 1974), είναι και τα ακόλουθα...
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/oi-ellinikoi-diskoi-tis-metapoliteysis-entehnoi-kai-alloi-poy-kykloforisan-prin-apo
Μπορεί η λογοκρισία να δούλευε ακόμη, και στο τραγούδι, και στον κινηματογράφο, και αλλού, όμως πολλοί δίσκοι, που ήταν από δύσκολο έως αδύνατο να εκδοθούν επί επταετίας, θα τυπώνονταν τώρα κανονικά και θα τοποθετούνταν στα δισκοπωλεία, επί της ουσίας, δίχως φόβο. Τουλάχιστον στις πιο μεγάλες πόλεις, γιατί στις μικρότερες τα πράγματα προχωρούσαν πιο αργά...
Το γεγονός, το οποίο αλλάζει εντελώς το τοπίο στο αντικείμενο που μας ενδιαφέρει, είναι ο ερχομός του Μίκη Θεοδωράκη στη χώρα, στις 24 εκείνου του Ιούλη. Πρακτικά, αυτό σήμαινε πως το έργο του απελευθερωνόταν από τα δεσμά της απαγόρευσης και ελεύθερο πλέον ήταν έτοιμο να κατακτήσει τον ελληνικό λαό.
Το τι σήμαινε, ευρύτερα, το ονοματεπώνυμο «Μίκης Θεοδωράκης» στους πρώτους εκείνους μήνες, και στα πρώτα δυο-τρία χρόνια της μεταπολίτευσης, δεν μπορεί εύκολα να περιγραφεί με λέξεις. Ειδικά στον μουσικό χώρο είχε προκληθεί «σεισμός», αφού εκατοντάδες τραγούδια του, θα πλημμύριζαν τη χώρα – βασικά μέσω των λαϊκών συναυλιών και βεβαίως της δισκογραφίας.
Ήταν μια 15ετής παραγωγή, που εύρισκε ξανά πρόσφορο έδαφος για ν’ ανθήσει, όπως συνέβαινε και πριν από την 21η Απριλίου του ’67, με ακόμη μεγαλύτερη ταχύτητα τώρα – πληθωριστική σχεδόν. Δικαιωματικά, λοιπόν, το διάστημα Αύγουστος-Δεκέμβριος 1974, σε πρώτη φάση, ανήκει στα LP του Μίκη Θεοδωράκη. Αυτά είναι που κυριαρχούν, ενώ από κοντά στέκονται και όλες οι υπόλοιπες άξιες δουλειές των άλλων συνθετών.
Δεν είναι εύκολο να καταγραφεί η ακριβής ποσότητα των δίσκων με τραγούδια του Θεοδωράκη, που θα κυκλοφορούσαν εκείνους τους πρώτους πέντε μήνες της Μεταπολίτευσης. Το λέω, γιατί τυπώνονταν συνεχώς απ’ όλες τις εταιρείες, μεγάλες και μικρότερες! Οι πρέσες πρέπει να δούλευαν σε τρεις βάρδιες, τα τυπογραφεία επίσης, ενώ και τα δισκάδικα δεν ήξεραν τι να πρωτο-τοποθετήσουν στις βιτρίνες.
Οι δίσκοι ήταν και καινούριοι, με νέα ηχογραφήματα του Μίκη, και πρόσφατοι, από εκείνους που είχαν τυπωθεί στο εξωτερικό, μετά το 1970 και που έφθαναν στην Ελλάδα μέσα από «παράνομες» ατομικές εισαγωγές, αλλά και επανεκδόσεις της προ-δικτατορικής περιόδου του. Οπότε αντιλαμβάνεστε τι γινόταν, όταν έσκαγαν όλα αυτά μαζί... Τέλος πάντων κάποια από τα σημαντικότερα άλμπουμ του Μίκη, που θα έβγαιναν εκείνους τους πέντε μήνες στη χώρα (Αύγουστος-Δεκέμβριος 1974), είναι και τα ακόλουθα...
https://www.lifo.gr/culture/music/oi-ellinikoi-diskoi-tis-metapoliteysis-entehnoi-kai-alloi-poy-kykloforisan-prin-apo
Konstantinos Kottis
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαίζει το 1974-1975 να είναι η καλύτερη περίοδος της ελληνικής δισκογραφίας. Εξαιρετικό άρθρο. Θα ήθελα να ήξερα πάντως αν υπάρχουν στοιχεία για το ποιός δίσκος του Θεοδωράκη είχε τις μεγαλύτερες πωλήσεις.